Orkiestra Filharmonii Opolskiej
Chór Filharmonii Opolskiej
gościnnie Chór Angelus Cantat
Tadeusz Eckert – przygotowanie chóru

EISENSTEIN: Maciej Komandera
ROZALINDA: Joanna Woś
ADELA: Maria Rozynek-Banaszak
DR FALKE: Stanislav Kuflyuk
ALFRED: Łukasz Gaj
FRANK: Adam Woźniak
KSIĄŻĘ ORŁOWSKI: Anna Borucka
DR BLIND: Juliusz Ursyn-Niemcewicz
IDA: Roksana Majchrowska
FROSCH: Witold Dewor
ADIUTANT KSIĘCIA: Adam Janik

Henryk Konwiński – reżyseria, narrator

Przemysław Neumann – dyrygent

W programie:
Johann Strauss – Zemsta nietoperza (operetka w trzech aktach) – wykonanie koncertowe (150′)

O repertuarze:
Istnieją przysmaki, aktywności i melodie, które dla wielu ludzi nabierają szczególnego sensu i znaczenia tylko w konkretnych okolicznościach. Tak może być z konserwą turystyczną krojoną scyzorykiem na biwaku lub górskiej wycieczce, tak jest z popcornem podczas seansu filmowego, z siatkówką na piaszczystej plaży, hejnałem wysłuchanym w południe na krakowskim rynku czy… muzyką Johanna Straussa w okolicach Nowego Roku.
Od lat pierwsze dni stycznia w Filharmonii Opolskiej mijają pod znakiem Wiedeńskich Gal Noworocznych. Tym razem – zamiast składanki różnych walców, marszów i polek – zabrzmi forma sceniczna, perła wśród operetek, Zemsta nietoperza. Skrząca się uwertura, bawiąca do łez aria pokojówki Adeli oraz namiętny czardasz Rosalindy – to tylko niektóre z fragmentów dzieła zasługujące na wspomnienie. O tym, z jaką maestrią można wyreżyserować żart (doskonale pasowałoby tu również popularne wśród młodych ludzi słówko prank) oraz czy kara za przyjacielskie uchybienie ulega przedawnieniu przekonają się ci, którzy zdecydują się wysłuchać Zemsty nietoperza w jeden z karnawałowych weekendów.

A to ciekawostka!
Johann Strauss urodził się 25 października, a zmarł 3 czerwca – dokładnie tak samo, jak twórca słynnej opery Carmen, Georges Bizet. Strauss był jednak od Bizeta trzynaście lat starszy i żył aż dwadzieścia cztery lata dłużej.

We współpracy z:

 

Maciej Komandera

Absolwent Akademii Muzycznej w Katowicach. Od 1998 roku na stałe związany z Operą Śląską w Bytomiu. Warsztat wokalny doskonalił na kursach mistrzowskich Kałudii Kałudowa oraz Aleksandra Teligi, brał udział także w kursach aktorskich m.in. Wiesława Ochmana, Laco Adamika czy Marka Weiss-Grzesińskiego. Współpracuje z teatrami operowymi w Polsce i za granicą, m.in.: Operą Bałtycką, Operą Nova w Bydgoszczy, Operą Warneńską w Bułgarii oraz Operą w Kon­stancie w Rumunii, a także licznymi agencjami artystycznymi. W dorobku scenicznym posiada wiele pierwszoplanowych ról, takich jak, m.in.: Alfred w Traviacie, Ismael w Nabucco, Manrico w Trubadurze, Radames w Aidzie, tytułowa w Don Carlosie, Książę Mantui w Rigoletcie, Don Alvaro w Mocy przeznaczenia, tytułowa w Tannhäuserze, Siegmund w Walkirii, Canio w Pajacach, Turridu w Rycerskości wieśniaczej, Don Jose w Carmen, tytułowa w Manru, Dymitr Samozwaniec w Borysie Godunowie, Lenski w Eugeniuszu Onieginie. Laureat Złotej Odznaki Honorowej za Zasługi dla Województwa Śląskiego oraz w 2011 roku Teatralną Nagrodę Muzyczną im. Jana Kiepury przyznawaną przez Mazowiecki Teatr Muzyczny w kategorii najlepszy śpiewak. W dorobku liczne występy w kraju i za granicą.

Moje ulubione miejsce na ziemi to

każde gdzie jest gorąco.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

górnikiem.

Za największy sukces artystyczny uważam

to, że jeszcze śpiewam.

Człowiek, którego podziwiam

Paraolimpijczyk.

Co lubię czytać

fantasy.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

Pajace R. Leoncavallo.

 

Joanna Woś

Artystka łącząca w sposób mistrzowski arcytrudne partie koloraturowe z niezwykłą lekkością oraz wyczuciem stylu belcanta. Joanna Woś dysponuje dźwięcznym, nieskazitelnie czystym intonacyjnie głosem o bardzo szerokiej skali (sięgającej swobodnie F trzykreślnego). Imponująca lekkość i wyśmienita precyzja pozwala artystce brawurowo wykonywać nawet najtrudniejsze partie koloraturowe bez najmniejszego wysiłku zachowując przy tym wyjątkowe brzmienie i finezyjny styl bel canto.

