Orkiestra Filharmonii Opolskiej
Chór Filharmonii Opolskiej
gościnnie Chór Angelus Cantat
Tadeusz Eckert – przygotowanie chóru

EISENSTEIN: Tomasz Janczak
ROZALINDA: Anna Wiśniewska-Schoppa
ADELA: Maria Rozynek-Banaszak
DR FALKE: Adam Woźniak
ALFRED: Łukasz Gaj
FRANK: Bogdan Kurowski
KSIĄŻĘ ORŁOWSKI: Anna Borucka
DR BLIND: Juliusz Ursyn-Niemcewicz
IDA: Roksana Majchrowska
FROSCH: Witold Dewor
ADIUTANT KSIĘCIA: Adam Janik

Henryk Konwiński – reżyseria, narrator

Przemysław Neumann – dyrygent

W programie:
Johann Strauss – Zemsta nietoperza (operetka w trzech aktach) – wykonanie koncertowe (150′)

O repertuarze:
Istnieją przysmaki, aktywności i melodie, które dla wielu ludzi nabierają szczególnego sensu i znaczenia tylko w konkretnych okolicznościach. Tak może być z konserwą turystyczną krojoną scyzorykiem na biwaku lub górskiej wycieczce, tak jest z popcornem podczas seansu filmowego, z siatkówką na piaszczystej plaży, hejnałem wysłuchanym w południe na krakowskim rynku czy… muzyką Johanna Straussa w okolicach Nowego Roku.
Od lat pierwsze dni stycznia w Filharmonii Opolskiej mijają pod znakiem Wiedeńskich Gal Noworocznych. Tym razem – zamiast składanki różnych walców, marszów i polek – zabrzmi forma sceniczna, perła wśród operetek, Zemsta nietoperza. Skrząca się uwertura, bawiąca do łez aria pokojówki Adeli oraz namiętny czardasz Rosalindy – to tylko niektóre z fragmentów dzieła zasługujące na wspomnienie. O tym, z jaką maestrią można wyreżyserować żart (doskonale pasowałoby tu również popularne wśród młodych ludzi słówko prank) oraz czy kara za przyjacielskie uchybienie ulega przedawnieniu przekonają się ci, którzy zdecydują się wysłuchać Zemsty nietoperza w jeden z karnawałowych weekendów.

A to ciekawostka!
Johann Strauss urodził się 25 października, a zmarł 3 czerwca – dokładnie tak samo, jak twórca słynnej opery Carmen, Georges Bizet. Strauss był jednak od Bizeta trzynaście lat starszy i żył aż dwadzieścia cztery lata dłużej.

We współpracy z:

 

 

Tomasz Janczak

W 1995 roku ukończył Akademię Muzyczną we Wrocławiu, Wydział Wokalno-Aktorski. Na scenie zadebiutował w tym samym roku – w Hanowerze w partii Eisensteina w Zemście nietoperza. W latach 1995-1996 roku był solistą Teatru Muzycznego w Łodzi, a w latach 1996-2004 śpiewał jako pierwszy tenor w Teatrze Muzycznym – Operetce Wrocławskiej. Od 2004 do 2014 był pierwszym solistą Teatru Muzycznego w Lublinie, gdzie wykonywał główne operowe partie tenorowe w Carmen G. Bizeta, w Strasznym dworze S. Moniuszki czy w Traviacie G. Verdiego. Był również pierwszym tenorem we wszystkich operetkach tego teatru. Koncertował w wielu krajach Europy i świata (między innymi liczne angaże w niemieckich teatrach w głównych rolach: Baron Cygański J. Straussa, Sprzedana narzeczona B. Smetany i inne) i wielokrotnie w USA i Kanadzie. W 2006 roku uzyskał Dyplom ukończenia studiów podyplomowych Wydziału Gospodarki Narodowej Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu i tytuł Skutecznego menadżera nowoczesnej firmy. W 2011 roku uzyskał tytuł reżysera teatralnego. W 2013 roku uzyskał stopień doktora sztuk muzycznych w dyscyplinie wokalistyka. Od lutego 2008 roku pełnił funkcję pełnomocnika dyrektora naczelnego do spraw artystycznych w Teatrze Muzycznym w Lublinie, w listopadzie 2008 dzięki jego pomysłowi i determinacji doszło do pierwszej superprodukcji operowej w historii Lublina, była to La Traviata G. Verdiego w Hali Globus, gdzie kreował też rolę Alfreda Germonta. W 2012 roku wyreżyserował i zainscenizował, z ogromnym sukcesem, drugą wielką produkcję operową Nabucco G. Verdiego, które w lubelskiej Hali Globus obejrzało ponad 5 tyś. widzów. Od 2009 roku do 2013 roku był dyrektorem artystycznym Teatru Muzycznego w Lublinie. Od 2014 roku był dyrektorem artystycznym Filharmonii Sudeckiej w Wałbrzychu, gdzie dał się poznać jako pomysłodawca, organizator i reżyser wielkich wydarzeń muzycznych takich jak mega widowiska Zemsta nietoperza i Baron Cygański J. Straussa oraz zorganizowany w Hali Stulecia we Wrocławiu koncert Dwa Żywioły z udziałem Aleksandry Kurzak i Krzysztofa Cugowskiego.

