Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Opolskiej
Chór Filharmonii Opolskiej
Izabela Polakowska-Rybska – kierownictwo artystyczne
Chór Fenix
Agnieszka Franków-Żelazny – kierownictwo artystyczne
Przemysław Neumann – dyrygent
Iwona Sobotka – sopran
Agnieszka Rehlis – mezzosopran
Boldizsár László – tenor
Tomasz Konieczny – bas, baryton
Program:
Giuseppe Verdi – Requiem
Miejsce: Sala koncertowa
Verdi jest jednym z nielicznych kompozytorów w historii muzyki, którzy świadomie ograniczyli swoją twórczość właściwie tylko do jednej formy – opery. Messa da Requiem określana bywa wyjątkiem od tej reguły. Czy słusznie?
Giuseppe Fortunino Francesco Verdi nie wywodził się z rodziny z muzycznymi tradycjami, toteż początki jego edukacji i kariery nie należały do najłatwiejszych. Nauka w Mediolanie – w światłach La Scali – uświadomiła mu, że pragnie wieść życie autora muzyki do przedstawień teatralnych. Chwilą zwątpienia okazała się śmierć młodej, ukochanej żony kompozytora i ich dwójki małych dzieci. Zamiast jednak poddać się destrukcyjnemu załamaniu – rzucił się w wir przynoszącej ukojenie pracy.
Koncepcja stworzenia mszy żałobnej pamięci Gioachina Rossiniego, przedstawiciela poprzedniego pokolenia we włoskiej operze, zrodziła się w umyśle Verdiego w 1869 roku zaprosił do współpracy dwunastu kompozytorów, sam ofiarowując na poczet dzieła niezwykłe Libera me. Messa per Rossini z kilku powodów nie ujrzała światła dziennego za życia Verdiego – ale nie pozwolił on na marnotrawstwo swojej pracy i kilka lat później przekomponował responsorium, czyniąc z niego część zupełnie nowego Requiem.
„Najlepiej byłoby nic nie mówić” – skomentował mszę poświęconą pisarzowi, Alessandrowi Manzoniemu, Ryszard Wagner. Czym jest więc Requiem, w którym potężne głosy śpiewaków zdają się mieć moc bolesnego drążenia serc, a trąby wzywające na sąd ostateczny nie grzmią od razu – ale dają (w mocno ograniczonej czasowo ofercie) szansę na doprowadzenie do ładu własnej duszy? Nie ma wątpliwości, że arcydzieło Verdiego to utwór sakralny. Chyba jednak jedyny taki w historii, dla którego naturalnym środowiskiem nie jest świątynia – a pełna po brzegi sala koncertowa.
Bo tak naprawdę, to opera o sprawach ostatecznych.
Sponsor koncertu:
Przemysław Neumann
Dyrektor Filharmonii Opolskiej
Urodził się w 1979 roku w Poznaniu. Jest absolwentem Poznańskiej Szkoły Chóralnej Jerzego Kurczewskiego oraz Szkoły Muzycznej II
stopnia w Poznaniu w klasie śpiewu. Ukończył studia na Akademii Muzycznej w Poznaniu – dyrygentura symfoniczno-operowa w klasie prof. Jerzego Salwarowskiego oraz prof. Antoniego Grefa.
Jest laureatem I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Ludomira Różyckiego w Gliwicach w 1999 roku. W 2002 roku na III Przeglądzie Młodych Dyrygentów w Białymstoku zajął III miejsce.
Jako dyrygent prowadził orkiestrę Filharmonii Narodowej w Warszawie, Narodową Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach oraz orkiestry: Filharmonii Białostockiej, Częstochowskiej, Lubelskiej, Krakowskiej, Szczecińskiej, Śląskiej w Katowicach, Dolnośląskiej w Jeleniej Górze, Świętokrzyskiej w Kielcach, Opery Bałtyckiej oraz Toruńską Orkiestrę Symfoniczną.
Już podczas studiów nawiązał współpracę z poznańskim Teatrem Muzycznym, do roku 2013 będąc jego etatowym dyrygentem i kierownikiem orkiestry. Przez 9 sezonów artystycznych przygotował kilka premier oraz poprowadził kilkaset spektakli i koncertów. Od 2010 roku współpracuje z Gliwickim Teatrem Muzycznym, od 2013 z Teatrem Wielkim w Poznaniu.
Po obronie doktoratu w roku 2009 podjął pracę naukową w katedrze dyrygentury poznańskiej Akademii Muzycznej.
1 września 2015 roku został dyrektorem Filharmonii Opolskiej.
Iwona Sobotka rozpoczęła swą międzynarodową karierę zdobywając pierwszą nagrodę Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Królowej Elżbiety w Brukseli. Jest również laureatką pierwszej nagrody na East and West International Artists Audition w Nowym Jorku, nagrodzonego debiutowym koncertem w Carnegie Hall.