Laureatka wielu prestiżowych konkursów i festiwali wokalnych. Nagrodzona m.in. I nagrodą na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Bilbao, wielokrotna laureatka Złotych Masek (nagród krytyków muzycznych).

Debiutowała partią tytułową w Łucji z Lammermooru Gaetana Donizettiego w Teatrze Wielkim w Łodzi. Sukces jaki odniosła swą pierwszą rolą nie pozostawiał wątpliwości, że artystka dysponuje wyjątkowym talentem wokalnym. Wydarzenie to zadecydowało o dalszym rozwoju kariery artystki, która po ukończeniu Akademii Muzycznej w Łodzi na stałe związała się zawodowo z Teatrem Wielkim zostając jego solistką.

Entuzjazm publiczności i uznanie krytyki są nieodłącznym elementem kariery artystki, a jej kolejne role zawsze przyjmowane są z największym uznaniem. Potrafi oczarować bowiem nie tylko zjawiskową koloraturą, ale także liryzmem i wybitnym talentem dramatycznym.

Poza stałą współpracą z łódzką sceną, Joannę Woś możemy podziwiać także na scenach Opery Narodowej w Warszawie, Opery Krakowskiej, Teatru Wielkiego w Poznaniu, Opery Bałtyckiej, Filharmonii Narodowej oraz Filharmonii Krakowskiej. Gości także na wielu światowych scenach operowych m.in. w Royal Festival Hall w Londynie, Alte Oper we Frankfurcie, Deutsche Oper w Berlinie, Auditorium w Rzymie, Centrum Galiny Wiszniewskiej w Moskwie, Operze Narodowej w Wilnie, Operze Narodowej w Zagrzebiu, Nowosybirskim Teatrze Opery i Baletu oraz innych scenach operowych i salach koncertowych na całym świecie.

Artystka śpiewała pod kierunkiem wielu wybitnych dyrygentów takich jak: Antoni Wit, Jonas Aleksy, Jerzy Maksymiuk, Tadeusz Kozłowski, Jan Krenz, Jacek Kaspszyk, Friedrich Haider, Will Crutchfield, Marco Baldieri, Andrea Licata, Massimiliano Caldi, Gabriel Chmura. Śpiewała razem z wybitnymi śpiewakami, wśród których byli m.in. baryton Renato Bruson, Artur Ruciński, tenorzy: Salvatore Licitra, Salvatore Fisichella, Piotr Beczała, Arnold Rutkowski, Mariusz Kwiecień oraz amerykańska sopranistka Gwendolyn Bradley.

W jej repertuarze znajdziemy nie tylko partie stricte koloraturowe jak partia Królowej Nocy w Czarodziejskim Flecie Wolfganga Amadeusza Mozarta, Rozyny w Cyruliku sewilskim Gioachina Rossiniego, Olimpii w Opowieściach Hoffmanna Jacques’a Offenbacha czy Anny Boleny w operze G. Donizettiego, ale także wybitne kreacje dramatyczno-liryczne jak np. partia Violetty w Traviacie, Gildy w Rigoletcie Verdiego, Elwiry w Purytanach Belliniego czy Noriny w Don Pasquale Gaetano Donizettiego. W swoim repertuarze ma także rolę Oskara w Balu maskowym Giuseppe Verdiego, Szemachańską Królową w Złotym koguciku Nikolaja Rimskiego-Korsakowa, Musetty w Cyganerii Pucciniego, Hrabiny w Weselu Figara, Fiordiligi w Cosi fan tutte, Donny Anny w Don Giovannim, Magdy w La rondine Giacoma Pucciniego, Eurydykę w Orfeuszu i Eurydyce Christopha Willibalda Glucka czy żony w Życiu z Idiotą Schnitkego. Bogaty jest również repertuar koncertowy Joanny Woś, obejmujący m.in. Stabat Mater Giovanniego Battisty Pergolesiego i Rossiniego, Requiem, Exultate Jubilate oraz msze Mozarta, Mszę cecyliańską Charles-François Gounoda, Requiem Gabriela Fauré, Carmina burana Carla Orffa oraz Stabat Mater Karola Szymanowskiego.

W 2008 roku dla Polskiego Radia nagrała z Kevinem Kennerem recital arii z 18. oper Księcia Józefa Michała Poniatowskiego. W roku następnym nagrała płytę z Markiem Drewnowskim Pieśni Chopina. W Operze Narodowej w Warszawie zaśpiewała w przedstawieniach premierowych w partiach: Magdy w La Rondine (2003 reż. Marta Domingo), Królowej Nocy w Czarodziejskim flecie (2006 reż. Achim Freyer) oraz partie tytułowe – Łucja z Lammermoor (2008), Lukrecja Borgia (2009), Orfeusz i Eurydyka (2009) oraz Traviata (2010). W kwietniu 2010 nagrała dla BBC, III Symfonię Henryka M. Góreckiego z Londyńską Orkiestrą Symfoniczną w Royal Festival Hall w Londynie pod dyrekcją Marin Alsop. W styczniu 2011 roku w Teatrze Wielkim w Poznaniu w sposób mistrzowski i wyjątkowy wykreowała postać Marii Stuardy w operze Donizettiego. W marcu 2011 zagrała postać Gildy (Rigoletto – G. Verdi) na deskach Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie. Jej występ w tytułowej roli opery Anna Bolena Donizettiego, podczas Festiwalu Operowego w szwajcarskim Saint Moritz, zebrał entuzjastyczne recenzje. W roku 2012 wcieliła się w postać Adiny podczas premiery Napoju Miłosnego w Operze Krakowskiej oraz Violetty w premierze Traviaty w Operze Bałtyckiej.

