Orkiestra Filharmonii Opolskiej
Krzysztof Książek – fortepian
Antoni Wit – dyrygent

W programie:
Gioacchino Rossini – Uwertura do opery Wilhelm Tell (12′)
Ernst von Dohnányi – Variations on a Nursery Tune (Wariacje na temat dziecięcej piosenki) op. 25 (25’)
Antonín Dvořák – VII Symfonia d-moll op. 70 (40′)

W dniu koncertu serdecznie zapraszamy na spotkanie z Antonim Witem i promocję książki: Antoni Wit, Dyrygowanie. Sprawa życia i śmierci.  
godz. 18:00 Sala kameralna.

Prosimy o zapoznanie się z zasadami bezpieczeństwa obowiązującymi podczas koncertu, zgodnie z zalecaniami Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, dostępnymi w Regulaminie Bezpieczeństwa na stronie internetowej www.filharmonia.opole.pl/regulaminy.

O repertuarze:
Uwertura do ostatniej opery w dorobku Gioacchino Rossiniego składa się z czterech ogniw: kameralnego i basowo mięsistego Preludium; gwałtownej, symfonicznej Burzy z grzmiącymi puzonami; idyllicznej Pieśni pasterskiej i wreszcie mocno upowszechnionego w kulturze popularnej Galopu. Bardzo operowo brzmi również początek kolejnego utworu – Wariacji na temat dziecięcej piosenki. Mroczny, chwilami wręcz złowieszczy klimat zbudowany
w orkiestrowej introdukcji przez węgierskiego pianistę, dyrygenta i kompozytora – Ernsta von Dohnányi – ma jednak za zadanie (zgoła inaczej niż uwertura w operze) niejako zmylić słuchaczy. Wprowadzenie beztroskiego tematu dziecięcej piosenki (w Polsce znanej jako Wyszły w pole kurki trzy) przez fortepian jest szalenie zaskakujące, a jedenaście następujących po nim wariacji i finałowe fugato skrzą się wirtuozerią i paletą różnorodnych barw i rytmów. Koncert zamknie VII Symfonia Antonina Dvořáka, dzieło cenione przez krytyków i muzyków – wśród melomanów jednak ustępujące miejsca słynnej Dziewiątej. A szkoda – Symfonia d-moll z 1885 roku jest wykonawczo wymagająca w sposób przynoszący satysfakcję grającym, ale nie brakuje jej zapadających w pamięć melodii i tematów.

A to ciekawostka!
„Polak, Węgier, dwa bratanki” – głosi znane, historyczne przysłowie. Nie do końca sprawdziło się ono w przypadku węgierskiego kompozytora, Ernsta von Dohnányi oraz polskiego skrzypka, Bronisława Hubermana. Niedługo przed wybuchem I wojny światowej Dohnányi zapałał uczuciem do Elsy Galafrés, żony Hubermana. Skrzypek nie wyraził zgody na rozstanie – mimo to Elsa urodziła kochankowi syna, a w 1919 roku dopięła swego i po uzyskanym rozwodzie wyszła za Węgra.

W dniu koncertu serdecznie zapraszamy na spotkanie z Antonim Witem i promocję książki: Antoni Wit, Dyrygowanie. Sprawa życia i śmierci.  
godz. 18:00 Sala kameralna.

Podczas spotkania będzie można zakupić książkę w cenie 54 zł

Szczerze i barwnie, nie skąpiąc anegdot, mistrz batuty Antoni Wit opowiada o swoim życiu, rodzinie, zainteresowaniach, a przede wszystkim o bogatym dorobku artystycznym.
Pasjonujący zapis jego wspomnień zatytułowany „Dyrygowanie. Sprawa życia i śmierci” zebrany przez Agnieszkę Malatyńską-Stankiewicz poleca Wydawnictwo „Czytelnik”!

Więcej o książce https://czytelnik.pl/pl/p/Dyrygowanie.-Sprawa-zycia-i-smierci/1504

Antoni Wit – dyrygent

Dyrygent honorowy Filharmonii Krakowskiej. W latach 2013-2018 dyrektor artystyczny Orquesta Sinfónica de Navarra w Pampelunie. Wcześniej kierował zespołami: Filharmonii Pomorskiej (1974–1977), Orkiestry i Chóru Polskiego Radia i TV w Krakowie (1977–1983), Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach (1983–2000), Orquesta Filarmónica de Gran Canaria (1987–1992). W latach 2002–2013 sprawował funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie

Studiował dyrygenturę u Henryka Czyża i kompozycję u Krzysztofa Pendereckiego w PWSM w Krakowie,  ukończył również studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Działalność zawodową rozpoczął jako asystent Witolda Rowickiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Po otrzymaniu II nagrody w Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Herberta von Karajana w Berlinie w 1971 roku został asystentem patrona konkursu.