Współpracowała jako solistka z takimi orkiestrami jak: Berliner Philharmoniker, London Symphony Orchestra, Wiener Symphoniker, NDR Elbphilharmonie Orchester, Bayerischer Rundfunkorchester, Royal Philharmonic Orchestra czy Orchestre Philharmonique du Luxembourg. Równie dobrze jak na estradzie, czuje się na scenie. Od swojego debiutu w Operze Narodowej w Paryżu, artystka występuje regularnie na scenach operowych w rolach: Paminy w Czarodziejskim Flecie Mozarta, Donny Anny w Don Giovannim Mozarta, Mimi w Cyganerii Pucciniego, Violetty w Traviacie Verdiego, Tatiany w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego oraz Micaëli w Carmen Bizeta.
Do ostatnich ważniejszych wydarzeń zaliczyć należy tournée koncertowe po Azji z Filharmonią Berlińską pod dyrekcją Sir Simona Rattle, koncert z London Symphony Orchestra (Trip to the Moon), debiut w Komische Oper w Berlinie jako Pamina wCzarodziejskim Flecie Mozarta, oraz debiut w roli Mimi w Cyganerri Puciniego na scenie Opery Podlaskiej w Białymstoku.
Najbliższe plany artystki obejmują debiut na Festiwalu w Baden-Baden z Filharmonią Berlińską pod dyrekcją Sir Simona Rattla jako Blumenmädchen w Parsifalu Wagnera, powrót do Teatru Wielkiego Opery Narodowej w Warszawie jako Pamina w Czarodziejskim Flecie Mozarta. Artystkę będzie można również usłyszeć w repertuarze symfonicznym; na zaproszenie MDR Rundfunkorchester wystąpi z koncertami w Dreźnie i Lipsku oraz dokona nagrań Requiem Niemieckiego Brahmsa, z Mahler Chamber Orchestra na Internationales Musikfest w Hamburgu a w Polsce wystąpi z orkiestrami Filharmonii Narodowej, Szczecińskiej i Opolskiej.
Absolwentka Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie oraz Escuela Superior de Música Reina Sofía w Madrycie, gdzie kształciła się pod kierunkiem wybitnego artysty i pedagoga,Toma Krause.
Agnieszka Rehlis – mezzosopran
Uważana za jedną z najwybitnie jszych mezzosopranistek swojego pokolenia. Ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu w klasie prof. Barbary Ewy Werner.
W latach 1996-2007 była solistką Opery Wrocławskiej, gdzie zrealizowała wiele znaczących ról na scenie operowej. Między innymi wzięła udział w premierowym spektaklu Giocondy A Ponchiellego, wykonując rolę Laury, wystawionym na Odrze we Wrocławiu i zarejestrowanym przez Telewizję Polską (2003) oraz w nagraniu zarejestrowanym dla firmy DUX, gdzie zaśpiewała rolę Azy w operze Manru I. J. Paderewskiego, która to płyta otrzymała nagrodę Akademii Fonograficznej FRYDERYK 2004 w kategorii Najwybitniejsze Nagranie Muzyki Polskiej.
Od 2007 roku do dnia dzisiejszego jest wyłącznie artystką free-lance. Przez wiele lat artystka specjalizowała się głównie w działalności koncertowej (dzieła oratoryjno-kantatowe). W repertuarze ma ponad 80 tego typu pozycji, od utworów J. S. Bacha do kompozycji K.
Pendereckiego.
Koncertowała w salach filharmonii w Polsce i w Europie (Niemcy, Holandia, Francja, Włochy, Ukraina, Litwa, Austria, Łotwa, Rosja, Słowenia, Hiszpania). Brała udział w międzynarodowych festiwalach m.in. Wielkanocnym Festiwalu Ludwiga van Beethovena, Wratislavia Cantans, Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju, Międzynarodowych Spotkaniach Wschód-Zachód w Zielonej Górze, Festiwalu Krajów Bałtyckich w Toruniu, Usedomer Music Festival w Peenemunde, Festival Pablo Casals w Prades, Festival Casals de Puerto Rico, Festiwalach Muzyki Sakralnej w Marsylii i Norymberdze, George Enescu International Festival, Rheingau Music Festival, Schleswig-Holstein Music Festival, International Music Festival „Contrasts” we Lwowie, Praskie Jaro, Bregenz Festival, Beijing Music Festival, Cafe Budapest Contemporary Arts Festival.
