Filharmonia Opolska
73. Sezon Artystyczny
2024/2025
BIP Wersja dla słabowidzących
Repertuar
sierpień 2025
poniedziałek
wtorek
środa
czwartek
piątek
sobota
niedziela
po
wt
śr
cz
pt
so
ni
28
29
30
31
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
7 października 2022, piątek | 19:00
XIX Dni Kultury Niemieckiej na Śląsku Opolskim

Strefa I – 45 zł, 35 zł
Strefa II – 35 zł, 28 zł
Strefa III – 25 zł, 20 zł

Orkiestra Filharmonii Opolskiej
Arielle Beck – fortepian
Jakub Montewka – dyrygent

W programie:
Hugo UlrichFest-Ouvertüre op. 15 (8′)
Ludwig van Beethoven – I Koncert fortepianowy C-dur op. 15 (35′)
Felix Mendelssohn-Bartholdy – V Symfonia d-moll Reformacyjna op. 107 (33′)

Czy istnieje recepta na sukces? Czy wielki talent to gwarancja triumfu? Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna, a fascynująca (i smutna zarazem) historia urodzonego w Oppeln Hugo Ulricha zwraca uwagę na czynniki, które w rozwoju kariery mogą przeszkodzić. Najpierw bardzo przyziemnie: pieniądze. Ulrich od małego odznaczał się nieprzeciętnymi zdolnościami, ale jako dwunastolatek został sierotą bez środków do życia. Znalazł co prawda opiekunów, którzy zatroszczyli się o jego edukację, jednak trudna sytuacja materialna już w dorosłości nie pozwoliła mu na swobodny rozwój w dziedzinie muzyki i prowadzenie życia kompozytora. Drugą kwestią odpowiedzialną za niewykorzystany potencjał Hugo Ulricha był jego niezdrowy perfekcjonizm. Dwie pierwsze symfonie tego twórcy (świetnie przyjęte przez publiczność) zapowiadały narodziny geniuszu. Ambitny dwudziestokilkulatek czuł na swoich barkach ciężar oczekiwań odbiorców i krytyków, co poskutkowało blokadą twórczą. Ulrich powziął jeszcze pracę nad kolejną symfonią, w tonacji G-dur, ale dzieła tego nigdy nie dokończył. Uwertura która otworzy koncert poświęcony kulturze niemieckiej na Śląsku Opolskim to właśnie szkice owej III Symfonii.

Nie jest tajemnicą, że koncerty fortepianowe Beethoven pisał z myślą o sobie jako wykonawcy. W I Koncercie C-dur spotykamy zatem bardziej Ludwiga-pianistę, niż Ludwiga-kompozytora. Muzyka tchnie optymizmem, osadzona jest mocno w estetyce klasycyzmu wiedeńskiego – choć intensywna jak na tamte czasy emocjonalność środkowego ogniwa Koncertu subtelnie zwiastuje przyszłe, romantyczne dążenia Beethovena.

Ostatnia spośród pięciu (według numeracji – faktycznie powstała bowiem jako druga) symfonii Mendelssohna skomponowana została z okazji 300. rocznicy powstania Wyznania augsburskiego. Naszpikowana jest symboliką: znaleźć w niej można echa chorału protestanckiego, sekwencję znaną jako Drezdeńskie amen i wyraźną inspirację bachowską polifonią.

 

fot. Sylvain Gelineau

Arielle Beck – fortepian

Urodzona w Paryżu w 2009 r. Arielle Beck rozpoczęła naukę gry na fortepianie w wieku 4 lat. Swoją naukę rozpoczęła w Konserwatorium im. S. Rachmaninova w Paryżu, a po ukończeniu 7. roku życia kontynuowała swoją naukę w Regionalnym Konserwatorium w Paryżu, które ukończyła z wyróżnieniem. Była uczennicą prof. Igora Lazko w Paryżu (od 2019 r.) oraz prof. Stephena Kovacevicha w Londynie (od 2017 r.). Obecnie Arielle przygotowuje się do egzaminów wstępnych do Narodowego Konserwatorium Muzyki i Tańca w Paryżu (CNSMDP) w klasie prof. Romano Pallottini z Konserwatorium w Saint-Maur.

W 2018 r. dała swój pierwszy recital, a w 2019 r. wystąpiła wraz z orkiestrą w siedzibie UNESCO w Paryżu wykonując Koncert fortepianowy nr 12 (KV 414) Mozarta. Występowała w duetach wraz z skrzypkami: Olivierem Charlier i Andrzejem Krawcem, pianistą Roustem Saitkoulovem oraz oboistą Davidem Walterem. Arielle występowała także z solowymi recitalami podczas wielu festiwali. W 2021 r. została zaproszona na festiwal The Favorites of Martha Argerich w Chantilly. Słynna pianistka w taki sposób wypowiedziała się o Arielle w wywiadzie radiowym: Jest tutaj młoda francuska dziewczynka, która jest bardzo wyjątkowa – to Arielle Beck. Gra wspaniale, jest nadzwyczajna… niezwykła wrażliwość. Prawdziwy talent! (Radio Classique, listopad 2019 r.). We francuskiej prasie związanej z muzyką klasyczną Olivier Bellamy określił Arielle jako najpiękniejszy kwiat nowej pianistyki (Classica, wrzesień 2020 r.).

