Bilety normalne 25 zł
Bilety ulgowe 15 zł
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Opolskiej
Bartosz Koziak – wiolonczela
Przemysław Neumann – dyrygent
W programie:
Grażyna Bacewicz – Uwertura
Dymitr Szostakowicz – I Koncert wiolonczelowy Es-dur op. 107
Modest Musorgski (ork. Maurice Ravel) – Obrazki z wystawy
Koncert realizowany w ramach programu filharmonia / ostrożnie, wciąga!!!
Program współorganizuje Instytut Muzyki i Tańca.
Realizacja programu na terenie Województwa Opolskiego została objęta honorowym patronatem Opolskiego Kuratora Oświaty
Koncert pod patronatem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego w ramach przedsięwzięcia TUTTI.pl promującego wykonawstwo muzyki polskiej.
Repertuar ostatniego z marcowych koncertów to intrygujące zestawienie kilku kręgów kompozytorskich. Grażynę Bacewicz i Dymitra Szostakowicza dzieliły zaledwie trzy lata i jedna granica. Obydwoje byli nie tylko oryginalnymi twórcami, ale także znakomitymi instrumentalistami. Modest Musorgski, reprezentujący poprzedni, XIX wiek, był zaś buntownikiem, który niepewny byt muzyka przedłożył nad karierę wojskowego oficera.
Grażyna Bacewicz (której 110. rocznica urodzin i 50. śmierci minęły w tym roku) była świetną skrzypaczką, laureatką I Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. H. Wieniawskiego. Nic dziwnego zatem, że jej kompozycje dotyczyły głównie tego instrumentu – dość wspomnieć o siedmiu Koncertach, Kwartecie na czworo skrzypiec czy Sonatach. Bacewicz na tym jednak nie poprzestała. Śmiało sięgnęła po orkiestrę symfoniczną jako wyraziciela swoich pomysłów. „Krótka, iskrząca się życiem i pędząca jak na skrzydłach temperamentu rytmicznego” (wedle słów S. Kisielewskiego) Uwertura z 1943 roku niech stanie się dla słuchaczy zaproszeniem do bliższego spotkania z Grażyną Bacewicz, kompozytorką, z której powinniśmy być naprawdę dumni.
O Dymitrze Szostakowiczu napisano i powiedziano już wiele. Wśród tych licznych zdań, jedno powtarza się szczególnie często: najwybitniejszy symfonik XX wieku. Ciekawe, że zasłużył sobie na to miano, chociaż czasy w których żył determinowały jego muzyczny język. Szostakowicz w genialny sposób przemycił w wymaganej przez poprawność polityczną prostocie i komunikatywności charakterystyczną dla siebie ironię, elementy groteski i drapieżną dramatyczność. Wszystkie te cechy nosi też jego I Koncert wiolonczelowy Es-dur: czteroczęściowe dzieło z porywającymi częściami skrajnymi i ciężarem osadzonym na ogniwach środkowych. Trzecia część Koncertu cała jest kadencją! Szczególnie poruszające jest rozpoczęcie części drugiej – szostakowiczowska liryka uderza tym bardziej, że zwykle wyłania się zza jego dźwiękowej uszczypliwości dość niespodziewanie.
Modest Musorgski wiele ryzykował czytając dzieła literackie i filozoficzne, śpiewając w chórze i – wreszcie – komponując w czasie pobierania nauk w szkole gwardyjskich podchorążych w Petersburgu. Nie kazał przeznaczeniu długo na siebie czekać; zaledwie sześć lat później doszło do jego pożegnania z wojskiem. Niewiele później Musorgski stał się członkiem słynnej Potężnej Gromadki. Zaczął tworzyć na pełen etat – podobnie jak Wiktor Hartmann, zmarły przedwcześnie malarz i architekt, który stał się bliskim przyjacielem autora Borysa Godunowa. Śmierć Hartmanna wstrząsnęła Musorgskim, a naturalnym sposobem na ukojenie bólu okazała się praca nad Obrazkami z wystawy – cyklem dziesięciu miniatur fortepianowych zainspirowanych obrazami i grafikami przyjaciela. Obrazki (z uroczystymi Promenadami, zabawnym Tańcem piskląt w skorupkach, złowrogą Babą Jagą czy majestatyczną Wielką bramą kijowską) zinstrumentowane później przez Ravela stały się pięknym świadectwem twórczej relacji i niekwestionowanym evergreenem muzyki klasycznej.