Występowała z takimi dyrygentami jak: Jiří Bělohlávek, Gabriel Chmura, Lawrence Foster, Marco Guidarini, Gustavo Dudamel, Leopol Hager, Patrick Summers, Sir Andrew Davis, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Bramwell Tovey, Antoni Wit, Jerzy Maksymiuk, Long Yu, Andriy Yurkevych, Gianandrea Noseda, Valery Gergiev, Noam Scheriff, Vladimir Jurowski; z towarzyszeniem m.in.: Orkiestry Filharmonii Narodowej, NOSPR-u, Sinfonii Varsovii, Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, Orkiestry Symfonicznej NDR, China Philharmonic Orchestra, Orquesta Sinfónica de la Juventud Venezolana Simón Bolivar, Orkiestry Filharmonii Luksemburskiej, BBC Symphony Orchestra, Israel Symphony Orchestra Rishon Lezion, London Symphony Orchestra.
W latach 1999-2017 artystka współpracowała z Maestro Krzysztofem Pendereckim wielokrotnie uczestnicząc w koncertach prowadzonych przez Mistrza oraz przez innych dyrygentów, wykonując takie utwory jak: Polskie Requiem, Te Deum, Credo, Siedem Bram Jerozolimy, Jutrznia. Wzięła udział w światowej premierze jego VIII Symfonii zatytułowanej Lieder der Vergänglichkeit (Pieśni przemijania). We wrześniu 2005 r. artystka nagrała także Te Deum, w 2006 r. Lieder der Vergänglichkeit, a w 2008 r. JutrznięK. Pendereckiego. Nagrania z jej udziałem zostały uhonorowane nagrodami Academie du Disque Lyrique Złotym Orfeuszem Arturo Toscanini oraz Polskiej Akademii Fonograficznej Fryderyk. W 2014 roku wzięła udział w światowej premierze utworu Dies Illa K.Pendereckiego w Brukseli w ramach projektu Thousand voices for peace. W kolejnym roku nagrała to dzieło, które umieszczone zostało w albumie Penderecki conducts Penderecki i zostało nagrodzone w 2017 nagrodą GRAMMY 2017 w kategorii muzyka chóralna.
Ostatnie lata oprócz ważnych wykonań muzyki oratoryjnej przyniosły artystce sukcesy na polu opery, artystka wystąpiła w pierwszej produkcji scenicznej opery Pasażerka M. Weinberga w Bregencji w reż. Davida Poutney’a, zaśpiewała też w Teatrze Maryjskim w Sankt Petersburgu w gościnnym spektaklu baletowym Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie — Chopin. Znakomite role w premierowych spektaklach Teatru Wielkiego – Opery Narodowej takie jak: Mafio Orsiniego w Lukrecji Borgii G. Donizettiego, Lisy w Pasażerce M. Weinberga czy pieśni Wesendonck Lieder do słów Matyldy Wesendonck R. Wagnera podczas premiery baletu Tristan, Hagar w Moby Dick E. Knapika, Marty w Jolancie P. Czajkowskiego czy Feneny w Nabucco G. Verdiego, zostały ocenione bardzo wysoko przez publiczność i krytykę.
W 2012 roku zadebiutowała w Operze Krakowskiej w roli Kompozytora Ariadne na Naksos R. Straussa a w 2013 w 2 rolach: Orfeusza Orfeusz i Eurydyka Ch.W. Glucka oraz Azuceny Trubadur G. Verdiego.
W roku 2014 zadebiutowała w Houston Grand Opera oraz w Nowym Jorku podczas Lincoln Center Festival w operze Pasażerka M. Weinberga. Rok 2015 przyniósł debiut w Lyric Opera of Chicago oraz recital w Teatro Municipal de Las Condes w Santiago de Chile. W 2015 r zadebiutowała również w roli Carmen G. Bizeta w OIFP, gdzie z powodzeniem zaśpiewała szereg spektakli. W styczniu 2016 r. zadebiutowała w roli Amneris w Aidzie G. Verdiego w Estońskiej Operze Narodowej w Tallinie, dostając bardzo dobre recenzje m. in. w magazynie Opernwelt. W bieżącym 2017 roku zadebiutowała również u boku Maestry Edity Gruberovej w operze Norma V. Belliniego w roli Adalgisy w TWON w Warszawie pod dyrekcją Andriy Yurkevych’a. W tym samym roku debiutuje w Zurich Opera House w operze Ognisty Anioł S. Prokofiewa oraz występuje na DomStufen- Festspiele 2017 w Erfurcie jako Azucena w Trubadurze G. Verdiego dostając wspaniałą krytykę. Również w 2017 roku debiutuje w roli Anny w operze Trojanie H. Berlioza w Semperoper w Dreźnie.
Artystka od 2003 roku do chwili obecnej jest pod opieką wokalną Maestro Dariusza Grabowskiego.