W kwietniu 2013 Teatr Wielki w Łodzi wystawił specjalnie dla niej po raz pierwszy operę G. Donizettiego Anna Bolena. Rolą tą artystka po raz kolejny udowodniła niezrównane mistrzostwo wokalno-aktorskie, będące nieodłącznym elementem wykonawczym stylu bel canto. Owacyjne przyjęcie Anny Boleny przez widzów zostało dopełnione uznaniem krytyki, która przyznała artystce Złotą Maskę, za najlepszą rolę dramatyczno-wokalną.

W kwietniu 2016 wystąpiła w premierowym monodramie La voix humaine Francisa Poulenca w reż. Mai Kleczewskiej w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie. W 2016 dokonała również nagrań solowych płyt CD z ariami m.in. J.S. Bacha, W.A. Mozarta z Orkiestrą Kameralną AUKSO oraz ariami J.M.K. Poniatowskiego z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia. W roku 2017 ukazała się jej kolejna płyta Wsłuchani we Wszechświat H.M. Góreckiego w której wystąpiła z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Śląskiej.

W 2018 wystąpiła w polskiej prapremierze opery Tramwaj zwany pożądaniem w reżyserii Macieja Prusa w roli Blanche DuBois w Teatrze Wielkim w Łodzi, za którą otrzymała kolejną Złotą Maskę – nagrodę krytyków muzycznych. W grudniu 2018 roku wystąpiła w Operze Śląskiej w prapremierowym przedstawieniu opery Don Desiderio Józefa Michała Ksawerego Poniatowskiego. W nadchodzącym sezonie zobaczymy Artystkę m.in. w: Viva la Mamma G. Donizettiego oraz Madame Butterfly G. Pucciniego w Teatrze Wielkim w Łodzi. We wrześniu 2019 roku za kreację w Tramwaju zwanym pożądaniem otrzymała nagrodę XIII Teatralnych Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury dla Najlepszej śpiewaczki operowej.

 

Maria Rozynek-Banaszak

Ukończyła z wyróżnieniem Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej w Poznaniu. W recenzjach nazywana jest: wschodzącą gwiazdą koloratury. Od 2017 jest etatową solistką Opery Wrocławskiej. Występowała także w: Warszawskiej Operze Kameralnej, Teatrze Wielkim w Łodzi, Operze i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku, Operze Nova w Bydgoszczy, Operze Śląskiej w Bytomiu, Teatrze Wielkim w Poznaniu, Operze na Zamku w Szczecinie. Koncertowała m.in. z: Orkiestrą Polskiego Radia w Warszawie, Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia Amadeus, Orkiestrą Arte dei Suonatori oraz orkiestrami licznych filharmonii w Polsce.

W swoim dorobku ma już przeszło kilkadziesiąt spektakli jako Królowa Nocy w Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta. Na scenie wielokrotnie wykonywała również partie: Adeli w Zemście Nietoperza J. Straussa, Rozyny w Cyruliku Sewilskim G. Rossiniego, Adiny w Napoju miłosnym G. Donizettiego, Olimpii w Opowieściach Hoffmanna J. Offenbacha, Kunegundy w Kandydzie L. Bernsteina, Musetty w Cyganerii G. Pucciniego, Frasquity w Carmen G. Bizeta, Marceliny w Fidelio L. van Beethovena, Clorindy w Kopciuszku G. Rossiniego. W repertuarze ma także partie Gildy w Rigoletto G. Verdiego, Noriny w Don Pasquale G. Donizettiego oraz Leili w Poławiaczach Pereł G. Bizeta.

Z powodzeniem wykonuje także partie solowe w dziełach kantatowo-oratoryjnych od baroku do współczesności takich jak: Stabat Mater Pergolesiego, Pasja Janowa i wybrane kantaty J.S. Bacha, Mesjasz G.F. Haendla, Requiem W.A. Mozarta, Carmina Burana C. Orffa, Requiem T. Mansuriana oraz Stabat Mater A. Pärta.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

nieważne gdzie, ważne z kim.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym

nie byłabym sobą.

Za największy sukces artystyczny uważam

wierzę, że jaszcze przede mną.

Człowiek, którego podziwiam

moje dzieci, każdego dnia.

Co lubię czytać

jestem bardzo wybredna. Koniecznie na faktach, bez elementów magicznych.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

Rigoletto. Nieustannie wzrusza.

