Orkiestra Filharmonii Opolskiej
Celina Kotz – skrzypce
Malwina Kotz – skrzypce
Piotr Mazurek – dyrygent

W programie:
Grażyna Bacewicz – Uwertura na orkiestrę symfoniczną (6’)
Eugène Ysaÿe – Amitié op. 26 (16’)
Pablo de Sarasate – Navarra na dwoje skrzypiec i orkiestrę op. 33 (7’)
Antonín Dvořák – IX Symfonia e-moll Z nowego świata op. 95 (42’)

Realizacja koncertu przy współpracy z Polskim Wydawnictwem Muzycznym w ramach projektu TUTTI.pl promującego wykonawstwo muzyki polskiej.

Świat twórców muzyki w minionych epokach zdominowany był przez mężczyzn. Jednym z dobrych wyjątków od reguły była Grażyna Bacewicz i to jej Uwertura na orkiestrę symfoniczną rozpocznie koncert, który odbędzie się w Filharmonii Opolskiej właśnie w Międzynarodowy Dzień Kobiet. Uwertura skrzy się życiem i pędzi na skrzydłach temperamentu. Z muzycznego punktu widzenia jest to kompozycja, której motorem rozwoju jest szesnastkowa figuracja. Z niej wyłaniają się kolejne wątki, wsparte hejnałowymi motywami, a całość kończy potężne tutti orkiestry. Można ją jednak interpretować również jako życiową opowieść, w której Andante przypomina chwile spokojne i szczęśliwe, a Allegro zachęca zaś do walki z trudnościami i stawiania czoła wyzwaniom. Całość można także interpretować jako nawiązanie do okresu, w którym dzieło powstało – 1945 rok to czas, gdy w ponurym krajobrazie zniszczonej wojną Europy pojawiły się wolność i nadzieja.

Bacewicz była skrzypaczką – podobnie jak dwóch kolejnych bohaterów tego koncertu. Eugène Ysaÿe to kompozytor belgijski, znany w Polsce głównie dzięki swoim 6 Sonatom na skrzypce solo. Był studentem Henryka Wieniawskiego, ale wirtuozeria w jego muzyce przybiera zupełnie inne odcienie. Ich przekrój usłyszeć można w poemacie na dwoje skrzypiec i orkiestrę o pięknym (i znamiennym) tytule Amitié. Ponad tysiąc kilometrów na południe od Brukseli znajduje się Pampeluna, stolica hiszpańskiej prowincji Nawarry. Tam przyszedł na świat Pablo de Sarasate, który swoją małą ojczyznę zilustrował w zwartej (około 6-minutowej), ale wymagającej technicznie kompozycji na dwoje skrzypiec i orkiestrę. Inaczej niż u Ysaÿe’a – zespół jest tu głównie tłem, ponad które wybijają się popisowe pasaże, tryle, flażolety i pizzicata partii solowych. Co ciekawe – postać Sarasatego również można połączyć z autorem słynnej Legendy; to właśnie hiszpańskiemu mistrzowi Wieniawski dedykował swój (tak często goszczący na polskich afiszach) II Koncert skrzypcowy d-moll.

Finał koncertu skieruje uwagę słuchaczy – w ślad za wielką wyprawą Antonina Dvořáka – na Nowy Jork. Otrzymane przez kompozytora w 1892 roku zaproszenie do tego miasta otworzyło w jego życiu nowy okres aktywności twórczej. Ukoronowaniem tego czasu jest IX Symfonia e-moll. Premierę (pozostającej do dziś jedną z najpopularniejszych w historii) symfonii Dvořák poprowadził osobiście w słynnej nowojorskiej Carnegie Hall. Muzyka zawarta w tym utworze łączy wspomnienia z rodzinnego kraju z zachwytem nad muzyką afroamerykańską i dźwięcznymi rytmami rdzennych mieszkańców Ameryki.

Celina Kotz – skrzypce

Jest jedną z najciekawszych skrzypaczek młodego pokolenia. Uczyła się pod kierunkiem wybitnych pedagogów poznańskiej szkoły skrzypcowej  – Kariny Gidaszewskiej oraz Bartosza Bryły. Realizowała także program stypendialny na  Universitat fur Musik und darstellende Kunst w  Wiedniu w klasie Stefana Kamilarova.

Jej interpretacje zachwycają publiczność i budzą uznanie jury wielu konkursów. Jest artystką wszechstronną – równie istotny jest dla niej rozwój solistyczny, kameralny i orkiestrowy jak również organizacja życia muzycznego. Jest laureatką Nagrody Publiczności XV Międzynarodowego Konkursu im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu.