Występował niemal we wszystkich ośrodkach muzycznych Europy, Azji, Australii i obu Ameryk. W ostatnich sezonach prowadził m.in. orkiestry La Scali w Mediolanie, BBC Londyn, Cleveland, Yomiuri (Tokio), Tokyo Metropolitan SO, Budapest Festival Orchestra,  Orquesta Nacional w Madrycie, Berner Symphoniker, China Philharmonic (Pekin), Szanghai Symphony Orchestra, Denver Symphony Orchestra, New Zealand Symphony Orchestra, Teatro Colón (Buenos Aires), Berliner Philharmoniker, Staatskapelle Dresden,  Royal Philharmonic Orchestra (na festiwalu Montreux), Filharmonią Petersburską, orkiestry w Lyonie, Liège, Brukseli, Sao Paulo, Bilbao, Barcelonie i Sewilli.

W jego najbliższych planach są m.in. koncerty i nagrania z orkiestrami  w  Tokio,  Taipei, Nagoji,  Nantes, Ludwigshafen, Pampelunie, Norrköping, Warszawie. Jego nagrania znajdują się na ponad 200 płytach, które otrzymały liczne nagrody (m.in. Grammy Award 2013 oraz sześć innych nominacji do tej nagrody, Diapason d’Or i Grand Prix du Disque de la Nouvelle Académie, Cannes Classical Award, Choc, cztery polskie Fryderyki). Nagrania obejmują dzieła najwybitniejszych polskich kompozytorów, jak również utwory światowej literatury – m.in. przyjęte z wielkim uznaniem krytyków interpretacje dzieł Smetany, Dwořáka, Schumanna, Brahmsa, Mahlera i R. Straussa. Należy do nielicznego grona artystów na świecie, których płyty sprzedano w łącznym nakładzie niemal sześciu milionów egzemplarzy.

Zajmował się także pedagogiką w UMFC w Warszawie, ma tytuł profesora. Do jego wychowanków należą m.in. Krzysztof Urbański,  Michał Dworzyński, Rafał Janiak, Maja Metelska i Dawid Runtz. Jest Profesorem Honorowym UMFC oraz Keimyung University (Korea). Wśród jego doktorantów oprócz w/w absolwentów są także Łukasz Borowicz i Jakub Chrenowicz.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to
tam gdzie nie ma ludzi…

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym
naukowcem (matematyka, statystyka, historia…).

Za największy sukces artystyczny uważam
prowadzenie najlepszych polskich orkiestr i dwóch hiszpańskich przez w sumie po nad 40 lat.

Człowiek, którego podziwiam
ludzie, których podziwiałem w zasadzie odeszli już z tego świata.

Co lubię czytać
wspomnienia interesujących osób, książki historyczne (jeśli są wiarygodne…).

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Symfonia alpejska Ryszarda Straussa.

Krzysztof Książek – fortepian

Jeden z najciekawszych pianistów swojego pokolenia. Półfinalista i laureat dwóch nagród pozaregulaminowych w XVII Międzynarodowym Konkursie im. Fryderyka Chopina w Warszawie (2015) oraz laureat III nagrody i nagrody specjalnej za najlepsze wykonanie mazurków
I Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego na Instrumentach Historycznych (2018). 

Triumfator i medalista najwyższych konkursów ogólnopolskich i międzynarodowych, m.in.: Lviv International Chopin Piano Competition – I miejsce, Grand Prix oraz nagroda specjalna (2010); II American Paderewski Piano Competition – II nagroda, nagroda specjalna za najlepsze wykonanie utworu Paderewskiego (Los Angeles, USA 2013); IX Międzynarodowy Konkurs im. I. J. Paderewskiego – nagroda specjalna dla najlepszego polskiego uczestnika, (Bydgoszcz 2013); Ogólnopolski Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina – I nagroda oraz nagroda specjalna (Warszawa 2013); Concours International de Piano de l’Orchestre Philharmonique du Maroc – III nagroda (Rabat i Casablanca, Maroko 2016); IV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny Halina Czerny-Stefańska in Memoriam
– I nagroda (Poznań 2017).