Arielle brała udział w kursach mistrzowskich Stephena Kovacevicha w Saline Royal Academy (2022 r.), Thomasa Hoppe’a we Flaine Music Chamber Academy (2020 r.), Nikolaia Demidenko podczas 6. edycji Międzynarodowych Kursów Mistrzowskich dla Młodych Pianistów organizowanych przez Narodowy Instytut Fryderyka Chopina w Radziejowicach (2019 r.).

Jest laureatką takich konkursów jak: Jeune Chopin (organizowany przez Instytut Frédérica Chopina we Szwajcarii) – I nagroda (2018 r.), skład jury: Martha Argerich; Jury: Akiko Ebi, Ewa Pobłocka, Alexis Golovine, Magdalena Hirsz, Joanna Maurer-Brzezinska oraz Flaine Academy we Francji – I nagroda (2021 r.), przewodniczący jury: Michael Levinas. Po zwycięstwie w konkursie Jeune Chopin, Arielle odbyła tournée po Polsce wykonując muzykę Chopina w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu i Żelazowej Woli.

Ankieta

Moje ulubione miejsce na ziemi to
las.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym
stepującą tancerką jak Ginger Rogers (ale jeszcze nie umiem tańczyć!) lub komikiem jak Stan Laurel! Z tym, że właściwie nie wyobrażam sobie nie bycia muzykiem.

Za największy sukces artystyczny uważam
wykonanie 12. Koncertu W.A. Mozarta w siedzibie UNESCO w Paryżu, gdy miałam 10 lat, a także recital (z niektórymi moimi kompozycjami) podczas Coups de cœur Marthy Argerich w Chantilly (Francja).

Człowiek, którego podziwiam
Bardzo podziwiam Maurice’a Ravela. Mogłabym też wymienić Leonarda da Vinci czy Mikołaja Kopernika.

Co lubię czytać
Lubię czytać literaturę piękną. Szczególnie podobały mi się Romeo i Julia Szekspira i Mieszczanin szlachcicem Moliera, Dr Jekyll and Mr Hyde Stevensona oraz 1984 Orwella.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Kiedy po raz pierwszy przyjechałam do Stephena Kovacevicha w Londynie cztery lata temu, zagrałam mu kilka utworów, zwłaszcza Des Pas sur la neige (Ślady na śniegu) Debussy’ego, a kiedy wyszliśmy z jego domu, nagle zaczął padać śnieg. To była magia… Dlatego ten utwór jest dla mnie wyjątkowy.

 

fot. Mateusz Żaboklicki

Jakub Montewka – dyrygent

Kompozytor i dyrygent. Urodził się w 1997 roku w Warszawie. Absolwent Royal Academy of Music w Londynie (Diploma of Higher Education) w klasie kompozycji prof. Simona Bainbridge’a i Rubensa Askenara (2016-2018) oraz Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie kompozycji prof. Marcina Błażewicza (2018-2020). Studiował dyrygenturę symfoniczno-operową na UMFC w klasach prof. Moniki Wolińskiej i prof. Szymona Kawalli (2018-2020). Uczestniczył w warsztatach kompozycji i dyrygentury, prowadzonych przez m.in. Magnusa Lindberga, Olivera Knussena, Carlo Montanaro i Massimiliano Caldiego. Obecnie kontynuuje studia dyrygenckie pod kierunkiem prof. Pawła Przytockiego w Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie.

W 2019 roku zadyrygował utwór Marcina Jachima w debiutowym nagraniu Chopin University Modern Ensemble, nominowanym do nagrody Fryderyk 2021. Dyrygował m.in. Orkiestrą Symfoniczną Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego w Krakowie, Orkiestrą Polskiego Radia w Warszawie, Orkiestrą Akademii Beethovenovskiej, Orkiestrą Opery i Filharmonii Podlaskiej oraz Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Łódzkiej im. A. Rubinsteina. Od 2021 roku prowadzi orkiestrę flow orchestra (dawniej Concentus Viridis).

Jakub Montewka jest finalistą konkursu kompozytorskiego Bartók World Competition 2020 w Budapeszcie, finalistą VII Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Dyrygentów im. W. Lutosławskiego a także laureatem I nagrody i nagrody wykonawców Ogólnopolskiego Konkursu Kompozytorskiego Uczniowskie Forum Muzyczne w Warszawie (2013) oraz I nagrody w I grupie wiekowej II Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego Patri Patriae w Katowicach (2014). Jego utwory były wykonywane m.in. w Londynie, Warszawie i Katowicach.

W sezonie artystycznym 2022/2023 pełni funkcję dyrygenta-asystenta w Filharmonii Opolskiej.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to
Ex aequo: Paryż – i Beskid Sądecki.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym
architektem.

Za największy sukces artystyczny uważam
Skomponowanie dwóch kwartetów smyczkowych: Insomnia oraz Solitaire, dostrzeżonych na Bartók World Competition 2020 w Budapeszcie.

Człowiek, którego podziwiam
Antoni Gaudí.

Lubię czytać
Dickensa, Saint-Exupery’ego, Rogera Scrutona, do tego uwielbiam eksplorować świat poezji od Horacego po Herberta. Koniecznie w oryginale.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
IV Symfonia Witolda Lutosławskiego.

Projekt i realizacja: netkoncept.com