Karol Mossakowski – organy

W programie:
Projekcje filmu Rozkosze Gościnności (1923r.) z muzyką na żywo.

Ten cykl polecamy szczególnie:
Miłośnikom kina; osobom zauroczonym targami staroci, przedmiotami i rozrywkami w stylu retro; fanom brzmienia organów; wszystkim, którzy dotychczas nie brali pod uwagę wizyty w Filharmonii.

Karol Mossakowski – organy

Karol Mossakowski, urodzony w 1990 roku, uważany jest za jednego z najzdolniejszych organistów młodego pokolenia. Naukę muzyki rozpoczął w wieku trzech lat pod kierunkiem swojego ojca. Studiował w Akademii Muzycznej w Poznaniu oraz w Narodowym Konserwatorium w Paryżu. Jego profesorami byli m.in.: Elżbieta Karolak, Jarosław Tarnawski, Olivier Latry, Michel Bouvard, Thierry Escaich, Philippe Lefebvre, László Fassang.

Jest laureatem wielu międzynarodowych konkursów organowych. Do jego największych sukcesów należą pierwsze nagrody na konkursach w: Poznaniu (Międzynarodowy Konkurs im. F. Nowowiejskiego, 2010), Pradze (Międzynarodowy Konkurs „Praska Wiosna”, 2013), Angers (Międzynarodowy Konkurs „Grand Prix Jean-Louis Florentz”, 2015), Biarritz (Międzynarodowy Konkurs „Grand Prix André Marchal”, 2015), Strasburg (Międzynarodowy Konkurs „Boëllmann-Gigout”, 2016). We wrześniu 2016 roku został zwycięzcą jednego z najbardziej prestiżowych konkursów organowych na świecie  – „Grand Prix de Chartres” we Francji. W tym samym roku otrzymał nagrodę „Koryfeusz Muzyki Polskiej” (w kategorii: debiut roku), przyznawaną przez Instytut Muzyki i Tańca.

Ceniony zarówno jako wykonawca i improwizator, na swoich koncertach z powodzeniem łączy sztukę interpretacji z improwizacją. Specjalizuje się również w akompaniowaniu na organach i fortepianie do niemych filmów. W 2017 roku nagrał improwizowaną ścieżkę dźwiękową do nowej wersji filmu Męczeństwo Joanny d’Arc Carla Theodora Dreyera z 1928 roku wydaną na DVD przez Gaumont.

W ostatnich latach występował w takich miejscach jak: Katedra Notre Dame w Paryżu, Filharmonia Paryska, Audytorium Radia Francuskiego w Paryżu, Audytorium Maurice Ravel w Lyonie, Teatr Maryjski w Sankt Petersburgu, Katedra w Kolonii, Filharmonia w Essen, Pałac Sztuk w Budapeszcie, Pałac Sztuk Pięknych w Brukseli, Pałac Montcalm w Quebecu czy Filharmonia Narodowa w Warszawie.

W sezonie 2014/15 został Artystą-Rezydentem w Katedrze św. Ludwika w Nowym Orleanie (USA), gdzie przez sześć miesięcy występował z wieloma recitalami, prowadził zajęcia z interpretacji i improwizacji organowej, jak również wystąpił z wykładem dla American Guild of Organists.

Obecnie jest organistą tytularnym katedry w Lille we Francji oraz Artystą-Rezydentem Radia Francuskiego w Paryżu. Jest profesorem Wyższej Szkoły Muzycznej w San Sebastián.

Rozkosze gościnności (1923)

Our Hospitality, USA, 73 min
reżyseria: Buster Keaton
scenariusz: Buster Keaton, Natalie Talmadge, Joe Roberts

W miasteczku Rockville rody McKayów i Canfieldów od pokoleń toczą krwawą wendetę. Gdy ginie John McKay, wdowa ucieka z maleńkim synkiem do Nowego Jorku. O tej tragicznej historii Willie McKay dowie się 20 lat później, kiedy ruszy do Rockville objąć rodzinną posiadłość. W drodze poznaje uroczą dziewczynę i z wzajemnością się w niej zakochuje; nieświadomy, że to Virginia Canfield, której ojciec i dwaj bracia poprzysięgli zemstę ostatniemu z McKayów…

Pierwsze pełnometrażowe arcydzieło Bustera Keatona, popis jego fantazji twórczej i precyzji wykonania. Ta znakomita komedia, inspirowana słynnym konfliktem Hatfieldów i McCoyów z drugiej połowy XIX wieku, charakteryzuje się doskonałą konstrukcją dramaturgiczną, świetnym montażem nadającym płynność narracji, pięknymi plenerami i dużą dawką komizmu – choć w przeciwieństwie do wielu innych filmów gatunku tutaj gagi służą fabule.

Zgodnie z intencją Keatona, chcącego udowodnić, że komedia bywa czymś więcej niż błazenadą, realizowała zasadę „uczyć bawiąc”: poważny temat przemocy potraktowany żartobliwie obnażył jej absurdalność i nadał obrazowi uniwersalnego wymiaru. Keaton, który po raz pierwszy otrzymał dużą swobodę twórczą, cofnął tę historię do lat 30. XIX wieku, co pozwoliło zrekonstruować realia epoki – w tym parowóz zwany Rakietą Stephensona (komik był wielbicielem kolei) – i uczynić z nich dodatkowe źródło komizmu (vide bicykl Williego). Aktor tradycyjnie sam wykonywał wszystkie akrobacje, czego w finałowej sekwencji nad rzeką, gdy pękła lina, omal nie przypłacił życiem. Na planie spotkali się przedstawiciele trzech pokoleń Keatonów: ojciec komika Joe, Buster i jego synek Buster Jr. Żona artysty, Natalie Talmadge, dla której rola Virginii pozostała jedyną główną, była wtedy w drugiej ciąży.

źródło: Kino Iluzjon