Od 2016 jest dyrektorem naczelnym i artystycznym Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze. Już w pierwszym sezonie artystycznym szefowania tej instytucji stworzył Karkonoski Festiwal Operowy, gdzie w I edycji zaprezentowany został, z ogromnym powodzeniem, Straszny Dwór S. Moniuszki w wydaniu plenerowym na Stadionie Miejskim w Jeleniej Górze dla ponad dwutysięcznej widowni. Spektakl cieszył się tak dużym powodzeniem, że został powtórzony jeszcze tego samego roku w Hali PGE Turów Arena w Zgorzelcu i rok później w RCS Arena w Lubinie. W II edycji Festiwalu zaprezentowana została na deskach Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze opera Carmen G. Bizeta, w której Tomasz Janczak kreował rolę Don Jose. Do niego należała również inscenizacja i reżyseria.

Laureat I miejsca w plebiscycie Gazety Wrocławskiej na Osobowość 2018 Roku Województwa Dolnośląskiego w kategorii Kultura. W 2019 r. w ramach III edycji Karkonoskiego Festiwalu Operowego wyreżyserował i zainscenizował wielkie widowisko operowe Nabucco G. Verdiego, w którym także kreował partię Ismaela. Wydarzenie wystawione przez Filharmonię Dolnośląską w Hali PGE Turów Arena w Zgorzelcu spotkało się z entuzjastycznym przyjęciem międzynarodowej publiczności. W październiku 2020 roku, w ramach IV edycji Karkonoskiego Festiwalu Operowego, wyreżyserował operę La Traviata G. Verdiego, dostępną dla publiczności również online, za pośrednictwem transmisji internetowej na żywo (pierwszy raz w historii Festiwalu, nadawanej z siedziby Filharmonii).

Inicjator serii nowatorskich nagrań koncertów online z udziałem Muzyków Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Dolnośląskiej, tworzących z własnych domów (w związku z ograniczeniami w przemieszczaniu się i zaleceniami zachowania dystansu społecznego –wynikającymi ze stanu epidemii w Polsce), które jako pierwsze zapoczątkowały tę formę kontaktów z Publicznością w dobie pandemii koronawirusa w Polsce w 2020 roku, stając się wzorcem dla innych Instytucji Kultury, szeroko dyskutowanym i docenionym w ogólnopolskich mediach.

Tomasz Janczak od lat prowadzi ożywioną działalność koncertową w Polsce, a także poza jej granicami – w październiku 2019 w Toronto brał udział w koncercie The Very Best of Moniuszko organizowanego przez Celebrity Symphony Orchestra.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

Mazury.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym 

aktorem.

Za największy sukces artystyczny uważam 

Stworzenie Karkonoskiego Festiwalu Operowego.

Człowiek, którego podziwiam 

Roberto Alagna.

Co lubię czytać 

książki o spokojnym życiu zgodnym z naturą.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

Requiem d-moll W.A. Mozarta_­.

 

Anna Wiśniewska-Schoppa

Jest rodzoną olsztynianką. Tam właśnie rozpoczęła swoją edukację w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. F. Chopina o profilu wokalnym.

Anna jest także absolwentką wydziału wokalno-aktorskiego (klasa śpiewu solowego Prof. Urszuli Trawińskiej-Moroz) Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie w roku 2003 uzyskała dyplom z wyróżnieniem.

Po ukończeniu akademii, Anna doskonaliła swoje umiejętności wokalne u maestro Kałudiego Kałudowa.

Swoją karierę̨ sceniczną rozpoczęła jeszcze na studiach, wykonując na swoim trzecim roku rolę Tatiany w operze Eugeniusz Oniegin P. Czajkowskiego, w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie w reż. Macieja Prusa i pod kierownictwem muzycznym Michała Klauzy.

W 2009 roku artystka podjęła etatową współpracę̨ z Operą Śląską̨ w Bytomiu, wcielając się̨ w rolę Mimi w operze Cyganeria G. Pucciniego. Z ogromnym uznaniem spotkały się̨ jej kolejne kreacje na deskach Opery Śląskiej – Cio-Cio-San w operze Madame Butterfly G. Pucciniego, w reżyserii H. Konwińskiego i Elżbieta w Don Carlosie G. Verdiego, w reżyserii W. Zawodzińskiego (w 2012 r. spektakl został uznany za największe wydarzenie artystyczne Górnego Śląska).

W roku 2012 wcieliła się̨ w tytułową rolę opery Tosca G. Pucciniego, w reżyserii T. Bradeckiego. Pół roku później Anna Wiśniewska-Schoppa wystąpiła w roli Cio-Cio-San w „pół-scenicznej” wersji opery Madame Butterfly G. Pucciniego w Teatrze Wielkim w Łodzi (reż. J. Niesobska/W. Zawodziński), rozpoczynając tym samym swoją karierę̨ na deskach łódzkiej opery. To w Łodzi stworzyła jedną ze swoich największych kreacji – Cio-Cio-San, w entuzjastycznie przyjętej realizacji (tym razem już̇ w pełni scenicznej wersji), Madame Butterfly G. Pucciniego, w reżyserii Janiny Niesobskiej (2013). Kolejną wspaniałą rolą była Leonora w Trubadurze G. Verdiego, w reżyserii Laco Adamika (2014).

Anna Wiśniewska-Schoppa od 2012 roku współpracuje także z Operą na Zamku w Szczecinie, gdzie wystąpiła jako Cio-Cio-San w uwspółcześnionej inscenizacji Madame Butterfly G. Pucciniego, w reżyserii Pii Partum oraz jako Amelia w Balu Maskowym G. Verdiego w reż. Waldemara Zawodzińskiego.

W grudniu 2014 r. rozpoczęła współpracę̨ z Theater Koblenz w Niemczech, gdzie od 2015 roku wykonuje tytułową partię opery Tosca G. Pucciniego, w reżyserii Anji Nicklich, pod dyrekcją maestro Giuliano Betty.

