Aleksandra Lewandowska – sopran
Hana Blažíková – sopran
Marine Fribourg – mezzosopran
Ruairi Bowen – tenor
Felix Kemp – baryton

Chór Filharmonii Krakowskiej
Piotr Piwko – przygotowanie chóru

Orkiestra Filharmonii Opolskiej

Przemysław Neumann – dyrygent

W programie:
Johann Sebastian Bach – Msza h-moll BWV 232 (105′)

Bach-idealista nie miał łatwego życia. Nierzadko czuł się przez swoich pracodawców nierozumiany, w związku z czym kilkakrotnie zmieniał miejsca swojej artystycznej działalności. Ośrodkiem, który dziś szczególnie nam się z Bachem kojarzy jest oczywiście Lipsk, gdzie pracował on jako kantor szkoły śpiewaczej przy kościele św. Tomasza, od 1723 roku aż do końca swojego życia. I w Lipsku jednak mierzył się Bach z kłopotami personalnymi, ale liczna już wtedy rodzina uniemożliwiała mu kolejną przeprowadzkę. Aby podnieść swój autorytet wystarał się o zaszczytne stanowisko w dworskiej kapeli Augusta III Sasa (elektora saskiego i króla Polski), w odległym o niewiele ponad 100 km Dreźnie. To właśnie w ramach owej rekrutacji napisał Kyrie i Glorię, które dały początek Mszy h-moll BWV 232, nie bez kozery nazywanej Wielką.

U melomanów być może zaświeci się w tym momencie lampka kontrolna: ale jak to, Bach-protestant napisał katolicką mszę? Tak. Teoretycznie. Miłośnicy historii kojarzą z pewnością, że August Wettyn dokonał konwersji na katolicyzm, aby uzyskać poparcie papieża dla pełnienia funkcji polskiego władcy. Naturalnym było zatem, że Bach skomponował dzieło osadzone w tradycji katolickiej. Stefan Kisielewski tak pisze o sakralnych inspiracjach twórcy: „Bach, człowiek głębokiej i żarliwej wiary, którego trzon twórczości związany był przez całe życie z muzyką kościelną, pragnął ofiarować Kościołowi najbardziej strzeliste ze swych natchnień, a jednocześnie wyzyskać w twórczości religijnej elementy stylistyczne wszelkich znanych mu technik i stylów. Kierując się swym instynktem syntezy, wprowadzał często do Kościoła protestanckiego formy muzyczne, teksty i elementy stylistyczne zaczerpnięte z liturgii i tradycji katolickiej.” Liturgia rzymska nie była mu zatem obca, a i sama Msza h-moll stanowi podobną, katolicko-protestancką syntezę. Choć – tak naprawdę – składające się z siedemnastu chórów, trzech duetów i sześciu arii, monumentalne dzieło swoimi rozmiarami znacznie wykracza poza użytkowe ramy, niezależnie od wyznania.

Koncert #1:

Proste ścieżki

Aleksandra Lewandowska – sopran

Poznanianka. Urodzona w muzycznej rodzinie, swoją artystyczną drogę rozpoczęła od nauki w klasie skrzypiec i fortepianu. Dopiero później zwróciła się w stronę śpiewu.  W 2007 roku ukończyła z wyróżnieniem poznańską Akademię Muzyczną w klasie Wojciecha Drabowicza. Studia wokalne kontynuowała podyplomowo w Hochschule für Musik Franz Liszt w Weimarze (Niemcy), w klasach Venceslavy Hruby-Freiberger oraz Siegfrieda Gohritza.

W 2008 została jedną z dwóch laureatek stypendium przyznawanego wśród śpiewaków z całego świata przez Fondazione Giorgio Cini (Wenecja), w ramach którego odbyła kurs muzyki dawnej prowadzony przez śpiewaczkę specjalizującą się w repertuarze barokowym – Barbarę Schlick.

Od 2015 roku nad jej rozwojem wokalnym czuwa prof. Neil Baker (Londyn).