Występował na licznych festiwalach w kraju i zagranicą, m.in. na: Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach Zdroju,  Festiwalu „Chopin i Jego Europa”, Festival Chopin à Paris,  New Year Music Festival w Gstaad, Wielkanocnym Festiwalu Ludwiga van Beethovena w Warszawie. Koncertował w Japonii, Chinach, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Włoszech, RPA, USA, Polsce, na Słowacji, Ukrainie i na Węgrzech. 17 marca 2018 roku – w rocznicę prawykonania przez Chopina jego Koncertu f-moll – wystąpił jako solista z towarzyszeniem Collegium 1704 roku pod batutą Václava Luksa podczas koncertu „Warszawski Fortepian Chopina”, będącego pierwszą prezentacją kopii instrumentu marki Buchholtz.

W kręgu zainteresowań Krzysztofa Książka znajduje się również kameralistyka, której uczył się pod kierunkiem prof. Kai Danczowskiej, mgr Justyny Danczowskiej, dr hab. Sławomira Cierpika, prof. Marii  Szwajger-Kułakowskiej. Występuje w duecie fortepianowym ze swoją żoną Agnieszką
Zahaczewską-Książek oraz w duecie ze śpiewaczką i kompozytorką Agatą Zubel.

Do tej pory ukazały się dwie płyty artysty z nagraniami utworów Fryderyka Chopina wydawnictwa DUX, a w serii The Real Chopin Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina premierowe nagranie na kopii warszawskiego fortepianu Fryderyka Chopina – Buchholtza z ok. 1825 – utworów Chopina i Kurpińskiego. Płyta „Apparition” z pieśniami kompozytorów z XX w. nagrana z Agatą Zubel nagrodzona została FRYDERYKIEM 2020 w kategorii Album Roku Recital Solowy (wydawnictwo CD Accord). W grudniu 2020 roku ukazała się debiutancka płyta Krzysztofa Książka i Agnieszki Zahaczewskiej-Książek z nagraniami Suit na dwa fortepiany Antona Areńskiego i Sergiusza Rachmaninowa.

Krzysztof Książek rozpoczął naukę w klasie fortepianu mgr Grażyny Hesko-Kołodzińskiej (PSM I st. im. S. Wiechowicza w Krakowie). Jest absolwentem Akademii Muzycznych w Krakowie i Bydgoszczy w klasie prof. Stefana Wojtasa. Obecnie, w ramach studiów podyplomowych w klasie prof. Arie Vardiego, studiuje w Hochschule für Musik, Theater und Medien Hannover.

Jest stypendystą Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Fundacji Pro Musica Bona, programu stypendialnego „Młoda Polska”. W latach 2005-2011 był objęty programem Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci. W marcu 2014 roku otrzymał Stypendium Krystiana Zimermana.

Krzysztof Książek jest reprezentowany przez Stowarzyszenie im. Ludwiga van Beethovena.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to

Dla mnie coś takiego nie istnieje. Uważam, że miejsca to nie tylko budynki, miasta, piękne widoki, ale ludzie, których spotykam, z którymi jestem, moi bliscy. To oni tworzą niepowtarzalny klimat i potrafią zmienić z pozoru nieatrakcyjne otoczenie w to niezwykłe i jedyne, w danym momencie ulubione.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

Nie mam pojęcia, jak potoczyłoby się moje życie gdybym nie był muzykiem. Myślę, że pewnie zajmowałbym się dziedziną nie mającą z muzyką nic wspólnego.

Za największy sukces artystyczny uważam

Rzeczą, o którą staram się bardzo dbać jako muzyk jest różnorodność (tak repertuarowa, jak i w odniesieniu do formacji, w której gram). Z jednej strony ułatwia mi to nieustanny rozwój, a z drugiej nie pozwala popaść w rutynę.

Człowiek, którego podziwiam

Moja Żona, która pomimo moich różnych moich wad wciąż ma dla mnie morze miłości i cierpliwości (nie wiem, czy ja dla siebie miałbym jej tyle), a do tego codziennie uczy mnie, czym jest bycie dobrym człowiekiem.

Co lubię czytać

Powieści, czasem kryminały. Fascynuje mnie różnorodność literatury. Gdybym dziś miał wybrać kilku pisarzy, z różnych względów bliskich mojemu sercu, pewnie byliby to (w kolejności alfabetycznej): Gaja Grzegorzewska, Roma Ligocka, Amos Oz, Orhan Pamuk, Olga Tokarczuk.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

Bardzo ciekawie postawione pytanie. Zazwyczaj wszyscy chcą znać kompozycję/kompozytora ulubionego (a przecież to nieustannie się zmienia), a rzadko kiedy ważnego. Dla mnie takim dziełem  niewątpliwie jest sonata na dwa fortepiany f-moll op. 34b Johannesa Brahmsa- pierwszy utwór, który grałem w duecie ze swoją Żoną.

Materiały własne artystów

Współpraca redakcyjna: