Próba. To słowo-klucz dla repertuaru tego koncertu. Najpierw podejdziemy do niego metaforycznie, przypominając o zajmującej i zabawnej (choć naszpikowanej całkiem poważną, wolnomularską symboliką) treści singspielu Czarodziejski flet. Główni bohaterowie, Pamina i Tamino darzą się gorącym uczuciem, ale muszą uporać się z licznymi przeciwnościami stojącymi na drodze do ich szczęścia. Decyzją kapłanów Siedmiokrotnego Kręgu Słonecznego, Tamino musi sprostać próbom milczenia (ta wprowadza szczególny zamęt w sercu Paminy), ognia i wody. Zwycięstwo zakochanych to nie tylko ich indywidualny triumf – to także pokój i harmonia w całym królestwie. Zgrabna, niespełna siedmiominutowa Uwertura nie stanowi lekkiego zestawienia operowych tematów. Próbuje przekonać słuchaczy o powadze poruszanych tematów – wciąż jednak ze szczyptą mozartowskiego humoru.

Czternaście lat przed Czarodziejskim fletem Mozart skomponował Koncert obojowy C-dur. Utwór dedykował Giuseppe Ferlendisowi, którego poznał pracując na dworze w Salzburgu. Przez wiele lat kompozycja uznana była jednak za zaginioną – dopiero w roku 1920 odkryto głosy orkiestrowe Koncertu i skonstatowano, że… zuchwały Amadeusz napisał ten sam utwór dwukrotnie. Odnaleziony Koncert obojowy okazał się bowiem pierwowzorem II Koncertu fletowego! Nie umniejsza to rzecz jasna wartości kompozycji, która po dziś dzień pozostaje jedną z najważniejszych w repertuarze przeznaczonym na ten instrument.

O ile postać fikcyjna, książę Tamino, musiał w ramach próby przejść przez groty wypełnione wodą i ogniem – Johannes Brahms, jak najbardziej realny, doświadczył próby czasu podczas tworzenia swojej I Symfonii. Zajęło mu to dwadzieścia lat! „Było zawsze moim głębokim i tajemnym pragnieniem usłyszeć tę rzecz najpierw w małym mieście, w którym byłby dobry przyjaciel, dobry dyrygent i dobra orkiestra.” – mówił Johannes. Czyż taki obraz Brahmsa, człowieka o ogromnym talencie i jeszcze większej pokorze, nie sprawia, że jego muzyka dotyka jeszcze głębiej?

Joana Soares – obój

Młoda portugalska oboistka, która obecnie kontynuuje swoją naukę w Conservatoire National Supérieur de Musique et de Danse w Paryżu w klasie profesorów: Davida Waltera, Fredérica Tardy i Nory Cismondi. Od 2021 r. jest solistką Narodowej Orkiestry Bretanii (Orchestre National de Bretagne).

W 2017 r. otrzymała tytuł licencjata na Uniwersytecie Muzycznym w Aveiro w klasie prof. Jean-Michela Garettiego, jest także absolwentką  Conservatório de Música da Jobra klasie prof. Jonathana Costy, Jean-Michela Garettiego i Any Madaleny Silvy.

Jest laureatką krajowych i międzynarodowych konkursów m.in. I nagroda w XIII Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Michała Spisaka, I nagroda w 32. edycji Prémio Jovens Músicos w Portugalii, nagroda specjalna w Konkursie dla Młodych Muzyków Unii Europejskiej, III nagroda w Międzynarodowym Konkursie Młodych Oboistów IDRS w Hiszpanii, a także otrzymała wyróżnienie w Konkursie Gillet-Fox na Florydzie w USA.

Jako solistka występowała z takimi portugalskimi orkiestrami jak: Gulbenkian Orchestra, Filarmonia das Beiras Orchestra, Orchestra of the University of Aveiro oraz Orchestra of Câmara de Cascais e Oeiras. Natomiast w Polsce wystąpiła z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii w Zabrzu.

W trakcie swojej kariery współpracowała z wybitnymi oboistami, a także wieloma portugalskimi dyrygentami. Była także zapraszana do poprowadzenia kursów mistrzowskich w Portugalii.

Często występuje wraz z Banda Sinfónica Portuguesa, a także miała możliwość współpracować z takimi orkiestrami jak m.in.: Orchestre Philarmonique Radio France, Orchestre National Lyon, Orchestre National Opéra de Montpellier, Antwerp Symphony Orchestra, Orchestre National de Bretagne.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to

Ciężko jest wybrać jedno miejsce. Cieszę się każdym miejscem, w którym obecnie przebywam. Z każdego miejsca staram się czerpać wszystko, co najlepsze. Mam wiele ulubionych miejsc. Jeśli miałabym wybrać tylko jedno, to byłby to mój rodzinny dom w Portugalii.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym

Gdybym nie była muzykiem, to nie jestem pewna, kim bym była. Muzyka była zawsze częścią mojego życia. Może byłoby to coś związane z psychologią.