Debiutowała z towarzyszeniem orkiestry Filharmoni Poznańskiej mając 11 lat  i od tego czasu koncertuje regularnie. Występowała z większością polskich, a także wieloma zagranicznymi orkiestrami, współpracując przy tym z dyrygentami światowej sławy takimi jak Christoph Poppen, Yuki Miyagi, Jesús Medina, Grzegorz Nowak czy José Maria Florêncio. W 2016 roku podczas trasy koncertowej po USA zadebiutowała w nowojorskiej Carnegie Hall. Występowała także w wielu krajach Europy oraz Azji.

Ważną częścią jej aktywności jest kameralistyka: współtworzy Trio im. Wiłkomirskich objęte patronatem Wandy i Józefa Wiłkomirskich, którego debiutancka płyta otrzymała nominację do prestiżowej nagrody International Classical Music Awards. Jej scenicznymi partnerami byli także: Marcin Sikorski, Katarzyna Duda, Katarzyna Budnik, Bartłomiej Nizioł, Klaudiusz Baran, Marek Bracha, Maciej Frąckiewicz,  Marcin Zdunik czy Janusz Wawrowski.

Jest  współzałożycielką, dyrektorem artystycznym oraz koncertmistrzem Polish Soloists String Orchestra, a także członkiem orkiestry Sinfonia Varsovia. Była stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, programu stypendialnego Młoda Polska, Prezydenta Poznania, Stowarzyszenia Business and Professional Women’s Club, a także fundacji Pro Bono Musicae i Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci. W 2023 roku została odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to
Kocham Bałtyk o każdej porze roku.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym
Szefem kuchni w małej, własnej restauracji.

Za największy sukces artystyczny uważam
Nagrodę publiczności na XV Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu.

Człowiek, którego podziwiam
Mój Mąż.

Co lubię czytać
Książki o tematyce psychologicznej, dotyczącej rozwoju osobistego oraz wychowywania dzieci.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Koncert skrzypcowy d-moll Henryka Wieniawskiego oraz VII Symfonia d-moll Antonína Dvořáka.

Malwina Kotz – skrzypce

Ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu w klasie Bartosza Bryły i Agaty Szymczewskiej. Od 2014 roku skrzypaczka NFM Filharmonii Wrocławskiej, od 2022 roku pełni funkcję zastępcy koncertmistrza orkiestry. Wcześniej była członkiem takich zespołów jak: Filharmonia Gorzowska (sezon 2013/2014), Hulencourt Soloists Chamber Orchestra w Brukseli, czy I, Culture Orchestra. Jako absolwentka Akademii Sinfonii Varsovii koncertowała z tą orkiestrą w Hiszpanii, Japonii i Rosji. Niejednokrotnie miała okazję pełnić rolę koncertmistrza zespołu w orkiestrze Collegium F oraz orkiestrze symfonicznej Akademii Muzycznej.

Malwina jest laureatką ogólnopolskich konkursów skrzypcowych we Wrocławiu, Tomaszowie Mazowieckim, Rybniku i Legnicy oraz zwyciężczynią 11th European Music Competition Mendelssohn Cup w Taurisano we Włoszech w kategoriach solowej i kameralnej. Wielokrotnie brała udział w kursach, warsztatach i festiwalach, pracując z wybitnymi pedagogami i artystami: Jadwigą Kaliszewską, Aleną Baevą, Jose Gallardo, Jakubem Jakowiczem, Bartłomiejem Niziołem i Konstantym Andrzejem Kulką. Jako kameralistka współtworzy formacje takie jak Elliptique Ensemble, Ami Ensemble, Phantasy Group, kwartet smyczkowy Q=m⁴ oraz kwintet smyczkowy The Odder Quintet.

Była pomysłodawczynią akademickiego cyklu koncertów Kreaspiracje, odbywających się w Poznaniu w latach 2010-2013. W latach 2015-2017 zrealizowała także autorską serię koncertów symfonicznych Music of the Night we współpracy z Filharmonią Opolską.

Jest absolwentką Podyplomowych Studiów Menedżerów Kultury w warszawskiej SGH.

Od kilku lat szczególnie angażuje się w promowanie polskiej muzyki pisanej podczas zaborów. Jednym z twórców reprezentujących grupę niesłusznie zapomnianych unsung composers jest Witold Maliszewski; z jego postacią związane są również poszukiwania i badania Malwiny Kotz w ramach otwartego przewodu doktorskiego.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie, potrzebuję wyszczególnić dwie kategorie miejsc: miasta i naturę. Moje ulubione miasto na ziemi to Rzym (a w nim Giardino degli Aranci na Awentynie oraz liczne place, z Piazza del Popolo na czele). Równie mocno kocham jednak góry – i tu nie potrafię wskazać jednego miejsca, bo zbyt wiele szczytów mam jeszcze do zdobycia.

Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym
Dziennikarką, może nawet pisarką? Właściwie i obecnie trochę nimi jestem, ale jedynie w kontekście muzycznym. Zajęcia zupełnie niezwiązane z muzyką, którym mogłabym się oddać to projektowanie wnętrz, praca w księgarni (zapach książek ❤) lub… mycie fasad szklanych wieżowców na uprzęży.

Za największy sukces artystyczny uważam
Rejestrację dwóch kameralnych dzieł Witolda Maliszewskiego, związaną z moim przewodem doktorskim.

Człowiek, którego podziwiam
Joanna Bator – za operowanie językiem, podczas czytania którego przechodzą mnie ciarki. Za nieograniczoną wyobraźnię i umiejętność uchwycenia jej w literackiej czasoprzestrzeni.
Kamila Staniek (w Internecie znana jako Crazy Travel Bag) – za odwagę w realizowaniu planów i marzeń oraz życie prawdziwie inspirujące innych do zmian.
Moja Siostra – za siłę wewnętrzną (i zewnętrzną!), za ogromny talent, który tak pięknie i naturalnie rozwija oraz za to, jak wspaniałą i mądrą jest mamą.

Co lubię czytać
Powieści zwłaszcza historyczne, z nurtu realizmu magicznego oraz polskie (współczesne), m.in.: Bator, Twardocha, Małeckiego, Remarque’a, Cabre, Allende. Reportaże – szczególnie te dotyczące miejsc, które z różnych powodów bardzo mnie interesują. Raz do roku staram się czytać również pozycję z literatury górskiej.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
I tutaj trudno ograniczyć się do jednej. Gdybym jednak miała wybrać jedno dzieło w tym konkretnym momencie mojego życia – byłby to poemat symfoniczny Śmierć i wyzwolenie Ryszarda Straussa.

Piotr Mazurek – dyrygent

Wiolonczelista, absolwent Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w klasie profesora Tomasza Strahla.

Od początku edukacji akademickiej spośród wszystkich przestrzeni wykonawczych najbardziej fascynowało go współtworzenie muzyki z innymi artystami i szczególną uwagę poświęcał rozwijaniu się w tym kierunku. Zaowocowało to otrzymanym w 2004 roku zaproszeniem od Asian Cultural Center na kurs kameralny w Manili, a rok później do orkiestry Naational Jeugd Orkest, gdzie miał możliwość pracy z wybitnymi instrumentalistami i dyrygentami o światowej sławie.

Współpracował z Warszawską Operą Kameralną pełniąc funkcję koncertmistrza grupy wiolonczel, a z początkiem 2010 roku objął stanowisko zastępcy lidera grupy wiolonczel w orkiestrze Sinfonia Varsovia. Wykłada studia orkiestrowe na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Akademii Sinfonia Varsovia.

Jego działalność koncertowa obejmuje występy w najbardziej renomowanych salach koncertowych w całej Europie, a także w Chinach, Japonii, Meksyku czy na Filipinach. Współpracował z takimi dyrygentami jak: Lorin Mazel Charles Dutoit, John Axelrod, Ivan Fischer, Leonard Slatkin, Christopher Eschenbach, Lawrence Foster, Marek Janowski, Krzysztof Penderecki, Antoni Wit czy Jerzy Maksymiuk.

Jego fascynacja aparatem orkiestrowym, wieloletnie doświadczenie pracy w jednym z najlepszych polskich zespołów i stały kontakt z największymi dyrygentami naszych czasów skierowały jego artystyczne działania ku dyrygenturze – w roku 2021 ukończył studia na wydziale Dyrygentury Symfoniczno-Operowej UMFC w klasie profesor Moniki Wolińskiej. Jako dyrygent współpracował z orkiestrami takimi jak Orkiestra Polskiego Radia
w Warszawie, Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus im. Jerzego Semkowa oraz Filharmonia Gorzowska. W 2022 roku został dyrygentem-asystentem w Operze Wrocławskiej, a od czerwca 2023 roku pełni funkcję kierownika orkiestry Opery Bałtyckiej w Gdańsku.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to
Dom

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym
Kierowcą wyścigowym

Za największy sukces artystyczny uważam
Jako wiolonczelista, wykonanie partii solowej dla 3000 widzów w Sali koncertowej w Tokyo w Japonii, jako dyrygent sukcesy przede mną.

Człowiek, którego podziwiam
Leonard Bernstein

Co lubię czytać
Biografie artystów i kryminały

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
Jules Massenet – Opera Thaïs