Boldizsár László /Węgry/ – tenor
Boldizsár László urodził się w Keszthely na Węgrzech, dorastał w Pakson, gdzie rozpoczął swoją muzyczną karierę w wieku 7 lat. Jest założycielem zespołu Cotton Club Singers, którego przez 15 lat był liderem. Cotton Club Singers był jednym z najbardziej znanych węgierskich zespołów jazzowych, który wydał 13 płyt CD oraz 2 płyty DVD. Zespół wykonał swój pożegnalny koncert 9 stycznia 2009 r., który został uznany za najlepszy koncert w Budapest Sportarena.
Artysta kontynuował swoją karierę na scenach opery. Jego pierwszą rolą był Maurizio w Cilea’s Adriana Lecouvreur w Szeged. Studiował śpiew bel canto pod kierunkiem wybitnych pedagogów tj. Olga Sik, Berle Sanford Rosenberg, a także był jednym z ostatnich studentów Carlo Bergonzi’ego. Stworzył tytułowe role tj. Percyego w Anne Boleyn w Pécs, Turiddu w Cavalleria Rusticana oraz Hoffmana w Opowieściach Hoffmana w Miskolc.
Przez stronę internetową „momus.hu” został wybrany „Operowym Śpiewakiem Roku”, a także dwukrotnie wygrał nagrodę Dömötör Prize dla najlepszego śpiewaka operowego. Otrzymał również nagrodę Simandi i Viktor Vaszy Award.
W styczniu 2011 r. została wydana jego solowa płyta pt. „VINCERO” z udziałem Orkiestry Symfonicznej Szeged pod batutą Tamasa Pala. Zawiera ona najznamienitsze arie tenorowe Pucciniego oraz Verdiego.
Podczas Budapest Spring Festival, artysta wziął udział i wykonał tytułową rolę w premierowym wykonaniu opery Franza Liszta pt. „Don Sanche”. Wersja koncertowa opery została wykonana w październiku 2011 r. podczas San Cervatino Music Festiwal w Meksyku. W 2011 r. dyrektor Narodowej Opery Słowackiej – Peter Dvorsky, zaprosił artystę do wykonania partii Cavaradossiego w operze „Tosca”. Podczas następnych trzech sezonów Boldizsár László wykonał partie: Les Grieux, Calafa, Macduffa, Tonio oraz Don Jose w operze w Bratysławie wykonując ponad 50 przedstawień, stając się stałym gościnnym artystą opery.
W czerwcu 2012 r., artysta zadebiutował jako Pinkerton w Hungarian State Opera, gdzie występuje regularnie m.in. w takich rolach jak: Goldmark’s Königin von Saba, Turiddu, Pinkerton, Rodolfo, Don José, Christopher Sly Wolfa Ferrari. W 2012 r. spełniło się jego marzenie jego marzenie, artysta zadebiutował jako Cavaradossi w Lucca, rodzinnym domu Pucciniego, w Teatro del Giglio. Wkrótce otrzymał zaproszenie z Royal Opera w Sztokholmie do wykonania roli Riccardo w „Balu maskowym”.
W 2013 r. odbył trasę koncertową pt. “Verdi In the Mood”, wykonując dzieła Verdiego w jazzowych aranżacjach. Ważnymi wydarzeniami w karierze artysty były występy podczas Miskolc Opera Festival jako Alfredo w „La Traviata”, przyjęcie zaproszenia do wykonania tytułowej roli „Oedipus Rex” operze Strawińskiego w operze Tianjin w Chinach. Wystąpił także jako Don José w Teatrze Vanemuine w Tartu w Estonii i jako Canio w Operze Węgierskiej w Cluj-Napoca w Rumunii.
Do najbardziej ekscytujących ostatnich premierowych wykonań należą partie: Erika w filmie Der Fliegende Holländer, Mefistofelesa w operze „Doktor Faust” Busoniego, Gustavo w operze „Bal maskowy” Verdiego podczas Szeged Open Air Festival – jednego z największych europejskich teatrów na otwartym powietrzu w Europie.
2017 rok, to zaproszenia do wykonania ról: Cavaradossiego podczas Szeged Open Air Festival z Andreą Rost jako Tosca. Zaproszenie przez węgierską Operę Narodową, do występów jako Raoul w operze pt. „Hugenoci” Meyerbeera oraz Robert w operze „Devereux” Donizettiego z udziałęm wybitnej śiewaczki Edity Gruberovej.
László Boldizsár otrzymał nagrodę Chamber Singer Węgierskiej Opery Narodowej 2017/2018.