Najważniejsze produkcje Anny Wiśniewskiej-Schoppy w 2016 i 2017 roku, to Halka w Halce S. Moniuszki, Tatiana w Eugeniuszu Onieginie P. Czajkowskiego, Liu w Turandot G. Pucciniego, a także Leonora w Mocy Przeznaczenia, Amelia w Balu Maskowym, i Aida w Aidzie G. Verdiego.

Początkiem 2018 roku debiutuje w roli Rozalindy w Zemście Nietoperza w Teatrze Wielkim w Łodzi.

Po rocznej przerwie, spowodowanej urodzeniem dziecka, Artystka w 2019 roku ponownie wróciła do kreowania swoich partii na deskach macierzystych teatrów, ale także zaczęła współpracę z Operą i Filharmonią Podlaską w Białymstoku, gdzie zadebiutowała w partii Saffi w Baronie Cygańskim J. Straussa, w reż. M. Sartovej oraz pod batutą Bassema Akiki, dzięki czemu mogła także wejść w tej roli w inscenizację wystawianą na deskach Opery Śląskiej w Bytomiu.

W 2020 roku wystąpiła w roli Rozalindy we wznowieniu scenicznym Zemsty Nietoperza J. Straussa w reż. Henryka Konwińskiego w Operze Śląskiej, a także przygotowuje się do kolejnego wznowienia na deskach tejże opery, a mianowicie do roli Elżbiety de Valois w Don Carlosie G. Verdiego.

W trudnym dla wszystkich artystów okresie pandemii koronawirusa, udało się zrealizować jedną sztukę z udziałem Pani Anny a mianowicie było to Callas Masterclass w Operze Śląskiej w Bytomiu. Spektakl o mrocznych stronach kariery znakomitej Divy operowej, w którym Anna Wiśniewska-Schoppa wcieliła się w rolę „drugiego sopranu”, łącząc rolę dramatyczną z niecodziennym w Jej repertuarze wyborem dwóch namiętnych pieśni hiszpańskich, stanowiących tło dramatu i muzyczną ilustrację tragedii Marii Callas.

Artystka zdobyła Nagrodę im. J. Kiepury w kategorii Najlepsza Polska Śpiewaczka w 2014 roku a także została wyróżniona w 2016 roku medalem: „Zasłużony dla kultury polskiej”.

Anna współpracuje z takimi reżyserami, jak: Anja Nicklich, Waldemar Zawodziński, Janina Niesobska, Maciej Prus, Adolf Weltschek, Tadeusz Bradecki, Laco Adamik, Jarosław Kilian, Paweł Szkotak, Giorgio Madia, Pia Partum, Henryk Konwiński, Maciej Wojtyszko, Ran Arthur Braun, Tomasz Konina, Maria Sartova, a także z takimi dyrygentami, jak: Giuliano Betta, Enrico Delamboye, Lorenzo Coladonato, Leslie Suganandarajah, Jurek Dybał, Antoni Witt, Vladimir Kiradijev, Tadeusz Kozłowski, Wojciech Rodek, Michał Klauza, Tomasz Tokarczyk, Basem Akiki, Tadeusz Serafin, Mirosław Jacek Błaszczyk, Sławomir Chrzanowski, Jacek Boniecki, Andrzej Knapp, Jakub Kontz, Francesco Bottigliero, Krzysztof Dziewięcki, Frank Chastrousse-Colombier.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

nie przywiązuje się do miejsc, raczej do ludzi, do emocji. Miejsca wiążę z uczuciami, dlatego bliski mi jest Paryż, w którym spędziłam najcudowniejsze chwile z ukochanym. Miasto, w którym mieszkam wiąże się z moją rodziną, więc też to jedno z moich ulubionych miejsc. Tak więc to ludzie czynią miejsca wyjątkowymi.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym

albo detektywem, albo psychologiem (mam nadzieję, że to drugie spełni się w najbliższej przyszłości).

Za największy sukces artystyczny uważam

myślę, że takowy jeszcze nie nadszedł, ale dla mnie każde wyjście na scenę jest sukcesem.

Człowiek, którego podziwiam

każdy, kto potrafi żyć w zgodzie ze sobą i nie boi się tego pokazywać i o to walczyć.

Co lubię czytać

czytam wiele różnych książek, ale pasjami pochłaniam kryminały i książki psychologiczne.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

Madame Butterfly G. Pucciniego, dzięki niej pokochałam śpiew operowy, dzięki niej śpiewam (marzyłam żeby zaśpiewać ją na scenie). Moje marzenie się spełniło a partia Cio-Cio-San wryła się we mnie do tego stopnia, że gdy ją śpiewam mam wrażenie, że nią jestem.

 

Maria Rozynek-Banaszak

Ukończyła z wyróżnieniem Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej w Poznaniu. W recenzjach nazywana jest: wschodzącą gwiazdą koloratury. Od 2017 jest etatową solistką Opery Wrocławskiej. Występowała także w: Warszawskiej Operze Kameralnej, Teatrze Wielkim w Łodzi, Operze i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku, Operze Nova w Bydgoszczy, Operze Śląskiej w Bytomiu, Teatrze Wielkim w Poznaniu, Operze na Zamku w Szczecinie. Koncertowała m.in. z: Orkiestrą Polskiego Radia w Warszawie, Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia Amadeus, Orkiestrą Arte dei Suonatori oraz orkiestrami licznych filharmonii w Polsce.