Jeszcze w czasie studiów dokonywała prawykonań muzyki współczesnej polskich twórców (m.in. Księga pieśni Janusza Stalmierskiego pod dyrekcją Jacka Kraszewskiego, cykl 7 pieśni na sopran, harfę, klarnet i wiolonczelę – Niebieska Klepsydra tego samego kompozytora, Pieśń przed zaśnięciem Augustyna Blocha w ramach Poznańskiej Wiosny Muzycznej, Operetkę Macieja Małeckiego w ramach Roku Gombrowiczowskiego z Orkiestrą Polskiego Radia.

Jest śpiewaczką prestiżowego zespołu Collegium Vocale Gent, z którym dokonała nagrań takich dzieł, jak Motety, Msza h-moll J.S. Bacha, czy Responsoria C. Gesualdo.

Rozmiłowana w muzyce dawnej, ale także z entuzjazmem wykonująca repertuar współczesny (współpraca ze znakomitymi szwajcarskimi zespołami:  Contrechamps, Quatuor Sine Nomine oraz Quatuor Terpsycordes), śpiewa pod dyrekcją m.in. Philippa Herreweghe Collegium Vocale Gent), Josa van Veldhoven (Nederlandse Bachvereniging), Stephana MacLeod (Gli Angeli Genève), Johna Duxbury (Cantatio), Bertranda Cuiller (Le Caravansérail), Václava Luks (Collegium 1704), Ivana Fischera, Andrew Parrota, Giovanniego Antoniniego, Skipa Sempé, Daniela Reussa, Alexis Kossenko, Michaela Willensa, Petera Neumanna, Christopha Speringa, Jarosława Thiela, Marcina Nałęcz-Niesiołowskiego, Agnieszki Duczmal, Jana Tomasza Adamusa; pojawia się na takich festiwalach jak Musikfest Bremen, Bachwoche Stuttgart, Thüringer Bachwochen, Festival Oude Muziek Utrecht, Festival de Saintes, Kulturwald Festspiele Bayerischer Wald, Early Music Vancouver, Vratislavia Cantans, Festiwal Bachowski w Świdnicy.

Od roku 2013 mieszka w Genewie. Jest mamą dwóch córek.

Od września 2019 prowadzi tam również klasę śpiewu.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to

Pomimo nieustających podróży, nadal ciche, dzikie Mazury, którym nic się nie równa.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym

Moim planem od dziecka była „uczycielka”, chociaż wg. mojego męża byłabym po prostu dyrektorką…

Za największy sukces artystyczny uważam

To, że moje obie córki śpiewają i improwizują przy absolutnie każdej czynności życiowej.

Człowiek, którego podziwiam

Mój osobisty tata. Za niespotykaną w dzisiejszym świecie siłę woli.

Co lubię czytać

Oscara Wilde’a.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

Absolutnie Pasja Mateuszowa.

Hana Blažíková – sopran

Urodziła się w Pradze. Jako dziecko śpiewała w dziecięcym chórze Radost Praha i grała na skrzypcach. Później zwróciła się w stronę śpiewu solowego, kończąc w 2002 roku Konserwatorium Praskie w klasie Jiříego Kotouča. Później podjęła dalsze studia u Poppy Holden, Petera Kooija, Moniki Mauch i Howarda Crooka.

Obecnie Hana jest uznaną śpiewaczką i jedną z czołowych interpretatorek muzyki dawnej, głównie barokowej, renesansu i średniowiecza. Występowała z zespołami i orkiestrami na całym świecie, m.in. z: Collegium Vocale Gent, Bach Collegium Japan, Sette Voci, Amsterdam Baroque Orchestra, L’Arpeggiata, Gli Angeli Genève, La Fenice, Nederlandse Bachvereniging, Tafelmusik, Collegium 1704, Collegium Marianum, Musica Florea, L’Armonia Sonora. Regularnie współpracuje ze światowej klasy kornecistą Brucem Dickeyem, z którym nagrała płytę zatytułowaną Breathtaking. Materiał z tej płyty wspólnie prezentują podczas koncertów na całym świecie.

Napięty harmonogram Hany zaprowadził ją na wiele ważnych festiwali, w tym na Międzynarodowy Festiwal w Edynburgu, Salzburger Festspiele, Festiwal Muzyki Dawnej w Utrechcie, Tage Alter Musik Regensburg, Resonanzen w Wiedniu, Festival de Sablé, Festival de la Chaise-Dieu, Arts Festival Hong-Kong, Chopin i jego Europa, Bachfest Leipzig, Concentus Moraviae, Summer Festivities of Early Music oraz Festival de Saintes.