(MK)
Bartosz Koziak jest zwycięzcą III Międzynarodowego Konkursu Wiolonczelowego im. Witolda Lutosławskiego w 2001 r. w Warszawie, zdobywcą II nagrody na konkursach Isang Yun’a w Tongyeong (Korea) i Kijowie im. Mikola Lysenki, laureatem oraz zdobywcą nagrody specjalnej na konkursie „Praska Wiosna”, zdobywcą I nagrody na XI Międzynarodowym Konkursie Współczesnej Muzyki Kameralnej w Krakowie. Otrzymał także nagrody na Konkursach
im. P. Czajkowskiego w Moskwie oraz ARD w Monachium. W 2003 roku otrzymał nagrodę specjalną Fundacji Kultury Polskiej przyznaną przez Ewę Podleś.
Występował m.in. w Konzerthaus w Berlinie, Rudolfinum w Pradze, Cité de la Musique w Paryżu, Teatro Politeama w Palermo, Studiu im. Witolda Lutosławskiego i Filharmonii Narodowej w Warszawie. Jako solista współpracował z takimi orkiestrami jak: Filharmonia Narodowa, NOSPR, Sinfonia Varsovia, Sinfonietta Cracovia, Orchestre Philharmonique de Monte Carlo, Münchener Kammerorchester, Praska Filharmonia, Orkiestrami Radiowymi w Warszawie i Budapeszcie, Narodową Orkiestrą Ukrainy, Młodzieżową Orkiestrą Armenii pod dyrekcją Krzysztofa Pendereckiego, Jana Krenza, Antoniego Wita, Gabriela Chmury, Jacka Kaspszyka, Massimiliano Caldi, Volodymira Syrenki, Ole Rudnera.
Jako kameralista współpracuje m.in. z Kają Danczowską, Elżbietą Stefańską, Anną Marią Staśkiewicz, występuje z pianistami Justyną Danczowską, Marcinem Koziakiem, Radosławem Sobczakiem, Agnieszką Kozło . Współtworzy Warszawską Grupę Wiolonczelową „Cellonet”.
Jest zapraszany na znane festiwale m.in. Warszawską Jesień, Young Euro Classic w Berlinie, Wielkanocny Festiwal im. L. van Beethovena, Mecklemburg Vorpommern, Musica Polonica Nova, Festiwal Muzyczny w Łańcucie, Chopin i jego Europa w Warszawie, Yerevan Music Perspecitves, East meets West w Korei.
Od kilku lat jest regularnie zapraszany do udziału w projektach koncertowych Krzysztofa Pendereckiego. Brał udział w pierwszym nagraniu płytowym „Concerto grosso” pod dyrekcją Kompozytora. Ponadto w dyskografii Bartosza Koziaka znajdują się między innymi nagrania II Koncertu wiolonczelowego Grażyny Bacewicz, wyróżnione przez magazyn „Pizzicato” w Luksemburgu, a także, z Justyną Danczowską, utworów na wiolonczelę
i fortepian w tym Sonaty „Arpeggione” F. Schuberta i „Märchenbilder” Roberta Schumanna.
Na rok 2015 planowane jest wydanie płyty z Duetami Ravela, Kodalya i Martinu nagranymi z Anną Marią Staśkiewicz.
Bartosz Koziak ukończył z odznaczeniem „Magna cum Laude” Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie
w klasie Profesora Kazimierza Michalika i Andrzeja Bauera oraz Conservatoire National Superieur de Musique de Paris
w klasie Philippe’a Muller’a.
Dzięki uprzejmości Kai Danczowskiej gra na XIX-wiecznej kopii instrumentu J. Guadagniniego, na którym koncertował wybitny polski wiolonczelista Dezyderiusz Danczowski.
Bartosz Koziak reprezentowany jest przez Stowarzyszenie im. Ludwiga van Beethovena.