Tomasz Konieczny – bas-baryton
Po sensacyjnym sukcesie, jaki artysta odniósł w Operze Wiedeńskiej (Staatsoper Wien) w nowej inscenizacji Pierścienia Nibelunga Wagnera 2008/09 pod dyrekcją muzyczną Franza Welser-Mösta, błyskotliwym wykonaniu partii Jochanaana w Salome Straussa, Wotana w Pierścieniu Nibelunga oraz Jacka Rance´a w premierze inaugurującej wiedeński sezon operowy 2013/14, trzech nagraniach płytowych Pierścienia Nibelungapod Ch. Thielemannem, M. Janowskim oraz S. Rattle´m, Konieczny zajął trwałą pozycję w światowej czołówce młodego pokolenia bas-barytownow śpiewających muzykę niemiecką. I tak w niedalekiej przyszłości Koniecznego będzie można usłyszeć na deskach Bayerischer Staatsoper München, Opéra national de Paris, Canadian Opera Company, Spring Festival in Tokyo-Tokyo Opera Nomori, Teatru Wielkiego-Opery Narodowej w Warszawie, Metropolitan Opera, Teatro alla Scala, Corporación de las Artes Musicales w Puerto Rico, Operze Wiedeńskiej (Staatsoper Wien) i wielu innych wiodących scenach operowych świata w najatrakcyjniejszych artystycznie partiach operowych.
TOMASZ KONIECZNY – BASBARYTON, urodził się 10.01.1972 w Łodzi, studiował aktorstwo w PWSFTviT w Łodzi, śpiew solowy w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Wyższej Szkole Muzycznej im. Carla Marii von Webera w klasie śpiewu solowego Prof. Christiana Elßnera w Dreźnie.
Debiutował jako aktor w filmie Andrzeja Wajdy pt. Pierścionek z Orłem w Koronie. Następnie występował jako aktor w licznych produkcjach filmowych telewizyjnych i teatralnych w Polsce; między innymi jako Tristan w telewizyjnej adaptacji Tristana i Izoldy w reżyserii Krystyny Jandy.
Tomasz Konieczny pracował także jako reżyser teatralny. Wyreżyserował między innymi sztukę Corneilles’a pt. Cyd w Teatrze Adekwatnym w Warszawie w roku 1996.
Konieczny był stypendystą wielu polskich i niemieckich fundacji w tym między innymi; Polskiego Ministra Kultury i Sztuki w roku 1997, Fundacji Alfreda Toepfera (Niemcy) w latach 1998-2000, Fundacji Kultury i Sztuki banku Stadtsparkasse Dresden w Niemczech w roku 1999. Jako śpiewak zdobył także, 13. listopada 1998, II nagrodę podczas Trzydziestego Trzeciego Konkursu Wokalnego im Antonina Dvořaka w Karlovych Varach. W październiku 2004 zostaje Konieczny wyróżniony Nagrodą im. Arnolda Petersena za Wyjątkowe Osiągnięcia Artystyczne w Teatrze Narodowym w Mannheim.
Jako śpiewak operowy zadebiutował Tomasz Konieczny w partii Figara w operze W. A. Mozarta pt. Wesele Figara w Teatrze Wielkim w Poznaniu w grudniu 1997. W Niemczech debiutował w styczniu 1999 w Operze w Lipsku partią Kecala w „Prodanej Neveście” Bedřicha Smetany. Zaraz potem został na tej scenie zaangażowany na stałe w latach 1999-2000.
W roku 2000 otrzymuje Konieczny angaż do Teatru Miejskiego w Lubece gdzie jako bas śpiewał; Procida w Nieszporach Sycylijskich G. Verdiego (premiera we wrześniu 2000), Pandolfe w Kopciuszku G. Masseneta (premiera w grudniu 2000), Oresta w ElektrzeStraussa (premiera w kwietniu 2001), Ramphisa w Aidzie G. Verdiego (premiera w listopadzie 2001), jak również wszystkie znaczące partie basbarytonowe w NosieSzostakowicza (premiera w marcu 2002).Towarzyszą temu występy gościnne teatrach; Theater St.Gallen (Szwajcaria) jako Procida, w Theater Halle (Niemcy) jako Sarastro w Czarodziejskim Flecie Mozarta, w Theater Chemnitz (Niemcy) jako Pandolfe, w Teatrze Narodowym w Mannheim jako Colline w Cyganerii G. Pucciniego.
Z początkiem sezonu teatralnego 2002/2003 zostaje zaangażowany na stałe w Teatrze Narodowym w Mannheim gdzie usłyszeć go można w takich partiach operowych jak; Orest w Elektrze Straussa, Pimen w Borysie Godunowie Musorgskiego, Sarastro w Czarodziejskim Flecie Mozarta, Król Marek w Tristanie i Izoldzie R. Wagnera, Amfortas w Parsifalu R. Wagnera, Wotan w tetralogii Pierścień Nibelunga Wagnera, Osmin w Uprowadzeniu z Seraju W. A. Mozarta, Inkwizytor w Don Carlosie, Melitone w Mocy Przeznaczenia, Jochanaan w Salome Straussa.