W swoim dorobku ma już przeszło kilkadziesiąt spektakli jako Królowa Nocy w Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta. Na scenie wielokrotnie wykonywała również partie: Adeli w Zemście Nietoperza J. Straussa, Rozyny w Cyruliku Sewilskim G. Rossiniego, Adiny w Napoju miłosnym G. Donizettiego, Olimpii w Opowieściach Hoffmanna J. Offenbacha, Kunegundy w Kandydzie L. Bernsteina, Musetty w Cyganerii G. Pucciniego, Frasquity w Carmen G. Bizeta, Marceliny w Fidelio L. van Beethovena, Clorindy w Kopciuszku G. Rossiniego. W repertuarze ma także partie Gildy w Rigoletto G. Verdiego, Noriny w Don Pasquale G. Donizettiego oraz Leili w Poławiaczach Pereł G. Bizeta.

Z powodzeniem wykonuje także partie solowe w dziełach kantatowo-oratoryjnych od baroku do współczesności takich jak: Stabat Mater Pergolesiego, Pasja Janowa i wybrane kantaty J.S. Bacha, Mesjasz G.F. Haendla, Requiem W.A. Mozarta, Carmina Burana C. Orffa, Requiem T. Mansuriana oraz Stabat Mater A. Pärta.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

nieważne gdzie, ważne z kim.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym

nie byłabym sobą.

Za największy sukces artystyczny uważam

wierzę, że jaszcze przede mną.

Człowiek, którego podziwiam

moje dzieci, każdego dnia.

Co lubię czytać

jestem bardzo wybredna. Koniecznie na faktach, bez elementów magicznych.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

Rigoletto. Nieustannie wzrusza.

 

Adam Woźniak

Absolwent Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Zadebiutował na scenie Teatru Wielkiego w Poznaniu pierwszoplanową rolą Zbigniewa w operze Straszny Dwór – S. Moniuszki. Nawiązał współpracę z takimi scenami jak: Opera Nova w Bydgoszczy, Opera w Krakowie, Opera na Zamku w Szczecinie, Opera Bałtycka w Gdańsku, Opera Śląska w Bytomiu oraz Czech Opera Praga. Współpracuje także z filharmoniami w Wałbrzychu, Opolu i Jeleniej Górze, a od niedawna koncertuje również z Warszawską Reprezentacyjną Orkiestrą Wojska Polskiego. Wśród szczególnych osiągnięć artystycznych wokalisty należy wymienić takie role jak Scarpia w Tosce G. Pucciniego, Holender w Der Fliegende Hollander R. Wagnera, Barnaba w Giocondzie A. Ponchiellego, Markiz Posa w Don Carlosie G. Verdiego czy tytułowy bohater w Nabucco tego samego kompozytora. Swoje kreacje wokalne tworzył we współpracy z takimi dyrygentami jak R. Silva, A. Straszyński, T. Kozłowski, M. Figas, J. Przybylski, N. Baxa i E. Manke. Artystę do wykonywania pierwszoplanowych ról w swoich inscenizacjach zapraszali tacy uznani reżyserzy jak: W. Zawodziński, K. Nazar, M. Weiss, M. Ottawa, E. Ivanova czy L. Adamik, który powierzył śpiewakowi kreowanie postaci barona Scarpia aż w trzech swoich inscenizacjach opery Tosca. Wiele partii operowych ze swego obszernego repertuaru wykonywał nie tylko na polskich scenach ale także w operach Niemiec, Austrii, Czech, Szwajcarii czy Hiszpanii. W roku 2013 zadebiutował na Festiwalu Wagnerowskim w Bayreuth wykonując Monolog Wotana  Leb’wohl, du kuhnes herrliches Kind z Die Walkure oraz duet Holendra i Senty z drugiego aktu Der Fliegende Hollander R. Wagnera. Od roku 2009 związany jest stałą umową z Operą Śląską w Bytomiu, spełniając się solistycznie w szerokim barytonowym repertuarze.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to
hamak w moim ogrodzie.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym
milionerem.

Za największy sukces artystyczny uważam
występ na Festiwalu Wagnerowskim w Bayreuth.

Człowiek, którego podziwiam
mój syn.

Co lubię czytać
Stanisława Lema.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Tosca G. Pucciniego.

 

Łukasz Gaj

Z wyróżnieniem ukończył studia na Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach na wydziale wokalno-aktorskim w klasie dr hab. Maciej Bartczaka (2008). Ukończył również kurs Menadżera Kultury na platformie Studium Prawa Europejskiego.

Ma w swoim repertuarze ponad 40 partii operowych, operetkowych i oratoryjnych. Występuje w większości polskich teatrów operowych jak również filharmonii. Współpracował z wybitnymi dyrygentami m.in.: Ewą Michnik, Anną Duczmal, Antonim Witem, Gabrielem Chmurą, Danielem Orenem, Rolandem Baderem, Simone Valerim, Łukaszem Borowiczem, Jackiem Błaszczykiem, Marcinem Nałęczem-Niesiołowskim, Tomaszem Tokarczykiem, Sławomirem Chrzanowskim.

Brał udział w premierach operowych przygotowanych przez takich reżyserów jak m.in.: Michał Znaniecki, Waldemar Zawodziński, Maciej Wojtyszko, Pia Partum, Bert Bijnen, Laco Adamik, Włodzimierz Nurkowski, Maria Satrova, Paweł Szkotak, Grażyna Szapołowska, Beata Redo-Dobber, Monika Strzępka, Artur Hofman.

Występował na prestiżowych międzynarodowych festiwalach operowych m.in.: w Regensburgu, Xanten, Schwerinie (Niemcy), Wiltz (Luksemburg), Saaremaa w Estonii, Daegu International Opera Festival w Korei Południowej.

