Ku końcowi ma się chiński Rok Tygrysa i z tego właśnie powodu głównym bohaterem niniejszego wieczoru będzie Tan Dun i jego pięcioczęściowy Koncert wiolonczelowy Przyczajony Tygrys, Ukryty Smok. Motywy kompozycji zaczerpnięte są z oscarowej ścieżki dźwiękowej do filmu Anga Lee i stanowią fascynującą hybrydę, spotkanie kultur Wschodu i Zachodu.

Tradycyjne instrumentarium Chin opiera się na (brzmiących dla nas egzotycznie) szarpanych instrumentach strunowych. Muzyka poważna w formie którą znamy, została przez mieszkańców najgęściej zaludnionego państwa świata zaadaptowana w sensie wykonawczym, ale niewiele jest oryginalnych chińskich symfonii czy uwertur. W tym kontekście spore wrażenie może wywierać ilość artystów-celebrytów chińskiej narodowości wśród klasycznych muzyków, dość wspomnieć nazwiska takie jak: Lang Lang, Yuja Wang i Yo-Yo Ma. Klasyczna muzyka chińska istnieje względnie od niedawna, trudnym zadaniem było zatem znalezienie utworu, który mógłby otworzyć ten szczególny koncert. Wybór padł na Suitę baletową z operetki Kraina uśmiechu. Popularne dzieło Lehára opowiada historię miłości, która każe głównej bohaterce ruszyć z Wiednia do Chin, a  trzy fragmenty wdzięcznej muzyki baletowej to zdecydowanie europejskie wyobrażenie o muzyce dalekiego Wschodu.

Za niekwestionowanego mistrza melodyki uważa się autora Jeziora łabędziego. Prawda jest jednak taka, że melodie Dvořáka w niczym nie ustępują tematom pisanym przez Czajkowskiego. W VIII Symfonii frazy o charakterze sielankowym przeplatają się z fragmentami o dużym natężeniu emocjonalnym, dzięki czemu muzyka nieustannie utrzymuje uwagę słuchacza w skupieniu, jak film z mistrzowskim montażem i dobrze napisanymi zwrotami akcji. Szczególny zachwyt wzbudza część II, wraz z czarującym solo koncertmistrza czy też żydowsko brzmiącymi motywami klarnetów.

Jan Czaja – wiolonczela

Jest obecnie doktorantem Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu w klasie dr. hab. Katarzyny Polonek, a jego pasją jest kameralistyka – z powodzeniem łączy działalność koncertową w zespołach Apeiron Trio i Lepos Duo z pracą dydaktyczno-naukową. Jeszcze jako nastoletni uczeń dr. hab. Tomasza Lisieckiego, Janek otrzymał pierwsze nagrody na Międzynarodowym Konkursie Wiolonczelowym w Liezen (Austria) oraz na VIII Młodzieżowym Konkursie Wiolonczelowym im. Kazimierza Wiłkomirskiego. Wiolonczelista jest także laureatem IX Ogólnopolskiego Konkursu Wiolonczelowego im. Dezyderiusza Danczowskiego czy VII Międzynarodowego Konkursu im. Antonio Janigro w chorwackim Poreču (3. nagrody). Jako solista występował z orkiestrami pod batutą Cheung Chaua, Hansa-Christiana Eulera, Jerzego Koska, Przemysława Pałki czy Tadeusza Wojciechowskiego. Jako muzyk orkiestrowy współpracował m.in. z BBC National Orchestra of Wales, występował gościnnie także jako lider grupy wiolonczel w zespołach pod dyrekcją Stefana Bevier np. w sali kameralnej Filharmonii Berlińskiej. Wraz z pianistką Yang Xu-Czają współtworzy Lepos Duo – duet ten otrzymał laury na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Padwie (Premio Citta di Padova, 2017) i występował w Anglii, Chinach Niemczech, Polsce i we Włoszech. Wraz z zespołem Apeiron Trio (Hanna Lizinkiewicz, Piotr Kosarga) otrzymali szereg nagród na międzynarodowych konkursach (m.in. Międzynarodowym Konkursie im. S. Richtera w Seulu, Międzynarodowym Konkursie Muzyki Polskiej im. Stanisława Moniuszki w Rzeszowie). Promując muzykę polską, dokonali prawykonań utworów współczesnych, takich jak Scandinavian Preludes Ewy Fabiańskiej-Jelińskiej, Trio temperamenti Barbary Kaszuby czy Not made of wood Katarzyny Kwiecień-Długosz. Podczas Roku Feliksa Nowowiejskiego (2017) Jan przypominał publiczności dzieło zapomniane – Koncert wiolonczelowy op. 55, a także dokonał prawykonania odnalezionych Trenów op. 20 nr 3. Swoje zamiłowanie do kameralistyki Jan rozwijał na kursie mistrzowskim z Trio Jean Paul w Beethoven Haus w Bonn i na zajęciach u profesorów takich jak: Adrian Brendel, Ian Brown, Gregor Sigl, Marcin Sikorski, Colin Stone, Andrzej Tatarski. Jan brał czynny udział w kursach muzycznych u takich wiolonczelistów, jak: Cecylia Barczyk, Kazimierz Michalik, Phillippe Muller, Arto Noras, Dominik Połoński, Tomasz Strahl, Raphael Wallfisch. Podczas lekcji historycznych praktyk wykonawczych miał okazję czerpać wiedzę od Bruno Cocseta, Kristin von der Goltz, Jarosława Thiela, Markusa Möllenbecka czy Reiko Ichise. Wiolonczelista uzyskał dyplom Master of Music w klasie profesora Markusa Nyikosa na Uniwersytecie Sztuk (Universität der Künste) w Berlinie. Wcześniej ukończył studia licencjackie u profesora Stanisława Firleja na Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Artysta może pochwalić się stypendiami m.in. Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, programu „Młoda Polska”, Prezydenta Miasta Wrocławia, Rektora Akademii Muzycznej we Wrocławiu, Fundacji Pro Cello, Urzędu Miasta Poznania.
Prywatnie, fan szeroko pojętej kuchni azjatyckiej i języka mandaryńskiego.

