Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Opolskiej
Natalie Clein – wiolonczela
Przemysław Neumann – dyrygent

W programie:
Władysław Żeleński – Scena baletowa z opery Konrad Wallenrod
Ernest Bloch – Rapsodia hebrajska na wiolonczelę i orkiestrę Schelomo
Jean Sibelius – II Symfonia D-dur op. 43

Koncert realizowany w ramach programu  filharmonia / ostrożnie, wciąga!!!
Program współorganizuje Instytut Muzyki i Tańca.
Realizacja programu na terenie Województwa Opolskiego została objęta honorowym patronatem Opolskiego Kuratora Oświaty 

Koncert pod patronatem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego w ramach przedsięwzięcia TUTTI.pl promującego wykonawstwo muzyki polskiej.

Zwykle już w podstawówce uczymy się o trzech wieszczach. Korzystając z danych Głównego Urzędu Statystycznego możemy także odnaleźć trzech Polaków, których nazwiska nosi najwięcej ulic w naszym kraju. W obu tych zestawieniach znajduje się autor naszej narodowej epopei.

Od narodzin Adama Mickiewicza (bo to o nim oczywiście mowa), w wigilię Bożego Narodzenia tego roku minie okrągłe 220 lat. Co do tego, że Mickiewicz „wielkim poetą był” wątpliwości nie ma chyba nikt. Dziś nazwalibyśmy go dodatkowo celebrytą i influencerem, a w swoich czasach określany był działaczem niepodległościowym, mesjanistą i nauczycielem. Nic więc dziwnego, że jego teksty inspirowały reprezentantów innych dziedzin sztuki. Doskonałym przykładem dzieła stworzonego w oparciu o poezję Mickiewicza są na przykład moniuszkowskie Sonety krymskie. Podobną ścieżkę obrał również inny polski kompozytor, Władysław Żeleński, który w 1884 roku pochwalić się mógł napisaną właśnie operą Konrad Wallenrod. Po premierze Konrada we Lwowie i w Warszawie Żeleńskiego okrzyknięto zresztą nowym Moniuszką, a podczas jego wizyty
na rzeczonej operze w teatrze, gdy odbierając bilet, na pytanie kasjera o nazwisko skromnie powiedział: „Jestem autorem Konrada Wallenroda” – został wyściskany i z całą powagą wzięty za… Mickiewicza, który zmarł, bagatela, trzydzieści lat wcześniej. Scena baletowa z opery Konrad Wallenrod, która (pełniąc rolę uwertury) otworzy symfonicznie grudzień w FO, będzie zatem ukłonem w stronę największego poety polskiego romantyzmu.

Schelomo – tak po hebrajsku brzmi imię izraelskiego króla, który słynął z mądrości w rozstrzyganiu sporów. To właśnie Salomona uważa się za autora starotestamentalnej Księgi Koheleta. Zawarte w niej prawdy, w drugim dziesięcioleciu XX wieku poruszyły Ernesta Blocha – urodzonego w Szwajcarii amerykańskiego kompozytora o żydowskich korzeniach. Planował napisać utwór wokalny, nie mógł jednak zdecydować, w jakim języku powinien on zabrzmieć. Dylematu pozbawiło go spotkanie z Alexandrem Barjanskim – niezwykły, mistrzowsko głęboki dźwięk rosyjskiego wiolonczelisty był tym, czego Bloch szukał. I tak powstała nostalgiczna Rapsodia hebrajska na wiolonczelę i orkiestrę, w której myśli i słowa króla Salomona w uniwersalnym języku muzyki wyśpiewuje szlachetny instrument.