W lutym 2005 debiutuje Konieczny jako Sarastro w Operze w Stuttgarcie, we wrześniu 2005 jako Osmin w Operze Niemieckiej nad Renem Düsseldorf/Duisburg. W teatrze tym śpiewa także Melitone w Mocy Przeznaczenia oraz Wotana w Złocie Renu – premiery wiosną 2006. W marcu 2006 debiutuje Konieczny w Operze Praskiej (Státní Opera Praha) w premierze Nieszporów Sycylijskich Verdiego jako Giovanni da Procida.
Opera Niemiecka nad Renem w Düsseldorfie angażuje go na stałe w okresie 2006 – 2014. Partie w tym teatrze to: Bottom/Sen Nocy Letniej Brittena, Kurwenal/Tristan i Izolda, Golaud/Pelleas i Melisanda Debussyego, Selim/Turek we Włoszech, Amfortas/Parsifal, Barak/Kobieta bez Cienia, Balstrode/Peter Grimes, Holender/Latający Holender, Falstaff czy Escamillio/Carmen.
W czerwcu 2006 debiutuje Konieczny w Budapeszcie podczas I Budapesztańskich Dni Wagnerowskich jako Amfortas w Parsifalu Wagenra pod dyrekcją muzyczną Adama Fischera. W czerwcu 2007 und 2009 śpiewa Konieczny w Budapeszcie ponownie Wotana/Walkiria a w 2010 Kurwenala/Tristan i Izolda i Wanderera/Zygfryd pod dyrekcją Adama Fischera.
W październiku 2007 zadebiutował Konieczny w Filharmonii Narodowej w W-wie jako Eremit/Wolny Strzelec pod dyrekcją muzyczną dyrektora Antoniego Wita, w styczniu 2008 jako Alberyk/Pierścień Nibelunga w Semperoper w Dreźnie pod dyrekcją Petera Schneidera, a w lipcu 2008 w roli Dr. Kolenatego w Sprawie Makropulosa L. Janáčka w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego w Teatro Real w Madrycie.
Kolejny, sensacyjny debiut w roli Alberyka/Pierścień Nibelunga miał miejsce w Operze Niemieckiej w Berlinie (Deutsche Oper Berlin) w kwietniu 2010. W maju/czerwcu 2010 występował Konieczny ponownie w Operze Praskiej (Státní Opera Praha) w premierze Tristana I Izoldy Wagnera jako Kurwenal. Także 2010 miał miejsce jego debiut w Czterech Wcieleniach Złego/Opowieści Hoffmanna w Teatrze Narodowym w Pradze (Narodni Divadlo). W 2011 Konieczny przygotował kolejną premierę w tym tearze. Jego kreacja Amfortasa w Parsifalu Wagnera zakończyła sie ogromnym, spektakularnym sukcesem artystycznym. W 2011 śpiewak zadebiutował także w Paryżu w Opéra National de Paris jako Biterolf/Tannhäuser, w 2012 w Waszyngtonie jako Pizarro w koncertowym wykonaniu Fidelia pod dyrekcją muzyczną Christopha Eschenbacha, następnie podczas Festiwalu Salzburger Festspiele, latem 2012, jako Stolzius w Żołnierzach – dziele niemieckiego kompozytora Bernda Aloisa Zimmermanna okrzykniętego operą 100-Lecia, oraz we wrześniu 2012 w Teatrze Narodowym w Monachium – Bayerische Staatsoper München po raz kolejny w roli Pizarra w operze Fidelio. W roku 2013 ukazują się na rynku dwa znaczące nagrania Pierścienia NibelungaWagnera. W jednym z nich pod dyrekcją Marka Janowskiego wydanym przez Pentatone Classics Konieczny wykonuje partię Wotana, w drugim nagraniu pod batutą Christiana Thielemanna, wydanym przez Deutsche Grammophon artysta śpiewa partię Alberyka. To precedens na rynku płytowym. Oba nagrania spotykają się z ogromnym uznaniem słuchaczy i krytyki. Z początkiem 2014 Konieczny błyskotliwie debiutuje w Carnegie Hall w Nowym Jorku jako Jochanaan w koncertowym wykonaniu Salome R. Straussa by latem tego roku z sukcesem powrócić najpierw jako Komandor w Don Giovannim a rok później jako Pizarro w Fideliu do Salzburga na Festiwal Salzburger Festspiele. 2015 kolejne nagranie płytowe Złota Renu pod dyrekcją Sir Simone´a Rattle´a – także i to nagranie spotkało się z bardzo pozytywnym przyjęciem krytyki oraz melomanów. W październiku 2015 debiutuje Konieczny w Lyric Opera of Chicago w partii „Wozzeck´a”. Amerykańska prasa pisze jednomyślnie o ogromnym sukcesie całej produkcji oraz śpiewającego rolę tytułową Polaka Tomasza Koniecznego.