W 2017 roku wystąpiła w najważniejszych salach Europy i USA w trylogii oper Monteverdiego (L’Orfeo, Il ritorno d’Ulisse in patria, L’incoronazione di Poppea) pod dyrekcją Johna Eliota Gardinera. W tym majestatycznym projekcie zaprezentowała się w rolach La Musica, Euridice, Mi-nerva, Fortuna i Poppea.

W 2010 i 2013 roku wzięła udział w wysoko ocenianych światowych tournée z Pasją wg św. Mateusza pod dyrekcją Philippe’a Herreweghe, a w 2011 roku zadebiutowała w Carnegie Hall z Bach Collegium Japan pod dyrekcją Masaaki Suzuki. Zaśpiewała również sopranową partię w Pasji wg św. Jana z Boston Symphony Orchestra w okresie wielkanocnym w 2011 roku. W listopadzie 2014 roku uczestniczyła w produkcji scenicznej Orfeo chaman z L’Arpeggiata w Bogocie.

Dorobek fonograficzny Hany obejmuje ponad trzydzieści płyt CD, w tym znaną serię kantat Bacha z Bach Collegium Japan.

Artystka gra również na harfie romańskiej i gotyckiej. Często występuje w koncertach, w których sama akompaniuje sobie na tym instrumencie. Ponadto jest członkiem zespołu Tiburtina Ensemble, który specjalizuje się w chorale gregoriańskim i polifonii wczesnośredniowiecznej.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to

Jest wiele miejsc, które bardzo lubię, ale oczywiście najbardziej kocham Pragę – miasto, w którym mieszkam. Nie tylko dlatego, że mieszka tam większość ludzi, których cenię, ale także dlatego, że samo miasto jest oszałamiająco piękne i całkiem przyjazne do życia.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym

Lubię marzyć, że byłabym astrofizykiem albo tłumaczem języka japońskiego.

Za największy sukces artystyczny uważam

Kiedy jesienią tego roku po raz pierwszy w życiu pracowałam z klasą małych dzieci i udało mi się nauczyć je jednej średniowiecznej pieśni w języku galicyjsko-portugalskim, i wydawały się tym zachwycone! Jednak najbardziej jestem dumna z tego, że moja kariera wokalna trwa nieprzerwanie już blisko 20 lat!

Człowiek, którego podziwiam

Mój mąż.

Co lubię czytać

Głównie bardziej złożone powieści melancholijne, ostatnio piękna powieść o Sylvii Plath Euforia, najnowsza powieść Ishiguro Klara i słońce, cała twórczość W.G. Sebalda.

Ale muszę przyznać, że lubię także książki sci-fi i komiksy.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

Mam dość szeroki gust muzyczny, sięgający od muzyki średniowiecznej aż po współczesny rock alternatywny. Tutaj wymieniłabym chyba album Nicka Cave’a The Boatman’s Call – słucham go bardzo często, od 25 lat i nadal mi się nie znudził… ani trochę! Ta muzyka trafia prosto do mojego serca. Ważna jest dla mnie również Wielka Msza h-moll – utwór, który nauczył mnie kochać Bacha.

Marine Fribourg – mezzosopran

Francuska mezzosopranistka i dyrygentka Marine Fribourg reguralnie występuje jako solistka z takimi zespołami kameralnymi jak Collegium Vocale Gent / P. Herreweghe (madrygaliści), Tasto Solo / G. Perez, La Fonte Musica / M. Pasotti (muzyka średniowieczna), Faenza / M. Horvat (muzyka barokowa), Damask vocal quartet oraz w duecie z pianistką Flore Merlin.

Jako solistka koncertowała również z takimi artystami i zespołami jak: Gli Angeli Genève / S. MacLeod (Mesjasz, Pasja Mateuszowa, Kantaty Bacha), Netherlands Bach Society / J. van Veldhoven (Pasja Św. Jana, nagrana dla AllofBach), Vox Luminis / L. Meunier (Purcell, Morley, Requiem Fuxa), Nieuwe Philharmonie Utrecht / J. Leertouwer (solowe kantaty Bacha Vivaldiego i Zelenki na alt), Luthers Bach Ensemble / T. J. Bronda (Kantaty Bacha) Le Concert Etranger / I. Jedlin (Pasja Mateuszowa na Festivalu d’Ambronay oraz rekonstrukcja Pasji Marcusa), BachPlus / B. Naessens (Kantaty Bacha),  l’Orchestre d’Auvergne / R. Fores Veses (Kantaty Bacha na Festival Bach en Combrailles). Jej plany na najbliższe sezony obejmują Pasję Mateuszową z Netherlands Bach Society / L. García Alarcón.