 

Stanislav Kuflyuk

Pochodzi z Iwano-Frankowska (Stanisławów) na Ukrainie, gdzie ukończył z wyróżnieniem Wydział Wokalny tamtejszej Akademii Sztuki. Jest także absolwentem poznańskiej Akademii Muzycznej. Laureat wielu konkursów wokalnych, zdobywca m.in.: Grand Prix w Konkursie Sztuki XXI wieku w Lempaala w Finlandii (2005), 3. nagrody w Międzynarodowym Konkursie Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu (2011), Grand Prix i 1. nagrody w Międzynarodowym Konkursie Wokalistyki Operowej im. Adama Didura w Bytomiu (2012).

Debiutował jako Rangoni w Borysie Godunowie Musorgskiego w megaprodukcji Opery Wrocławskiej, którą w Hali Stulecia zrealizował rosyjski twórca Yuri Aleksandrov. Od tamtej pory regularnie współpracuje z najważniejszymi scenami operowymi i filharmoniami w Polsce, m.in. z: Teatrem Wielkim – Operą Narodową, Teatrem Wielkim w Poznaniu, Operą Śląską w Bytomiu, Operą Krakowską i Operą Nova w Bydgoszczy. Bierze udział w wielu festiwalach muzycznych, m.in.: Letnim Festiwalu Opery Krakowskiej, Bydgoskim Festiwalu Operowym, wrocławskim Festiwalu Oper Współczesnych, a także Bregenzer Festspiele.

W swoim bogatym repertuarze posiada partie: tytułowe w Eugeniuszu Onieginie i Don Giovannim, Hrabiego Luny w Trubadurze, Markiza Rodrigo di Posy w Don Carlosie, Germonta w Traviacie, Sir Forda w Falstaffie, Renata w Balu maskowym, Walentego w Fauście, Escamilla w Carmen, Silvia w Pajacach, Alfia w Rycerskości wieśniaczej, Roberta w Jolancie, Miecznika w Strasznym dworze, Janusza w Halce, Stanisława w Verbum nobile, Alberta w Wertherze, Marcella w Cyganerii, Figara w Cyruliku sewilskim, Enrica w Łucji z Lammermooru, Sharplessa w Madame Butterfly, Hrabiego Almavivy w Weselu Figara i Belcore’a w Napoju miłosnym. Od 2015 roku wykonuje partię Księcia Jeleckiego w Damie pikowej na scenie moskiewskiego Teatru Bolszoj. W 2017 roku zaśpiewał tytułową partię w prapremierze opery sakralnej Mojżesz Antona Rubinsteina w Filharmonii Narodowej w Warszawie, zarejestrowanej na płycie przez wytwórnię Warner Classics. Od maja 2019 roku w Teatrze Bolszoj wykonuje partię tytułową w Eugeniuszu Onieginie.

 

 

Łukasz Gaj

Z wyróżnieniem ukończył studia na Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach na wydziale wokalno-aktorskim w klasie dr hab. Maciej Bartczaka (2008). Ukończył również kurs Menadżera Kultury na platformie Studium Prawa Europejskiego.

Ma w swoim repertuarze ponad 40 partii operowych, operetkowych i oratoryjnych. Występuje w większości polskich teatrów operowych jak również filharmonii. Współpracował z wybitnymi dyrygentami m.in.: Ewą Michnik, Anną Duczmal, Antonim Witem, Gabrielem Chmurą, Danielem Orenem, Rolandem Baderem, Simone Valerim, Łukaszem Borowiczem, Jackiem Błaszczykiem, Marcinem Nałęczem-Niesiołowskim, Tomaszem Tokarczykiem, Sławomirem Chrzanowskim.

Brał udział w premierach operowych przygotowanych przez takich reżyserów jak m.in.: Michał Znaniecki, Waldemar Zawodziński, Maciej Wojtyszko, Pia Partum, Bert Bijnen, Laco Adamik, Włodzimierz Nurkowski, Maria Satrova, Paweł Szkotak, Grażyna Szapołowska, Beata Redo-Dobber, Monika Strzępka, Artur Hofman.

Występował na prestiżowych międzynarodowych festiwalach operowych m.in.: w Regensburgu, Xanten, Schwerinie (Niemcy), Wiltz (Luksemburg), Saaremaa w Estonii, Daegu International Opera Festival w Korei Południowej.

Uczestniczył w większości znaczących polskich festiwali muzycznych m.in.: w Europejskim Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju, Międzynarodowym Festiwalu im. Krystyny Jamroz w Busku-Zdroju, Śląskim Festiwalu im. Ludwiga van Beethovena, Festiwalu Ave Maria, Jubileuszowym Festiwalu Muzyki Organowej i Kameralnej im. Moritza Borsiga, Festiwalu Muzyki Zabytkowych Parków i Ogrodów im. Carla Marii von Webera, Festiwalu Viva il Canto w Cieszynie.

Od 2015 roku jest dyrektorem Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej. W roku akademickim 2020/2021 był asystentem w klasie prof. Ewy Biegas w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

mój dom.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

recenzentem.

Za największy sukces artystyczny uważam

staram się aby każdy kolejny koncert był moim najnowszym sukcesem.