Za największy sukces artystyczny uważam

Sukcesem jest możliwość koncertowania w wielu różnych miejscach, jak na przykład dzisiejszy koncert w Opolu. To możliwość życia sztuką, którą kocham. Mój największy sukces to droga, którą przebyłam, aby znaleźć się tu gdzie jestem, wraz ze wszystkimi doświadczeniami.

Człowiek, którego podziwiam

Podziwiam wszystkich ludzi, którzy są częścią mojego życia. Każdego na swój sposób. Jeśli miałaby to być osoba z mojego artystycznego środowiska, to byłby to mój nauczyciel David Walter, którego cenię jako człowieka oraz artystę.

Co lubię czytać

Tematyka, którą się interesuję, jest bardzo szeroka i lubię czytać książki z różnych dziedzin, ale muszę przyznać, że szczególnie przyciągają mnie książki z zakresu rozwoju osobistego.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

Muzyka jest bez wątpienia bardzo bogatą i kompletną sztuką. Wyróżnienie jednej kompozycji byłoby niesprawiedliwe wobec wszystkich inny utworów, które dostarczyły mi niezwykłych przeżyć. Szczególnym sentymentem darzę Koncert obojowy Straussa – dla mnie jest to najbardziej kompletny utwór napisany na ten instrument. Jest on niezwykle wymagający fizycznie i emocjonalnie i pokazuje maksymalne możliwości oboju. Ponadto jest to pierwszy utwór solowy, który zagrałam z orkiestrą na profesjonalnej scenie i przez to jest dla mnie bardzo ważny.

Maciej Tworek – dyrygent

W krakowskiej Akademii Muzycznej studiował fortepian w klasie prof. Jana Hoffmana, chóralistykę oraz dyrygenturę w klasie prof. Józefa Radwana. Brał udział w dyrygenckich kursach mistrzowskich prowadzonych przez Helmutha Rillinga, Rogera Norringtona i Kurta Masura. Jako asystent współpracował z Valerym Giergievem i Lorinem Maazelem.

W latach 2005 – 2012 był dyrygentem Capelli Cracoviensis. Jest wykładowcą Akademii Muzycznej w Krakowie.

W 2002 roku rozpoczął, trwającą 18 lat, dyrygencką współpracę z Krzysztofem Pendereckim. Jej owocem był m.in. udział w nagraniu z orkiestrą Sinfonia Iuventus kompletu jego symfonii i koncertów instrumentalnych.

W roku 2018, w ramach obchodów jubileuszu 85-lecia urodzin kompozytora, dyrygował II koncertem skrzypcowym Metamorfozy z Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin w Filharmonii Berlińskiej z Anne Sophie Mutter jako solistką, z którą następnie odbył tournee po Chinach z towarzyszeniem orkiestry Sinfonia Varsovia.

W roku 2019 poprowadził dwa ważne koncerty z muzyką Krzysztofa Pendereckiego: 1 września Polskie Requiem z okazji 80. rocznicy wybuchu II Wojny Światowej w obecności Prezydentów Polski, Niemiec i Wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych oraz w październiku koreańską premierę  Pasji  wg  św. Łukasza w ramach  Seoul  International  Music  Festival.

Koncertował w Europie, Azji i obu Amerykach, dyrygując takimi zespołami jak, m.in.:  The Hilliard Ensemble, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, NDR Radiofilharmonie, MDR Sinfonie Orchester, Orquesta Sinfónica de Galicia, Orkiestrą Symfoniczną Czeskiego Radia (Pražskié Jaro), Państwową Orkiestrą Symfoniczną Nowa Rosja, Orquesta Sinfonica Simon  Bolívar  de  Venezuela,  Orquesta  Filarmόnica de Bogotá, Orkiestrą Filharmoniczną w Brnie, a ostatnio Tonhalle Zürich, Dresdner Philharmonie, Oxford Philharmonic Orchestra, Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra, Romanian National Radio Orchestra (Enescu Festival), Russian Philharmonic Orchestra, Jerusalem Symphony Orchestra, KBS Symphony Orchestra.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to
Dom rodzinny i objęcia mojej żony.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym
Pewnie ogrodnikiem.

Za największy sukces artystyczny uważam
Mam nadzieję, że jest jeszcze przede mną.

Człowiek, którego podziwiam
Jan Paweł II.

Co lubię czytać
Książki biograficzne.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Krzysztof Penderecki – Pasja wg św. Łukasza.