Uczestniczył w większości znaczących polskich festiwali muzycznych m.in.: w Europejskim Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju, Międzynarodowym Festiwalu im. Krystyny Jamroz w Busku-Zdroju, Śląskim Festiwalu im. Ludwiga van Beethovena, Festiwalu Ave Maria, Jubileuszowym Festiwalu Muzyki Organowej i Kameralnej im. Moritza Borsiga, Festiwalu Muzyki Zabytkowych Parków i Ogrodów im. Carla Marii von Webera, Festiwalu Viva il Canto w Cieszynie.

Od 2015 roku jest dyrektorem Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej. W roku akademickim 2020/2021 był asystentem w klasie prof. Ewy Biegas w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

mój dom.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

recenzentem.

Za największy sukces artystyczny uważam

staram się aby każdy kolejny koncert był moim najnowszym sukcesem.

Człowiek, którego podziwiam

to moja żona.

Co lubię czytać

ustawy i rozporządzenia.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

w tym miesiącu to Zemsta nietoperza.

 

Bogdan Kurowski

W 1978 r. ukończył Szkołę Muzyczną I i II stopnia w Częstochowie w klasie śpiewu solowego mgr Anny Porwik-Pniok. W latach 1976-77 pracował jako nauczyciel gry na akordeonie, pianinie oraz gitarze w Społecznym Ognisku Muzycznym w Częstochowie i Kłobucku. W 1984 roku ukończył Akademię Muzyczną w Warszawie w klasie śpiewu solowego prof. Edmunda Kossowskiego. Zadebiutował na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie w 1982 r. w partii Don Alfonsa. W sezonie 1983/84 był solistą Opery w Bydgoszczy. Od 1984 r. współpracuje jako solista z Operą Śląską w Bytomiu. W latach 1985-87 pracował jako nauczyciel śpiewu solowego w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia w Zabrzu. Do 2001 roku pozostawał pod opieką wokalną Sławomira Książka. Współpracował z Warszawską Operą Kameralną, Wiedeńską Kammeroper (tournée po Japonii i Korei w październiku i listopadzie 1991 r.), Teatrem Wielkim w Łodzi, Teatrem Wielkim w Poznaniu, Narodni Divadlo Moravskoslezske w Ostravie; Z teatrami operowymi w Szczecinie, Krakowie, Gdańsku, Łodzi, Gliwicach, Warszawie, Brnie, Pradze, Budziejowicach, Opawie, Bratysławie i Sofii. Współpracuje z grupami operowymi w Szwajcarii, Niemczech oraz Włoszech. Koncertował z orkiestrami w Częstochowie, Opolu, Zabrzu, Rybniku, Kaliszu, Toruniu, Bytomiu, Koszalinie, Słupsku i Pardubicach. Wystąpił na festiwalach operowych w Krynicy, Bydgoszczy, Sanoku, Pradze, Gars am Kamp, Madrycie, Carcassonie, Č. Krumlovie, Litomyślu i innych. Był finalistą konkursów wokalnych w Krynicy (1984 r.), Warszawie (1984 r.), Barcelonie (1990 r.) i Bregenz (1991 r.).

Artysta brał udział w światowej prapremierze opery Mikisa Theodorakisa Elektra w Luksemburgu w 1995 r., polskiej prapremierze Maksymiliana Kolbe Dominika Probsta w Bytomiu w 1990 r., prawykonaniu Symfonii łez Ireneusza Wypicha w Mysłowicach w 2008 r., prawykonaniu swojego Requiem poświęconego pamięci Sł. Książka w 2016 r. w Bytomiu oraz prawykonaniu swoich 4. Sonetów miłosnych w 2018 r. w Bytomiu.

Z orkiestrą dętą KWK JAS-MOS w Jastrzębiu-Zdroju oraz Operą Śląską nagrał dwie płyty CD pt. Hity operowe i operetkowe. Brał udział w zrealizowanym dla gazety Fakt nagraniu „najsłynniejszych arii operowych” a z Teatrem Muzycznym w Gliwicach w ekranizacji Carmen wydanej na DVD (partia Zunigi).

W jego dorobku kompozytorskim znajdują się Requiem, 4 Sonety miłosne, kolędy, pieśni solowe i chóralne, opracowania i aranżacje pieśni i arii oraz opery buffo La Serva Padrona z własnym przekładem libretta.

W dorobku artystycznym posiada 118 partii solowych, ponad 211 premier, 2667 wykonań przedstawień (w tym 2489 jako solista), ponad 1100 koncertów i ponad 30 partii oratoryjnych.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

Polska.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

architektem.

Za największy sukces artystyczny uważam

możliwość kontynuacji wykonywania zawodu, dzięki znakomitej dyspozycji wokalnej.

Człowiek, którego podziwiam

Jezus Chrystus.

Co lubię czytać

Biblię.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

moje Requiem, którego prawykonanie odbyło się w 2016 r.

 

Anna Borucka

Absolwentka Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie prof. Jana Ballarina. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki w 2007 r. Laureatka konkursów wokalnych m.in. Konkursu im. I. Godina we Vrable na Słowacji w 2007 r. – I nagroda, finalistka Konkursu im. Ady Sari w Nowym Sączu w 2007 r. – nagroda specjalna za najlepsze wykonanie utworu polskiego, Konkursu im. Schneider-Trnavskyego w Trnavie na Słowacji w 2008 r. – I nagroda i nagroda specjalna dyrektora opery w Bratysławie. Finalistka Konkursu Moniuszkowskiego w Warszawie w 2013 r. – Nagroda Dyrekcji Teatru Wielkiego; Nagroda Opery Bałtyckiej. Laureatka I nagrody III Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Andrzeja Hiolskiego w Kudowie Zdroju w 2014r.