Człowiek, którego podziwiam

to moja żona.

Co lubię czytać

ustawy i rozporządzenia.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

w tym miesiącu to Zemsta nietoperza.

 

Adam Woźniak

Absolwent Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Zadebiutował na scenie Teatru Wielkiego w Poznaniu pierwszoplanową rolą Zbigniewa w operze Straszny Dwór – S. Moniuszki. Nawiązał współpracę z takimi scenami jak: Opera Nova w Bydgoszczy, Opera w Krakowie, Opera na Zamku w Szczecinie, Opera Bałtycka w Gdańsku, Opera Śląska w Bytomiu oraz Czech Opera Praga. Współpracuje także z filharmoniami w Wałbrzychu, Opolu i Jeleniej Górze, a od niedawna koncertuje również z Warszawską Reprezentacyjną Orkiestrą Wojska Polskiego. Wśród szczególnych osiągnięć artystycznych wokalisty należy wymienić takie role jak Scarpia w Tosce G. Pucciniego, Holender w Der Fliegende Hollander R. Wagnera, Barnaba w Giocondzie A. Ponchiellego, Markiz Posa w Don Carlosie G. Verdiego czy tytułowy bohater w Nabucco tego samego kompozytora. Swoje kreacje wokalne tworzył we współpracy z takimi dyrygentami jak R. Silva, A. Straszyński, T. Kozłowski, M. Figas, J. Przybylski, N. Baxa i E. Manke. Artystę do wykonywania pierwszoplanowych ról w swoich inscenizacjach zapraszali tacy uznani reżyserzy jak: W. Zawodziński, K. Nazar, M. Weiss, M. Ottawa, E. Ivanova czy L. Adamik, który powierzył śpiewakowi kreowanie postaci barona Scarpia aż w trzech swoich inscenizacjach opery Tosca. Wiele partii operowych ze swego obszernego repertuaru wykonywał nie tylko na polskich scenach ale także w operach Niemiec, Austrii, Czech, Szwajcarii czy Hiszpanii. W roku 2013 zadebiutował na Festiwalu Wagnerowskim w Bayreuth wykonując Monolog Wotana  Leb’wohl, du kuhnes herrliches Kind z Die Walkure oraz duet Holendra i Senty z drugiego aktu Der Fliegende Hollander R. Wagnera. Od roku 2009 związany jest stałą umową z Operą Śląską w Bytomiu, spełniając się solistycznie w szerokim barytonowym repertuarze.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to
hamak w moim ogrodzie.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym
milionerem.

Za największy sukces artystyczny uważam
występ na Festiwalu Wagnerowskim w Bayreuth.

Człowiek, którego podziwiam
mój syn.

Co lubię czytać
Stanisława Lema.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Tosca G. Pucciniego.

 

Anna Borucka

Absolwentka Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie prof. Jana Ballarina. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki w 2007 r. Laureatka konkursów wokalnych m.in. Konkursu im. I. Godina we Vrable na Słowacji w 2007 r. – I nagroda, finalistka Konkursu im. Ady Sari w Nowym Sączu w 2007 r. – nagroda specjalna za najlepsze wykonanie utworu polskiego, Konkursu im. Schneider-Trnavskyego w Trnavie na Słowacji w 2008 r. – I nagroda i nagroda specjalna dyrektora opery w Bratysławie. Finalistka Konkursu Moniuszkowskiego w Warszawie w 2013 r. – Nagroda Dyrekcji Teatru Wielkiego; Nagroda Opery Bałtyckiej. Laureatka I nagrody III Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Andrzeja Hiolskiego w Kudowie Zdroju w 2014r.

Uczestniczyła w wielu kursach mistrzowskich m.in. Christy Ludwig, Heleny Łazarskiej, Izabelli Kłosińskiej, Ingrid Kremling-Domański i Franzisco Araizy, który zaowocował zaproszeniem do wzięcia udziału we wspólnym projekcie z Verein Opera w 2010 roku w Zurychu.

W sezonie 2012/2013 oraz 2013/2014 była słuchaczem Akademii Operowej przy Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie.

Od 2008 roku jest solistką Opery Śląskiej w Bytomiu, gdzie debiutowała partią Orfeusza w spektaklu Orfeusz i Eurydyka CH.W. Glucka (2008). Na tej scenie występuje również w partii Jadwigi w Strasznym Dworze S. Moniuszki oraz jako Dorabella w Cosi fan tutte W.A. Mozarta, Karczmarka w operze Borys Godunow M. Musorgskiego, Czipra w operetce Baron Cygański J. Straussa, tytułowa Carmen G. Bizeta, a także Preziosilla w Mocy przeznaczenia G. Verdiego, Ramiro w La finta giardiniera W.A. Mozarta, Placida w Don Desiderio J.M. Poniatowskiego, Flora w Traviacie G. Verdiego.

Współpracuje również z  Teatrem Wielkim Operą Narodową, gdzie zaśpiewała partię Hannah w Pasażerce M. Weinberga, wystąpiła jako Marta w operze Jolanta P. Czajkowskiego, Cześnikowa w Strasznym Dworze S. Moniuszki (transmitowanym na żywo 19 listopada 2015 r.) oraz Druga Dama w Czarodziejskim Flecie W.A. Mozarta.