Opera w Wiedniu (Wiener Staatsoper) jest dla Koniecznego praktycznie od 2009 roku artystycznym domem. Partie w których tu występuje to: Jack Rance/Dziewczyna z Dalekiego Zachodu, Alberyk i Wotan/Pierścień Nibelunga, Amfortas/Parsifal, Holländer/Latający Holender, Scarpia/Tosca, Mandryka/Arabella, Jochanaan/Salome i inne. Jest jednym z ulubieńców wiedeńskiej publiczności.
Konieczny jako aktywny wykonawca dzieł oratoryjnych oraz pieśni, występował m.in. pod batutami takich dyrygentów jak: Kent Nagano w Pasji wg. Sw. Mateusza J.S.Bacha (Arie) w Sao Paulo i Rio de Janeiro w Brazylii w sierpniu 2006, Marek Janowski w IX Symfonii Beethovena w Berlinie w grudniu 2008, Daniele Gatti w Requiem Verdiego w Musikverein w Wiedniu, Krzysztof Penderecki w Siedmiu Bramach Jerozolimy jesienią 2009 oraz wiosną 2010 czy w Pasji Łukaszowej w marcu/kwietniu 2010 wraz z Sinfonią Varsovią. Do repertuaru Koniecznego należą pieśni Rachmaninowa, Straussa, Beethovena, Pendereckiego, Twardowskiego, Moniuszki.
Chór Filharmonii Opolskiej tworzy grupa miłośników śpiewu chóralnego, spotykających się dwa razy w tygodniu by tworzyć muzyką rzeczy nienazwane. Próby chóru są dla śpiewaków oderwaniem od codziennych obowiązków zawodowych, miejscem w którym mogą realizować swoje pasje.
Od 2016 roku Chór Filharmonii Opolskiej pracuje pod batutą Izabeli Polakowskiej-Rybskiej, kontynuując długoletnią tradycję śpiewu chóralnego na Ziemi Opolskiej. Zalążkiem obecnego zespołu był chór Lutnia powstały jeszcze w czasach przedwojennych.
Na przestrzeni swojej działalności Chór prezentował różne gatunki i formy muzyki a cappella oraz muzyki wokalno-instrumentalnej różnych epok i stylów, zarówno w kategorii muzyki poważnej jak i popularnej, świeckiej oraz religijnej, były to m.in. IX Symfonia – Ludwiga van Beethovena, Ein Deutches Requiem – Johannesa Brahmsa, Mesjasz, Juda Machabeusz – Georga Friedricha Händla, Pory roku, Stworzenie świata – Josepha Haydna, Sonety Krymskie, Straszny dwór – Stanisława Moniuszki, Msza Koronacyjna, Requiem – Wolfganga Amadeusza Mozarta, Missa Criolla – Ariela Ramireza, Stabat Mater – Gioacchino Rossiniego, Msza E-dur – Franza Schuberta, Baron cygański – Johanna Straussa, Harnasie, Stabat Mater – Karola Szymanowskiego, Requiem, Trubadur – Giuseppe Verdiego. Zespół współpracował z tak znakomitymi dyrygentami, jak Dalia Atlas, José Luis Castillo, Stanisław Krukowski, Young Chil Lee, Jan Ludwig, Shlomo Mintz, Jerzy Salwarowski, Stefan Strahl, Marek Tracz, Osmö Vänskä.
Zespół brał udział w międzynarodowych festiwalach muzycznych, takich jak: Dni Elsnerowskie, Dni Muzyki Polskiej, Legnickie Wieczory Organowe, Międzynarodowy Festiwal Muzyki Organowej Cantus Organi, Międzynarodowy Festiwal Muzyczny Sion Valais, Międzynarodowy Wieczór Muzyki Organowej i Kameralnej, Opolskie Dni Oratoryjne, Wratislavia Cantans.
W dorobku artystycznym Chóru znajdują się prawykonania takich dzieł jak Missa in G minor et major op. 72 Józefa Elsnera, Oratorium Zesłani – Andrzeja Zaryckiego, Droga Krzyżowa – Artura Guzy oraz Passio et Mors Domini Nostri Jesu Christi secundum Marcum – Ryszarda Bukowskiego.
Zespół chóralny występuje w strojach Pierre Cardin (Paris), których fundatorem jest firma Ahlers-Poland.