Wśród ostatnich produkcji operowych z udziałem Marine Fribourg można wymienić role: Angeliny in Cenerentola Rossiniego (pod dyrekcją Teresy Berganzy), partię altu w Kopernikusie Claude’a Viviera podczas programu dla utalentowanych śpiewaków Dutch National Opera’s Talent Development Programme, Néris w operze Médée Cherubina wraz z Opera2Day oraz rolę w La Troupe d’Orphée Charpentiera z zespołem Vox Luminis i Opera2Day.

W 2018 roku zdobyła trzy nagrody na Concours international de chant lyrique de Vivonne w tym pierwszą nagrodę i nagrodę publiczności. W 2020 roku zdobyła nagrodę publiczności na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Georgesa Enesco w Paryżu.

Marine posiada tytuł magistra sztuki wokalnej w zakresie muzyki dawnej uzyskany w Royal Conservatory w Hadze, a także licencjat Konserwatorium Paryskiego w zakresie dyrygentury chóralnej.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to
Myślę, że moje rodzinne miasto, nad morzem w Normandii (Francja). W każdym razie musi to być miejsce, które jest położone nad morzem.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym

Dobre pytanie, ponieważ nigdy nie wyobrażałem sobie wykonywania innej pracy niż bycie muzykiem. Chyba chciałbym pracować z językami, ludźmi i roślinami. Być może byłabym przewodnikiem w ogrodzie botanicznym?

Za największy sukces artystyczny uważam
Kolejne dobre pytanie… ponieważ moje życie zawodowe składa się z wielu małych sukcesów. Myślę, że najważniejsze z nich to nagranie Pasji wg św. Jana J.S. Bacha z Netherlands Bach Society pod dyrekcją Josa van Veldhovena w ramach All of Bach, nagranie Pasji wg św. Mateusza J.S. Bacha z Gli Angeli pod dyrekcją Stephana MacLeoda (dla wytwórni Claves) oraz kilka koncertów Madrygałów Monteverdiego i Gesualda z solistami Collegium Vocale Gent pod dyrekcją Philippe’a Herreweghe’a.

Człowiek, którego podziwiam
Najbardziej cenię dyrygentkę i sopranistkę Barbarę Hannigan, którą podziwiam za determinację, zaangażowanie, bardzo ciężką pracę i życzliwość. Jest prawdziwym muzykiem, bardzo zaangażowanym, poważnym i na bardzo wysokim poziomie, ale jednocześnie jest bardzo łagodna, miła, hojna i altruistyczna, co moim zdaniem jest bardzo silnym połączeniem.

Co lubię czytać
powieści.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Pasja wg św. Jana Jana Sebastiana Bacha lub Sept Chansons Francisa Poulenca.

Ruairi Bowen – tenor

Absolwent King’s College w Cambridge, Ruairi Bowen jest finalistą International Handel Singing Competition w 2020 roku. Współpracował z czołowymi dyrygentami specjalizującymi się w muzyce barokowej, do  których należą: Emmanuelle Haïm, Sir John Eliot Gardiner i Stephen Layton. Swoją karierę artystyczną rozpoczął od debiutów w Wigmore Hall, Snape Maltings oraz na festiwalu Bachfest Leipzig wykonując partię Ewangelisty w Pasji J.S. Bacha wraz z zespołem Solomon’s Knot. W ostatnim czasie, wraz z tym zespołem, wystąpił w Oratorium na Bożenarodzenie J.S. Bacha w londyńskiej Wigmore Hall.