W Operze Nova w Bydgoszczy wykonywała partię Laury w Giocondzie A. Ponchiellego; W Operze Krakowskiej zaśpiewała partię Ninon w Diabłach z Loudun K. Pendereckiego oraz partię Zofii w Halce S. Moniuszki; w Operze ma Zamku w Szczecinie  wciela się w tytułową Carmen G. Bizeta.

W 2017 r. zadebiutowała na deskach Semperoper w Dreźnie w partii Hannah (Pasażerka M. Weinberga).

W 2011 roku dokonała wraz z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia nagrania operetki K. Szymanowskiego Loteria na mężów, czyli Narzeczony nr 69.

Współpracuje z Instytucją Promocji i Upowszechniania Muzyki Silesia.

W 2013 roku dokonała nagrania Ptasie plotki i inne wiersze – Witold Lutosławski dzieciom, wraz z Orkiestrą Akademii Beethowenowskiej pod batutą Maji Metelskiej.

Wykonuje również muzykę oratoryjną (m.in. utwory Bacha, Vivaldiego, Mozarta, Rossiniego) oraz lirykę wokalną kompozytorów polskich i zagranicznych.

Koncertuje w kraju i za granicą.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to
scena.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym
aktorką.

Za największy sukces artystyczny uważam
wciąż przede mną.

Człowiek, którego podziwiam
Mozart.

Co lubię czytać
biografie, listy, wspomnienia, pamiętniki.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Carmen G. Bizeta. 

 

Juliusz Ursyn-Niemcewicz

Urodził się w Gliwicach gdzie pobierał pierwsze lekcje śpiewu pod kierunkiem prof. Jana Ballarina. Studia wokalne ukończył w Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie śpiewu prof. Krystyny Szczepańskiej. Niedługo potem rozpoczął regularną działalność koncertową jako solista w kraju i za granicą – Austria, Francja, Hiszpania, Belgia, Niemcy. Był stypendystą uczelni muzycznych w Lozannie i Genewie, brał udział w kursach mistrzowskich prowadzonych przez prof. Jean C. Aubera i prof. P. Lisicjana.
Od 1995 roku – stale związany jest z Operą Śląską gdzie debiutował partią Cania w Pajacach Leoncavalla. Tam stworzył także wiele znaczących kreacji scenicznych – Jontek w Halce, Pinkerton w Madame Butterfly, Sinobrody w Rycerzu Sinobrodym, Enzo Grimaldo w Giocondzie, Edwin w Księżniczce czardasza Dymitr Samozwaniec w Borysie Godunowie, Alfred w Traviacie Camil w Wesołej wdówce. Występował także na europejskich scenach operowych. Jego zagraniczny debiut to Cavaradossi w Tosce Pucciniego. Partię tę otrzymał w drodze castingu, do którego stanęło 120 tenorów z całego świata. Wygrał tenor z Bytomia. Cavaradossiego śpiewał w Operze Berlińskiej oraz Neubrandenburgu w niekonwencjonalnej inscenizacji Chrystiana von Goetza.
Po sukcesach w Tosce stanął do kolejnego castingu, tym razem na rolę Księcia w Rigoletcie. I znowu wygrał, premiera odbyła się w Operze Poczdamskiej (2002 r.) w reżyserii Manfreda Straube. Obie te partie kreował także na scenach w Hannoverze, Düsseldorfie, Londynie i Neapolu.
Wiele nagrywał dla Polskiej Telewizji, m.in. Siwą mgłę Wojciecha Kilara z Narodową Orkiestrą Symfoniczną PR pod dyr. Antoniego Wita, Mszę kreolską Ramireza oraz pieśni Fryderyka Chopina którymi wraz z Wojciechem Świtałą otwierał m.in. Rok Chopinowski w Londynie (1999 r.) wykonując je także przed królową angielską Elżbietą. Był także bohaterem licznych programów telewizyjnych TVP3.
Często koncertuje z polskimi orkiestrami filharmonicznymi, jest stałym gościem Krynickich Festiwali im. Jana Kiepury w galowych wieczorach Bogusława Kaczyńskiego, wielokrotnie występował z koncertami muzyki operowej w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie – Nowy Jork, Toronto, Chicago, Ontario. Współpracuje również z Teatrem Wielkim w Warszawie. Od 2014 roku jest organizatorem i dyrektorem Festiwalu Muzyka Narodów Juliusz Ursyn-Niemcewicz i jego goście.
Uhonorowany nagrodą MUZA 2003 przez prezydenta miasta Bytom oraz srebrnym medalem z okazji 750-lecia miasta Lwów. Odznaczony przez Związek Polaków Obwodu Żytomierskiego, Polesia i Kresów Wschodnich oraz przez Województwo Śląskie.
W ostatnich latach prowadził wakacyjne, parkowe koncerty Muzyka narodów najpierw w Bytomiu, a ostatnio także w Świerklańcu.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

szczyt góry Zugspitze w Garmisch-Partenkirchen.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

zawsze artystą.