Chór Fenix – nowy projekt na artystycznej mapie Wrocławia został stworzony przez pasjonatów chóralistyki. Działa od stycznia 2017 roku pod kierownictwem Agnieszki Franków-Żelazny. Chór zrzesza przede wszystkim byłych członków wrocławskich chórów, którzy niegdyś aktywnie śpiewali, a teraz zatęsknili za wspólnym śpiewaniem i postanowili, często po wielu latach przerwy, wrócić do swojej pasji. Próby odbywają się raz w tygodniu w Narodowym Forum Muzyki, a repertuar zespołu jest bardzo zróżnicowany i dostosowany do gustów jego członków.
Agnieszka Franków-Żelazny
Doktor habilitowany sztuki, absolwentka Uniwersytetu Wrocławskiego (studia biologiczne ukończone w 2000 roku) oraz Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu: Wydziału Edukacji Muzycznej (dyplom w 2004 roku) i Wydziału Wokalnego (dyplom w 2005 roku). W 2006 roku ukończyła Podyplomowe Studia Chórmistrzowskie w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, a w 2014 – Akademię Liderów Kultury na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie.
Początkowo związana była z Chórem Mieszanym Liceum Ogólnokształcącego w Głubczycach, a następnie z wrocławskimi chórami akademickimi. W latach 1995–1999 była członkiem Polsko-Niemieckiej Akademii Chóralnej „In terra pax”. W 1999 roku założyła chór Con Amore przy Zespole Szkół nr 1 we Wrocławiu. Pełniła też funkcję dyrygenta i kierownika artystycznego Akademickiego Chóru Politechniki Wrocławskiej. W roku 2000 założyła Kameralny Chór Akademii Medycznej (obecnie Chór Medici Cantantes Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu), z którym do końca 2014 roku zdobyła wiele nagród i wyróżnień w konkursach w kraju i za granicą. Od czerwca 2006 roku jest dyrektorem artystycznym Chóru NFM (wcześniejsza nazwa – Chór Filharmonii Wrocławskiej). W okresie od stycznia do lipca 2013 roku była opiekunem artystycznym Chóru Polskiego Radia, reaktywując Zespół i wprowadzając go na powrót na polską scenę muzyczną. Występowała jako dyrygent lub chórmistrz gościnny takich zespołów, jak: Gabrieli Consort, NFM Filharmonia Wrocławska, NFM Orkiestra Leopoldinum, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Sudeckiej, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Opolskiej, Wrocławski Zespół Solistów Ricordanza, Orkiestra Kameralna Akademii Muzycznej we Wrocławiu, Chór Festiwalowy Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans, Chór Filharmonii Śląskiej, Chor der Bamberger Symphoniker, Schleswig-Holstein Festival Choir, Chór Teatru Wielkiego w Poznaniu czy Kaunas State Choir, Coral Juvenil do Guri. Jest również pomysłodawczynią i dyrektorem artystycznym Polskiego Narodowego Chóru Młodzieżowego, powstałego w 2013 roku, prowadzonego przez Narodowe Forum Muzyki. W styczniu 2015 roku objęła funkcję dyrektora programowego projektu Akademia Chóralna.
Prowadzi klasę dyrygentury chóralnej oraz Chór im. S. Krukowskiego na Wydziale Edukacji Muzycznej, Chóralistyki i Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Często jest zapraszana jako konsultant wokalny do prowadzenia warsztatów dla chórmistrzów oraz zespołów chóralnych
W latach 2013-2016 pełniła funkcję kuratora priorytetu „Muzyka” Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. W swoim dorobku posiada 12 nagranych płyt oraz ponad 70 nagród indywidualnych i zespołowych, w tym I nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Dyrygentury Chóralnej (2004), I miejsce etapu dolnośląskiego Konkursu na Najlepszego Studenta Rzeczpospolitej Polskiej Primus Inter Pares (2004), Odznakę Honorową Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2008), Wrocławską Nagrodę Muzyczną (2010), Nagrodę Internautów w konkursie Człowiek Roku 2011, Nagrodę „Iuvenes Wratislaviae” Polskiej Akademii Nauk (2012), Brązowy Medal Zasłużony dla Kultury Polskiej – Gloria Artis (2014), a także Fryderyka 2017. Wystąpiła w 19 krajach Europy, w Stanach Zjednoczonych, Izraelu i Brazylii. Zrealizowała ponad 800 utworów chóralnych oraz blisko 200 wokalno-instrumentalnych.
Agnieszka Franków-Żelazny jest pełną entuzjazmu i energii osobą, o wielkiej wrażliwości muzycznej, dla której praca z chórem jest ogromną pasją i życiowym wyzwaniem.
Materiały: Źródło własne artystów