Jednym z ciekawszych przypadków dotyczących relacji władz państwowych i artystów, jest ten dotyczący Jeana Sibeliusa – gdy autor słynnego Koncertu skrzypcowego d-moll miał niespełna trzydzieści, rząd Finlandii przyznał mu dożywotnią pensję. Wszystko po to, by mógł tworzyć bez przeszkód i zmartwień. W tak sprzyjających warunkach powstała jego II Symfonia D-dur op. 43, dzieło o klasycznej, czteroczęściowej budowie – z przestrzenną i melancholijną pierwszą częścią, burzliwą i mroczną drugą, wypełnioną nieustającym ruchem częścią trzecią i majestatycznym, wzruszającym finałem.

(MK)

Partner cyklu:

Natalie Clein – wiolonczela

Na urodzoną w Wielkiej Brytanii Natalie Clein świat zwrócił uwagę w momencie, w którym wiolonczelistka w wieku 16 lat zdobyła tytuł Młodego Muzyka Roku BBC, a następnie zwyciężyła w Konkursie Eurowizji dla Młodych Muzyków, będąc pierwszą w historii tego konkursu Brytyjką, która sięgnęła po jego najwyższy laur.

Jako studentka otrzymała stypendium Królowej Elżbiety uczęszczając do Royal College of Music. Studia ukończyła pod kierunkiem Heinricha Schiffa w Wiedniu. Aktualnie Natalie Clein jest wykładowcą w Royal College of Music London a także w Akademii Muzycznej w Rostoku. Gra na instrumencie 'Simpson’ wykonanym przez Guadagnini w 1777 roku. Dziennik The Times opisał ją jako „hipnotyzującą” swoją grą, a jej wykonania zostały nagrodzone za „zadziwiającą gamę kolorów i … różnorodność ekspresyjnych stylów” (Gramophone Magazine).

Artystka regularnie nagrywa dla brytyjskiego niezależnego wydawnictwa fonograficznego Hyperion Records. W ramach współpracy nagrała dwa koncerty wiolonczelowe Camille Saint-Saënsa, a także Schelomo Blocha i Kol Nidrei Brucha ze Szkocką Orkiestrą Symfoniczną BBC. Solowa płyta z utworami Blocha, Ligetiego i Dallapiccoli została wydana 27 stycznia 2017 roku i otrzymała nagrodę Diapason d’Or. W dorobku artystki znajdują się jeszcze 3 płyty wydane nakładem wytwórni EMI, a także seria czterech koncertów dedykowanych BBC Radio 3 wraz z  St Luke’s London Symphony Orchestra.

Natalie Clein regularnie występuje jako solistka w owianych sławą salach koncertowych z towarzyszeniem najlepszych orkiestr świata. Wśród nich znajdują się chociażby: Philharmonia Hallé, Bournemouth Symphony, City of Birmingham Symphony, BBC National Orchestra of Wales, Montreal Symphony, Orchestre National de Lyon, New Zealand Symphony and Orquesta Filarmónica de Buenos Aires. Występowała również z wieloma wybitnymi dyrygentami takimi jak Sir Mark Elder, Sir Roger Norrington, Gennady Rozhdestvensky, Leonard Slatkin, Stéphane Denève oraz Heinrich Schiff. Regularnie współpracuje także z innymi artystami m.in. Sergio Tiempo, Håvard Gimse, Anthony Marwood oraz Leif Ove Andsnes, jak też współczesnymi kompozytorami, takimi jak Thomas Larcher, Brian Elias i Dobrinka Tabakova.

W  2015 roku Natalie Clein otrzymała stanowisko Artysty-Rezydenta oraz Dyrektora Muzycznego na Uniwersytecie w Oxfordzie. Rok później narodził się pomysł wykonania cyklu sześciu suit na wiolonczelę solo Jana Sebastiana Bacha, które wykonane zostały na recitalach w Londynie, Southampton oraz Oxfordzie.

Artystka spełnia się także w roli dyrektora artystycznego organizując własny Festiwal Muzyki Kameralnej w Purbeck w Dorset oraz zaangażowana jest w interdyscyplinarne projekty z tancerzem Carlosem Acostą, pisarką Jeanette Winterson i reżyserką Deborah Warner.