Kolejne znaczące wydarzenia z udziałem artysty to Msza h-moll z Orkiestrą Filharmonii Słoweńskiej, Pasja według św. Jana i Pasja według św. Mateusza z orkiestrami Adelaide Symphony Orchestra, Tasmanian Symphony Orchestra oraz orkiestrą muzyki dawnej Florilegium, Mesjasz podczas festiwalu Händel Festspiele Halle, Stworzenie świata z London Mozart Players, a także coroczne występy podczas Wielkiego Piątku wraz z Polyphony i Orchestra of the Age of Enlightenment.

Artysta wykonuje również większe dzieła symfoniczne. Brał udział w koncercie i nagraniu światowej premiery Mass Via Victrix Stanforda z BBC National Orchestra & Chorus of Wales pod dyrekcją Adriana Partingtona. Wykonywał również solowe partie: w Requiem Dvořáka z Philharmonia Orchestra podczas Three Choirs Festival, w oratorium Eliasz Mendelssohna w Worcester Cathedral oraz w A Cotswold Romance Vaughana Williamsa z Lebanese Philharmonic Orchestra.

Jego obecne angaże obejmują występy w: The Indian Queen z Le Concert d’Astrée w Caen, Antwerpii i Luksemburgu, Oratorium na Bożenarodzenie J.S. Bacha z Britten Sinfonia, Motetach J.S. Bacha z zespołem Solomon’s Knot, Pasji według św. Jana z Polyphony, Mesjaszu z London Handel Orchestra oraz w Katedrze w Salisbury, The Creation z Hanover Band na Southern Cathedrals Festival oraz Sancta Civitas Vaughana Williamsa z Oxford Bach Choir.

Wśród osiągnięć artysty należy wymienić nagranie płytowe zatytułowane Proud Songsters. Album zawiera zbiór angielskich pieśni solowych nagranych z udziałem pianisty Simona Leppera oraz wybitnych byłych członków światowej sławy Chapel Choir of King’s College z Cambridge.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to
Nowa Zelandia.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

kamieniarzem.

Za największy sukces artystyczny uważam
przetrwanie pandemii.

Człowiek, którego podziwiam
Ebony Rainford-Brent.

Co lubię czytać
Geopolityczne non-fiction i felietony Mariny Hyde.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Requiem Duruflé’a.

Felix Kemp – baryton

Finalista Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. G. F. Hӓndla w Londynie w 2021 roku oraz stypendysta w Britten-Pears Arts. Ostatnio występował wykonując m.in. pieśni Schuberta (w aranżacji Brahmsa) w ramach sezonu online w Royal Scottish National Orchestra (wiosna 2021 r.), rolę w operze kameralnej Luke’a Stylesa Awakening Shadow na festiwalach w Cheltenham i Prestiegne, partię w Requiem Verdiego w Katedrze w Winchesterze oraz recitale z Roderickiem Williamsem w ramach projektu Momentum: Our Future, Now Barbary Hannigan. Dokonał również nagrania Die Sonnengesang des Heiligen Franz von Assisi Roberta Fürstenthala dla Toccata Classics.

Plany koncertowe artysty w sezonie artystycznym 2022/2023 obejmują: rolę Papageno w Czarodziejskim flecie podczas Dorset Opera Festival, rolę Adhama w światowej premierze Migrations Willa Todda z Welsh National Opera, debiut w Royal Opera House i Covent Garden, w roli rycerza maltańskiego w operze Don Carlo, partię w Mesjaszu z London Handel Orchestra oraz wykonanie Silent Noon (pieśni irlandzkich Philipsa, Vaughana Williamsa i Watkinsa) na Presteigne Festival a także występ podczas obchodów 50-lecia programu dla młodych artystów Britten-Pears Arts w Snape Maltings.

Wśród największych osiągnięć artysty można wymienić role: Don Fernando w operze Fidelio dla Lyric Opera w Dublinie, Giove w La Calisto dla Longborough Festival Opera, Le Brigadier w Le Pré aux Clercs Hérolda na Wexford Festival, Marchese d’Obigny w La traviata jako przedstawiciel programu Opera Holland Park Young Artist, Melot w Tristan und Isolde dla Grange Park Opera, partie w Mszy Luterańskiej J. S. Bacha oraz Requiem Mozarta z Israel Camerata, udział w koncercie muzyki klasycznej w Leeds Castle Open Air (2021r.) z Royal Philharmonic Orchestra, i w An Obession with Hedonism Baudelaire’a na otwarcie London Song Festival (2021 r.) oraz recitale z Simonem Lepperem na Rye Arts Festival i z Sholto Kynoch na Oxford Lieder Festival.

Wykonuje partię Juana w nagraniu Juliany Josepha Phibbsa dla Nova Music Opera, dostępnym na płycie wydawnictwa Resonus Classics. Do nagrań płytowych z jego udziałem należą również Fête Galante (Pierrot) Ethel Smyth dla Retrospect Opera oraz The Travelling Companion (Herald) Stanforda dla SOMM Recordings.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to
Mimo, ze kocham bardzo wiele pięknych miejsc we Włoszech, to jednak moim ulubionym miejscem na Ziemi jest mój dom w Anglii, położony w małej wiosce w Kent zwanej Chiddingstone, gdzie dorastałem i niedawno powróciłem – jest to piękna i cicha miejscowość, która pozostaje taka niezmiennie od wielu wieków.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

Artystą-malarzem i fotografem. Bez końca inspiruje mnie natura i otaczający mnie świat.

Za największy sukces artystyczny uważam
Debiut z Royal Opera House w Covent Garden, latem przyszłego roku (przesunięty z 2020 roku z powodu pandemii).

Człowiek, którego podziwiam
Benjamina Luxona – jednego z najpiękniejszych głosów i wykonawców Pieśni J.S. Bacha oraz angielskiej pieśni artystycznej i folkowej.

Co lubię czytać
Eklektyczną mieszankę poezji, fikcji historycznej oraz książek o sztuce i muzyce.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Eliasz Mendelssohna – prawdopodobnie jeden z największych „darów” do zaśpiewania dla mojego typu głosu.

Chór Filharmonii Krakowskiej

Chór Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie powstał w 1945 roku. Od 1950 uzyskał status zespołu zawodowego, a poczynając od I nagrody otrzymanej w 1951 roku na I Festiwalu Muzyki Polskiej w Warszawie, zyskiwał coraz większe uznanie artystyczne. Chór ma w swoim repertuarze zarówno utwory oratoryjne, jak i a cappella od XVII wieku do czasów współczesnych. Zespół brał udział w wielu renomowanych festiwalach polskich: Wratislavia Cantans, Warszawska Jesień, Gaude Mater w Częstochowie i zagranicznych: Festival de La Chaise-Dieu, Sagra Musicale Umbra, Maggio Musicale Fiorentino, Holland Festival, Edinburg Festival, Flanders Festival, Biennale in Venice, Festival Gulbenkian de Musica, Festival Internazionale de Baalbeck, Festival van Vlaanderen, Festival de Lyon, Helsingfors Festspel, Festival d’Art Sacré de Paris, Internazionales Brucknerfest Linz, Festival Internazionale di Roma, Festival Europäischer Musik, Eurofestival Religieuze Muziek Maastricht, Tamperen Savel Festival, Uluslararasi Istanbul Festivali, Athens Festival, Festival de Berlioz, Salzburger Festspiele. Przez 11 edycji związany był z Festiwalem Wielkanocnym Ludwiga van Beethovena. Chór towarzyszył wielu orkiestrom zagranicznym, m.in. Wiener Symphoniker, Beethovenhalleorchester Bonn, Orchestre Radiotelevision Belge, Orchestra Sinfonica della Radiotelevisione Italiana di Roma, Orchestra dell’ Accademia Nazionale di Santa Cecilia Roma, Orchestra dell’ Emilia-Romagna „Arturo Toscanini“ Parma, Orchestra Sinfonica Siciliana di Palermo, Stadtkapelle Dresden, Rundfunksinfonieorchester Berlin, Rotterdams Philharmonisch Orkest, Orchestre Philharmonique du Montpelier, Stockholm Philharmonic Orchestra, Limburg Symphonie Orkest Maastricht.

Chór Filharmonii uczestniczył w wielu uroczystościach o randze międzynarodowej, takich jak koncert w Watykanie w 10. rocznicę pontyfikatu Jana Pawła II, w Berlinie w 1990 roku z okazji zjednoczenia Niemiec czy w 1995 roku w Oświęcimiu podczas obchodów 50. rocznicy wyzwolenia obozu koncentracyjnego Auschwitz. W 2004 roku Chór Filharmonii Krakowskiej wraz z Ankara State Polyphonic Choir, London Philharmonic Choir oraz Mendelssohn Choir of Pittsburgh z towarzyszeniem Pittsburgh Symphony Orchestra brał udział w uroczystym koncercie w Watykanie z okazji zjednoczenia trzech kultur (Concert of Reconciliation). 27 kwietnia 2014 Chór Filharmonii uświetnił swoim śpiewem uroczystości kanonizacyjne papieży Jana XXIII oraz Jana Pawła II w Watykanie, zaś 5 maja 2014 wziął udział w specjalnym koncercie pt. Peace through Music ‘In Our Age’ będącym muzycznym hołdem dla postaci kanonizowanych papieży. Koncert w waszyngtońskim Constitution Hall poprowadził Sir Gilbert Levine, nazywany, ze względu na swoją bliską współpracę oraz przyjaźń z Janem Pawłem II „papieskim maestro”.

Oprócz monumentalnych dzieł oratoryjnych, Chór ma w swym repertuarze również opery (Don Giovanni W.A. Mozarta, Dziewica orleańska P. Czajkowskiego, Lohengrin R. Wagnera, Wolny strzelec C.M. Webera, Czarna maska K. Pendereckiego); Peer Gynta E. Griega (muzyka do dramatu H. Ibsena), a także utwory o charakterze popularnym, takie jak Misa criolla A. Ramireza, Liverpool Oratorian P. Mc Cartneya, Requiem A.L. Webbera, Trionfi C. Orffa czy Aleksander Newski S. Prokofiewa.

Chór Filharmonii uczestniczył w dziele popularyzacji muzyki Krzysztofa Pendereckiego, zwłaszcza jego Jutrzni i Pasji wg św. Łukasza, której nagranie uhonorowane zostało Grand Prix du Disque. Do innych znaczących osiągnięć dyskograficznych chóru należą nagrania muzyki Wojciecha Kilara. Płyta z jego Krzesanym, Angelusem oraz Victorią w 1997 roku otrzymała nominację do prestiżowej nagrody Fryderyk. Chór uczestniczył ponadto w nagraniach muzyki filmowej W. Kilara m.in. do Drakuli F. Coppoli oraz Króla ostatnich dni T. Toelle.

Od wielu lat Chór uzyskuje wyrazy uznania publiczności, recenzentów i współpracujących z nim dyrygentów, a zagraniczne tournées zapewniły mu opinię „ambasadora kultury polskiej”.

Piotr Piwko – przygotowanie chóru

Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie (Wydział Edukacji Muzycznej). Jako śpiewak związany był zawodowo z Chórem Polskiego Radia w Krakowie w latach 1998–2013, biorąc między innymi udział w licznych koncertowych prawykonaniach oraz nagraniach archiwalnych i płytowych. Kilkukrotnie przygotowywał wspomniany zespół do koncertów i nagrań, jako jego dyrygent, zrealizował ponadto nagranie ścieżki dźwiękowej do filmu No Man’s Land. W roku 2013 został członkiem Chóru Filharmonii Krakowskiej.

Występował z wokalnymi zespołami kameralnymi, takimi jak Krakowski Chór Kameralny, zespół wokalny Orfeo 5, chór Pro Arte, zespół Anonimus. W latach 2000–2008 był członkiem Męskiego Kwartetu Wokalnego Triplum, zaś w ostatnich latach wchodził w skład Męskiego Zespołu Wokalnego Filharmoników Krakowskich. Regularnie koncertuje również z zespołem Collegium Zieleński oraz z kontynuującym tradycję założonej w 1540 roku Królewskiej Kapeli Rorantystów – wokalnym zespołem męskim Królewscy Rorantyści.

W sezonie artystycznym 2020/2021 w Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie, jako dyrygent prowadził Koncert Chóralny odbywający się w ramach 53. Dni Muzyki Organowej oraz Koncert Jazzowy. Od lutego 2021 przygotowuje Chór Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie do koncertów repertuarowych.

Inicjator powstania oraz dyrygent Wielickiej Orkiestry Kameralnej, z którą przygotowuje i realizuje między innymi coroczne Koncerty Muzyki Polskiej, odbywające się w dniu Narodowego Święta Niepodległości. Prowadzi również amatorski Chór im. św. Jana Pawła II w Strumianach.