Uczestniczyła w wielu kursach mistrzowskich m.in. Christy Ludwig, Heleny Łazarskiej, Izabelli Kłosińskiej, Ingrid Kremling-Domański i Franzisco Araizy, który zaowocował zaproszeniem do wzięcia udziału we wspólnym projekcie z Verein Opera w 2010 roku w Zurychu.

W sezonie 2012/2013 oraz 2013/2014 była słuchaczem Akademii Operowej przy Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie.

Od 2008 roku jest solistką Opery Śląskiej w Bytomiu, gdzie debiutowała partią Orfeusza w spektaklu Orfeusz i Eurydyka CH.W. Glucka (2008). Na tej scenie występuje również w partii Jadwigi w Strasznym Dworze S. Moniuszki oraz jako Dorabella w Cosi fan tutte W.A. Mozarta, Karczmarka w operze Borys Godunow M. Musorgskiego, Czipra w operetce Baron Cygański J. Straussa, tytułowa Carmen G. Bizeta, a także Preziosilla w Mocy przeznaczenia G. Verdiego, Ramiro w La finta giardiniera W.A. Mozarta, Placida w Don Desiderio J.M. Poniatowskiego, Flora w Traviacie G. Verdiego.

Współpracuje również z  Teatrem Wielkim Operą Narodową, gdzie zaśpiewała partię Hannah w Pasażerce M. Weinberga, wystąpiła jako Marta w operze Jolanta P. Czajkowskiego, Cześnikowa w Strasznym Dworze S. Moniuszki (transmitowanym na żywo 19 listopada 2015 r.) oraz Druga Dama w Czarodziejskim Flecie W.A. Mozarta.

W Operze Nova w Bydgoszczy wykonywała partię Laury w Giocondzie A. Ponchiellego; W Operze Krakowskiej zaśpiewała partię Ninon w Diabłach z Loudun K. Pendereckiego oraz partię Zofii w Halce S. Moniuszki; w Operze ma Zamku w Szczecinie  wciela się w tytułową Carmen G. Bizeta.

W 2017 r. zadebiutowała na deskach Semperoper w Dreźnie w partii Hannah (Pasażerka M. Weinberga).

W 2011 roku dokonała wraz z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia nagrania operetki K. Szymanowskiego Loteria na mężów, czyli Narzeczony nr 69.

Współpracuje z Instytucją Promocji i Upowszechniania Muzyki Silesia.

W 2013 roku dokonała nagrania Ptasie plotki i inne wiersze – Witold Lutosławski dzieciom, wraz z Orkiestrą Akademii Beethowenowskiej pod batutą Maji Metelskiej.

Wykonuje również muzykę oratoryjną (m.in. utwory Bacha, Vivaldiego, Mozarta, Rossiniego) oraz lirykę wokalną kompozytorów polskich i zagranicznych.

Koncertuje w kraju i za granicą.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to
scena.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym
aktorką.

Za największy sukces artystyczny uważam
wciąż przede mną.

Człowiek, którego podziwiam
Mozart.

Co lubię czytać
biografie, listy, wspomnienia, pamiętniki.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Carmen G. Bizeta. 

 

Juliusz Ursyn-Niemcewicz

Urodził się w Gliwicach gdzie pobierał pierwsze lekcje śpiewu pod kierunkiem prof. Jana Ballarina. Studia wokalne ukończył w Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie śpiewu prof. Krystyny Szczepańskiej. Niedługo potem rozpoczął regularną działalność koncertową jako solista w kraju i za granicą – Austria, Francja, Hiszpania, Belgia, Niemcy. Był stypendystą uczelni muzycznych w Lozannie i Genewie, brał udział w kursach mistrzowskich prowadzonych przez prof. Jean C. Aubera i prof. P. Lisicjana.
Od 1995 roku – stale związany jest z Operą Śląską gdzie debiutował partią Cania w Pajacach Leoncavalla. Tam stworzył także wiele znaczących kreacji scenicznych – Jontek w Halce, Pinkerton w Madame Butterfly, Sinobrody w Rycerzu Sinobrodym, Enzo Grimaldo w Giocondzie, Edwin w Księżniczce czardasza Dymitr Samozwaniec w Borysie Godunowie, Alfred w Traviacie Camil w Wesołej wdówce. Występował także na europejskich scenach operowych. Jego zagraniczny debiut to Cavaradossi w Tosce Pucciniego. Partię tę otrzymał w drodze castingu, do którego stanęło 120 tenorów z całego świata. Wygrał tenor z Bytomia. Cavaradossiego śpiewał w Operze Berlińskiej oraz Neubrandenburgu w niekonwencjonalnej inscenizacji Chrystiana von Goetza.
Po sukcesach w Tosce stanął do kolejnego castingu, tym razem na rolę Księcia w Rigoletcie. I znowu wygrał, premiera odbyła się w Operze Poczdamskiej (2002 r.) w reżyserii Manfreda Straube. Obie te partie kreował także na scenach w Hannoverze, Düsseldorfie, Londynie i Neapolu.
Wiele nagrywał dla Polskiej Telewizji, m.in. Siwą mgłę Wojciecha Kilara z Narodową Orkiestrą Symfoniczną PR pod dyr. Antoniego Wita, Mszę kreolską Ramireza oraz pieśni Fryderyka Chopina którymi wraz z Wojciechem Świtałą otwierał m.in. Rok Chopinowski w Londynie (1999 r.) wykonując je także przed królową angielską Elżbietą. Był także bohaterem licznych programów telewizyjnych TVP3.
Często koncertuje z polskimi orkiestrami filharmonicznymi, jest stałym gościem Krynickich Festiwali im. Jana Kiepury w galowych wieczorach Bogusława Kaczyńskiego, wielokrotnie występował z koncertami muzyki operowej w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie – Nowy Jork, Toronto, Chicago, Ontario. Współpracuje również z Teatrem Wielkim w Warszawie. Od 2014 roku jest organizatorem i dyrektorem Festiwalu Muzyka Narodów Juliusz Ursyn-Niemcewicz i jego goście.
Uhonorowany nagrodą MUZA 2003 przez prezydenta miasta Bytom oraz srebrnym medalem z okazji 750-lecia miasta Lwów. Odznaczony przez Związek Polaków Obwodu Żytomierskiego, Polesia i Kresów Wschodnich oraz przez Województwo Śląskie.
W ostatnich latach prowadził wakacyjne, parkowe koncerty Muzyka narodów najpierw w Bytomiu, a ostatnio także w Świerklańcu.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