Za największy sukces artystyczny uważam

mój całokształt artystyczny.

Człowiek, którego podziwiam

to Albert Einstein.

Co lubię czytać

literaturę popularno-naukową.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

kompozycja – werystyczna.

 

Roksana Majchrowska

Absolwentka Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie śpiewu solowego prof. Ewy Biegas. Debiutowała partią Noriny z opery Don Pasquale G. Donizettiego w Operze Śląskiej w Bytomiu, z którą obecnie jest związana. Laureatka nagrody specjalnej Związku Artystów Scen Polskich na festiwalu Belcanto w Nałęczowie oraz III nagrody na Międzynarodowym Konkursie im. I. Godina we Vrablach na Słowacji. Finalistka Międzynarodowego Operetkowego Konkursu Wokalnego im. F. Lehara w Komarnie na Słowacji.

Kreowała następujące partie: Serpetty w Rzekomej ogrodniczce W.A. Mozarta, Madame Herz w Dyrektorze teatru W.A. Mozarta, Berenice w Okazja czyni złodzieja G. Rossiniego, Brygidy w Jolancie P. Czajkowskiego, Panny Rowen w Małym kominiarczyku B. Brittena, Adeli w Zemście Nietoperza J. Straussa, Walentyny w Wesołej wdówce F. Lehara. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich prowadzonych przez prof. H. Łazarską, prof. R. Karczykowskiego oraz prof. A. Teligę. Współpracowała z uznanymi reżyserami m.in. z A. Heller-Lopez, P. Partum, M. Znanieckim i dyrygentami takimi jak T. Kozłowski, T. Serafin, G. Brajner czy B. Akiki.

 

 

 

 

 

 

Witold Dewor

Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie. W latach 1998-2010 solista Opery Śląskiej w Bytomiu. Od 2011 artysta chóru opery śląskiej w Bytomiu. Współpracował z Operą Krakowską i Teatrem Muzycznym w Gliwicach.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

Zbrosławice na Śląsku.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

stolarzem.

Za największy sukces artystyczny uważam

rolę Kalmana Żupana w operetce Baron Cygański.

Człowiek, którego podziwiam

mój Ojciec.

Co lubię czytać

Potop Henryka Sienkiewicza, polskie kryminały z czasów PRL i powieści Toma Clancy.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

W.A. Mozart Czarodziejski flet.

 

Henryk Konwiński – choreograf, reżyser

Artystyczna obecność Henryka Konwińskiego na scenach teatralnych w Polsce i za granicą trwa już 65 lat. Wybitny choreograf, reżyser, ceniony pedagog. Przyjaciel artystów. Jako utalentowany tancerz, rozpoczął swoją karierę w zespole baletowym, potem jako solista baletu w Teatrze Wielkim w Poznaniu, a także w Operze Śląskiej. Do tworzenia choreografii namówił go Conrad Drzewiecki. Wspomina:

To właśnie Drzewiecki, prekursor tańca nowoczesnego w Polsce, pierwszy pokazuje mi, czym jest nowoczesny taniec i współczesna sztuka choreograficzna. Conrad w 1966 roku, rezygnując z tańczenia, oddaje mi swoją główną rolę Narratora w „Improwizacjach do Szekspira” z muzyką Duke Ellingtona i Zdzisława Szostaka. To skomplikowana rola, ponieważ Narrator wciela się w postaci Hamleta, Jagona, Ojca Laurentego i inne”.

Kwalifikacje zawodowe zdobył w Warszawskiej Szkole Baletowej, ale ważną częścią  artystycznego życia Henryka Konwińskiego są podróże stypendialne. Jest stypendystą baletu XX wieku Mauricea Bejarta w Brukseli, Het Nationale Ballet w Amsterdamie, Nederland Dans Theater Jiřígo Kyliána w Hadze, w Indiach (Delhi), Etiopii (Addis Abeba).

Twórca dzieł scenicznych z gatunku grande opera, baletów klasycznych, oraz tańca współczesnego. Chętnie sięga do repertuaru teatrów dramatycznych,  musicalowego i operetkowego, oraz teatrów lalkowych, tu m. in. autorski spektakl „Z biegiem Wisły”. W teatrach dramatycznych układa ruch sceniczny m. in. do „Kordiana”, „Iwony Księżniczki Burgunda”, „Krzeseł”, „Szkoły błaznów”, „Filozofii po góralsku”. Reżyseruje „Zielonego Gila” i „Kram z piosenkami”. W teatrze Rozrywki w Chorzowie współreżyseruje i wyczarowuje mistrzowskie układy taneczne do „Kabaretu”, „Skrzypka na dachu”,  „Pocałunku Kobiety Pająka”, „Rocky Horror Schow”. Tworzy choreografie w mega-widowiskach np. „Carmina Burana”, „Straszny Dwór”, „Gioconda” we Wrocławiu. W Skałkach Twardowskiego w Krakowie do „Halki”. Współpracuje z teatrami offowymi i ulicznymi. Widowisko „Pelikan”, offowego Teatru A z Gliwic o męczennikach XX w z jego choreografią, było prezentowane m. in. w Rzymskim Panteonie. Współtworzy w telewizji poznańskiej cykl programów „Alfabet rozrywki”, a w telewizji katowickiej „Żywoty instrumentów”. Stworzył choreografię do filmu „Strachy”.