Ankieta:

Moje ulubione miejsce na ziemi to

Tam, gdzie jest ciepłe, czyste morze albo zimne, zaśnieżone góry.

Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym

Prawdopodobnie behawiorystą zwierzęcym.

Za największy sukces artystyczny uważam

Szczere słowa aprobaty – docenienie rozmaitych walorów artystycznych przez inne osoby (także przez osoby „spoza branży”) wykonywanego przeze mnie repertuaru. Szczególnie cieszą mnie ciepłe słowa wypowiedziane przez osoby, których nigdy wcześniej nie spotkałem.

Człowiek, którego podziwiam

Mój dziadek, który w wieku 92 lat zdecydował się na podróż do Włoch z córkami.

Co lubię czytać

Przemyślenia ciekawych osób (np. ostatnio Tomasza Stawiszynskiego, wcześniej Pablo Casalsa) oraz książki w obcych językach.

Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna

Trudny wybór – może 6 Suit na wiolonczelę solo Bacha, albo So What M. Daviesa.

Anna Sułkowska-Migoń – dyrygent

Jak zauważa Le Devoir, Anna Sułkowska-Migoń jest dyrygentką, której nazwisko koniecznie trzeba zapamiętać. Wyróżnia się wrażliwością, szczerością oraz błyskotliwym talentem. Dodatkowo charakteryzuje się energicznym urokiem porównywanym do światowej klasy dyrygentki Mirga Grazynite-Tyla (Le Monde). Jest zwyciężczynią prestiżowego konkursu La Maestra w Paryżu (2022), laureatką Taki Alsop Fellowship Award Recipient 2022-2024 jak i nagrody „Młody Promotor Polski” w kategorii kultura (2022). Współpracuje z orkiestrami w Polsce i zagranicą. W najbliższym sezonie artystycznym (2022/23) młoda artystka poprowadzi m.in. trasę koncertową Paris Mozart Orchestra (Francja, Belgia) oraz Orqestra de La Comunitat Valenciana (Hiszpania), koncerty z Southbank Sinfonia w Londynie, Oregon Bach Festival (USA), Dresdner Philharmonie, Orchestre de Chambre de Paris, Filharmonią Narodową w Warszawie, Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu czy Filharmonią Krakowską. Jest stypendystką Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca w programie Dyrygent-Rezydent, który realizowała w Polskiej Orkiestrze Sinfonia Iuventus im. J. Semkowa (2021/2022) oraz w Filharmonii Dolnośląskiej (2020/2021) jak i Noel Minet Fund Scholarship dla chórmistrzów (2021). Anna Sułkowska-Migoń była uczestniczką mistrzowskich kursów dyrygenckich z Marin Alsop i Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia oraz z D. Reiland, F.-X. Roth, J. Vila i Casanas czy M. Economu.
Rozpocząwszy sztukę dyrygencką pod okiem swojego ojca P. Sułkowskiego, szlifowała ją także podczas projektów asystenckich u K. Mäkelä, J. Maksymiuka, M. Pijarowskiego, P. Przytockiego i A. Wita. Współpracowała również z Orchestre de Paris, Paris Mozart Orchestra, Athens Philharmonia Orchestra, Filharmonią Warmińsko-Mazurską czy Filharmonią Podkarpacką. Artystka jest absolwentką Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego w Krakowie na dwóch kierunkach: dyrygentura symfoniczna w klasie Ł. Borowicza oraz dyrygentura chóralna w klasie L. Matynian i A. Korzeniowskiego.