szczyt góry Zugspitze w Garmisch-Partenkirchen.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

zawsze artystą.

Za największy sukces artystyczny uważam

mój całokształt artystyczny.

Człowiek, którego podziwiam

to Albert Einstein.

Co lubię czytać

literaturę popularno-naukową.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

kompozycja – werystyczna.

 

Roksana Majchrowska

Absolwentka Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie śpiewu solowego prof. Ewy Biegas. Debiutowała partią Noriny z opery Don Pasquale G. Donizettiego w Operze Śląskiej w Bytomiu, z którą obecnie jest związana. Laureatka nagrody specjalnej Związku Artystów Scen Polskich na festiwalu Belcanto w Nałęczowie oraz III nagrody na Międzynarodowym Konkursie im. I. Godina we Vrablach na Słowacji. Finalistka Międzynarodowego Operetkowego Konkursu Wokalnego im. F. Lehara w Komarnie na Słowacji.

Kreowała następujące partie: Serpetty w Rzekomej ogrodniczce W.A. Mozarta, Madame Herz w Dyrektorze teatru W.A. Mozarta, Berenice w Okazja czyni złodzieja G. Rossiniego, Brygidy w Jolancie P. Czajkowskiego, Panny Rowen w Małym kominiarczyku B. Brittena, Adeli w Zemście Nietoperza J. Straussa, Walentyny w Wesołej wdówce F. Lehara. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich prowadzonych przez prof. H. Łazarską, prof. R. Karczykowskiego oraz prof. A. Teligę. Współpracowała z uznanymi reżyserami m.in. z A. Heller-Lopez, P. Partum, M. Znanieckim i dyrygentami takimi jak T. Kozłowski, T. Serafin, G. Brajner czy B. Akiki.

 

 

 

 

 

 

Witold Dewor

Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie. W latach 1998-2010 solista Opery Śląskiej w Bytomiu. Od 2011 artysta chóru opery śląskiej w Bytomiu. Współpracował z Operą Krakowską i Teatrem Muzycznym w Gliwicach.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

Zbrosławice na Śląsku.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

stolarzem.

Za największy sukces artystyczny uważam

rolę Kalmana Żupana w operetce Baron Cygański.

Człowiek, którego podziwiam

mój Ojciec.

Co lubię czytać

Potop Henryka Sienkiewicza, polskie kryminały z czasów PRL i powieści Toma Clancy.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

W.A. Mozart Czarodziejski flet.

 

Henryk Konwiński – choreograf, reżyser

Artystyczna obecność Henryka Konwińskiego na scenach teatralnych w Polsce i za granicą trwa już 65 lat. Wybitny choreograf, reżyser, ceniony pedagog. Przyjaciel artystów. Jako utalentowany tancerz, rozpoczął swoją karierę w zespole baletowym, potem jako solista baletu w Teatrze Wielkim w Poznaniu, a także w Operze Śląskiej. Do tworzenia choreografii namówił go Conrad Drzewiecki. Wspomina:

To właśnie Drzewiecki, prekursor tańca nowoczesnego w Polsce, pierwszy pokazuje mi, czym jest nowoczesny taniec i współczesna sztuka choreograficzna. Conrad w 1966 roku, rezygnując z tańczenia, oddaje mi swoją główną rolę Narratora w „Improwizacjach do Szekspira” z muzyką Duke Ellingtona i Zdzisława Szostaka. To skomplikowana rola, ponieważ Narrator wciela się w postaci Hamleta, Jagona, Ojca Laurentego i inne”.

Kwalifikacje zawodowe zdobył w Warszawskiej Szkole Baletowej, ale ważną częścią  artystycznego życia Henryka Konwińskiego są podróże stypendialne. Jest stypendystą baletu XX wieku Mauricea Bejarta w Brukseli, Het Nationale Ballet w Amsterdamie, Nederland Dans Theater Jiřígo Kyliána w Hadze, w Indiach (Delhi), Etiopii (Addis Abeba).