Jest polskim rekordzistą pod względem liczby realizacji scenicznych, ma ich w swoim repertuarze ponad trzysta. Nieustannie angażuje się w działania artystyczne inspirowane kulturą i historią Śląska, regionu który wybrał na swój dom.  Reżyseruje „Pomstę”, ”Wesela na Górnym Śląsku”. Pytany o swoje najważniejsze choreografie odpowiada: „Romeo i Julia” Prokofiewa, oraz wyjątkowa choreografia „IX Symfonii” Beethovena, która w efekcie staje się dziełem ponadpokoleniowego spotkania wybitnych polskich choreografów: Teresy Kujawy, Henryka Konwińskiego i Emila Wesołowskiego w Teatrze Wielkim w Poznaniu. „Wariacje na temat Franka Bridge’a” B. Brittena w Operze Ślaskiej i w Teatrze Wielkim w Warszawie. „Epitafium na śmierć Szymanowskiego”, „Jezioro łabędzie”, „W górę w dół” i „Ad Montes – Balety Tatrzańskie” do muzyki W. Kilara, zrealizowane w Bytomiu, oraz „Krzesany i Siwa Mgła” w Teatrze Wielkim w Łodzi. Po powrocie z Indii tworzy balet „La Peri” w Poznaniu. W Operze Ślaskiej realizuje ważne balety: „Stworzenie Świata”, „Coppelia”, ”Romeo i Julia” do muzyki H. Berlioza. „Don Kichot”, „Córka źle strzeżona”, „Pan Twrdowski”, „Dziadek do orzechów”. Opery: „Madama Butterfly”, „ Traviata”, „Rigoletto”, „Straszny dwór”, Ernani”, „Orfeusz i Eurydyka”, „Gioconda”. Operę „Juliusz Cezar” i balet „Córka źle strzeżona” w Krakowie. Operetki: „Zemsta Nietoperza”, „Wesoła Wdówka”, „Baron Cygański”. W Gliwickim Teatrze Muzycznym: „Hrabina Marica”, „Bal w Savoyu”, Oklahoma”.  Jego najnowsze,  realizacje to: „Wesoła Wdówka” w Mazowieckim Teatrze Muzycznym, (2019). Balet „Don Kichot” w Operze Ślaskiej (2020). Choreografia do mega – widowiska „Tryptyk Powstańczy” w Bytomiu (2021). Mówi o sobie:

Czuję się artystą spełnionym, choć ciągle poszukującym nowych, artystycznych wyzwań. Sztuka jest nieustanną podnietą. Potrzebą wyrażania siebie, poszukiwania i znajdowania. Potrzebą doświadczania i przebywania w obecności piękna. Nie wziąłem się znikąd. Wszystko dzieje się przez coś i przez kogoś, spotkanego na  drodze.

Laureat wielu nagród, m. in. wielokrotnie nominowany i nagradzany Złotą Maską. Posiada: Złotą Odznakę za zasługi dla Województwa Śląskiego, Zasłużonemu w rozwoju województwa Katowickiego, Za Wysokie Osiągnięcia w dziedzinie choreografii, Statuetkę „Muza” – nagrodę prezydenta Bytomia w dziedzinie kultury.  Medal Miasta Bytomia za szczególne zasługi dla miasta w dziedzinie kultury.  Jest dwukrotnie laureatem Teatralnej Nagrody Muzycznej im. Jana Kiepury w kategorii Najlepszy Choreograf. Otrzymał Srebrny Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Posiada Statuetkę Terpsychory – nagroda środowiska artystycznego, którą ceni sobie najbardziej. Nagrodę ZAiKS-u za całokształt twórczości w dziedzinie choreografii. Otrzymał także Złoty Krzyż Zasługi, Krzyże Kawalerski oraz Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Od 2005 roku sala baletowa Opery Śląskiej jest nazwana jego imieniem.

Wieloletnia, twórcza obecność Henryka Konwińskiego w życiu artystycznym Lądka Zdroju (Międzynarodowy Festiwal Tańca im. Olgi Sawickiej) została nagrodzona w 2018 roku nadaniem mu tytułu „Honorowy Obywatel Lądka Zdroju”, a w tym roku, na jego Benefisie w Operze Śląskiej z okazji 85 urodzin i 65 lecia pracy artystycznej, „Ambasadora Lądka Zdroju”. Pytany o ważne rzeczy w życiu, mówi o wierności w przyjaźni i z wrodzonym spokojem dodaje:

Warto marzyć. Latem 2018 roku, spełniłem właśnie jedno z nich.  Wyruszyłem w pieszą wędrówkę z Porto do Santiago de Compostela.

Zapytany o czym myślał, kiedy po trzynastodniowej wędrówce (300km) stanął przed katedrą w Santiago de Compostela? Odpowiada bez wahania:

Najważniejsza jest droga.

 

Materiały własne artystów.