Twórca dzieł scenicznych z gatunku grande opera, baletów klasycznych, oraz tańca współczesnego. Chętnie sięga do repertuaru teatrów dramatycznych,  musicalowego i operetkowego, oraz teatrów lalkowych, tu m. in. autorski spektakl „Z biegiem Wisły”. W teatrach dramatycznych układa ruch sceniczny m. in. do „Kordiana”, „Iwony Księżniczki Burgunda”, „Krzeseł”, „Szkoły błaznów”, „Filozofii po góralsku”. Reżyseruje „Zielonego Gila” i „Kram z piosenkami”. W teatrze Rozrywki w Chorzowie współreżyseruje i wyczarowuje mistrzowskie układy taneczne do „Kabaretu”, „Skrzypka na dachu”,  „Pocałunku Kobiety Pająka”, „Rocky Horror Schow”. Tworzy choreografie w mega-widowiskach np. „Carmina Burana”, „Straszny Dwór”, „Gioconda” we Wrocławiu. W Skałkach Twardowskiego w Krakowie do „Halki”. Współpracuje z teatrami offowymi i ulicznymi. Widowisko „Pelikan”, offowego Teatru A z Gliwic o męczennikach XX w z jego choreografią, było prezentowane m. in. w Rzymskim Panteonie. Współtworzy w telewizji poznańskiej cykl programów „Alfabet rozrywki”, a w telewizji katowickiej „Żywoty instrumentów”. Stworzył choreografię do filmu „Strachy”.

Jest polskim rekordzistą pod względem liczby realizacji scenicznych, ma ich w swoim repertuarze ponad trzysta. Nieustannie angażuje się w działania artystyczne inspirowane kulturą i historią Śląska, regionu który wybrał na swój dom.  Reżyseruje „Pomstę”, ”Wesela na Górnym Śląsku”. Pytany o swoje najważniejsze choreografie odpowiada: „Romeo i Julia” Prokofiewa, oraz wyjątkowa choreografia „IX Symfonii” Beethovena, która w efekcie staje się dziełem ponadpokoleniowego spotkania wybitnych polskich choreografów: Teresy Kujawy, Henryka Konwińskiego i Emila Wesołowskiego w Teatrze Wielkim w Poznaniu. „Wariacje na temat Franka Bridge’a” B. Brittena w Operze Ślaskiej i w Teatrze Wielkim w Warszawie. „Epitafium na śmierć Szymanowskiego”, „Jezioro łabędzie”, „W górę w dół” i „Ad Montes – Balety Tatrzańskie” do muzyki W. Kilara, zrealizowane w Bytomiu, oraz „Krzesany i Siwa Mgła” w Teatrze Wielkim w Łodzi. Po powrocie z Indii tworzy balet „La Peri” w Poznaniu. W Operze Ślaskiej realizuje ważne balety: „Stworzenie Świata”, „Coppelia”, ”Romeo i Julia” do muzyki H. Berlioza. „Don Kichot”, „Córka źle strzeżona”, „Pan Twrdowski”, „Dziadek do orzechów”. Opery: „Madama Butterfly”, „ Traviata”, „Rigoletto”, „Straszny dwór”, Ernani”, „Orfeusz i Eurydyka”, „Gioconda”. Operę „Juliusz Cezar” i balet „Córka źle strzeżona” w Krakowie. Operetki: „Zemsta Nietoperza”, „Wesoła Wdówka”, „Baron Cygański”. W Gliwickim Teatrze Muzycznym: „Hrabina Marica”, „Bal w Savoyu”, Oklahoma”.  Jego najnowsze,  realizacje to: „Wesoła Wdówka” w Mazowieckim Teatrze Muzycznym, (2019). Balet „Don Kichot” w Operze Ślaskiej (2020). Choreografia do mega – widowiska „Tryptyk Powstańczy” w Bytomiu (2021). Mówi o sobie:

Czuję się artystą spełnionym, choć ciągle poszukującym nowych, artystycznych wyzwań. Sztuka jest nieustanną podnietą. Potrzebą wyrażania siebie, poszukiwania i znajdowania. Potrzebą doświadczania i przebywania w obecności piękna. Nie wziąłem się znikąd. Wszystko dzieje się przez coś i przez kogoś, spotkanego na  drodze.

Laureat wielu nagród, m. in. wielokrotnie nominowany i nagradzany Złotą Maską. Posiada: Złotą Odznakę za zasługi dla Województwa Śląskiego, Zasłużonemu w rozwoju województwa Katowickiego, Za Wysokie Osiągnięcia w dziedzinie choreografii, Statuetkę „Muza” – nagrodę prezydenta Bytomia w dziedzinie kultury.  Medal Miasta Bytomia za szczególne zasługi dla miasta w dziedzinie kultury.  Jest dwukrotnie laureatem Teatralnej Nagrody Muzycznej im. Jana Kiepury w kategorii Najlepszy Choreograf. Otrzymał Srebrny Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Posiada Statuetkę Terpsychory – nagroda środowiska artystycznego, którą ceni sobie najbardziej. Nagrodę ZAiKS-u za całokształt twórczości w dziedzinie choreografii. Otrzymał także Złoty Krzyż Zasługi, Krzyże Kawalerski oraz Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Od 2005 roku sala baletowa Opery Śląskiej jest nazwana jego imieniem.

Wieloletnia, twórcza obecność Henryka Konwińskiego w życiu artystycznym Lądka Zdroju (Międzynarodowy Festiwal Tańca im. Olgi Sawickiej) została nagrodzona w 2018 roku nadaniem mu tytułu „Honorowy Obywatel Lądka Zdroju”, a w tym roku, na jego Benefisie w Operze Śląskiej z okazji 85 urodzin i 65 lecia pracy artystycznej, „Ambasadora Lądka Zdroju”. Pytany o ważne rzeczy w życiu, mówi o wierności w przyjaźni i z wrodzonym spokojem dodaje:

Warto marzyć. Latem 2018 roku, spełniłem właśnie jedno z nich.  Wyruszyłem w pieszą wędrówkę z Porto do Santiago de Compostela.

Zapytany o czym myślał, kiedy po trzynastodniowej wędrówce (300km) stanął przed katedrą w Santiago de Compostela? Odpowiada bez wahania:

Najważniejsza jest droga.

 

Materiały własne artystów.