Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Opolskiej
Wojciech Rodek – dyrygent

W programie:
Nino Rota – Sinfonia sopra una canzone d’amore
Nino Rota – muzyka z filmów: Ojciec Chrzestny, La Strada, La Dolce Vita, Lampart, Casanova

Koncert realizowany w ramach programu  filharmonia / ostrożnie, wciąga!!!
Program współorganizuje Instytut Muzyki i Tańca.
Realizacja programu na terenie Województwa Opolskiego została objęta honorowym patronatem Opolskiego Kuratora Oświaty 

Kilka lat temu, Dniu Dziecka w Filharmonii Opolskiej towarzyszył koncert zatytułowany Mali Mozarci. W jego programie znalazły się dzieła kompozytorów, którzy swoją twórczą drogę rozpoczęli już w dzieciństwie. Zabrakło wtedy jednej ważnej postaci: człowieka mającego na koncie – jeszcze przed ukończeniem trzynastego roku życia – między innymi operę i oratorium. Dzień Kobiet to dobra okazja, by nadrobić to przeoczenie. Tak oto wieczór poświęcimy w całości Nino Rocie.

Nino Rota urodził się w 1911 roku w Mediolanie. Był Włochem z krwi i kości. Fenomenalna wyobraźnia muzyczna i znakomity warsztat kompozytorski Roty utrwaliły jego nazwisko, choć głównie w historii muzyki… filmowej. Każdy szanujący się miłośnik kinematografii na pamięć zna motywy ze ścieżki dźwiękowej do Ojca chrzestnego Francisa Forda Coppoli. Jedną z najczęściej wybrzmiewających na antenie radia RMF Classic melodii, jest przepiękny temat What Is a Youth z Romeo i Julii Franco Zefirellego. To także Rota! Najbardziej znamienna dla jego twórczości okazała się jednak wieloletnia przyjaźń z Federico Fellinim. La Strada, Dolce Vita, Osiem i pół, Rzym czy Casanova – to tylko niektóre z ich wspólnych dzieł. Mało kto wie, że Nino Rota nie widział wszystkich filmów Felliniego. Bywało tak, że reżyser opowiadał o czym będzie obraz, a kompozytor siadał przy fortepianie i tworzył muzyczną ilustrację słów przyjaciela. Powstawała dźwiękowa warstwa, którą sugerując się Fellini realizował później film. Takie priorytety! Muzyka filmowa Roty wypełni drugą część marcowego wieczoru.

Warto i trzeba jednak wiedzieć, że Nino Rota odebrał staranne wykształcenie muzyczne. Inny wyśmienity Włoch, Arturo Toscanini, poznawszy się na talencie Roty – doradził mu kompozytorskie studia w Filadelfii. W Stanach Zjednoczonych naturalne predyspozycje Roty rozkwitły i nabrały rozmachu. Równolegle do kreowania partytur filmowych, właściwie do końca życia kompozytor tworzył też muzykę autonomiczną – symfoniczną i wokalno-instrumentalną. Doskonałym przykładem przenikania się barwnej instrumentacji i wokalnej myśli Roty jest jego Sinfonia sopra una canzone d’amore, czyli Symfonia na motywach pieśni miłosnej z 1947 roku. Dzieło (zupełnie klasycznie) składa się z czterech części. Pierwsza, Allegro, przypomina nieco słynną Wełtawę Smetany. Płynie, iskrzy się w słońcu, brzmi porywająco i śpiewnie. Szczególnie ciekawa jest część druga – Allegro vivace – w której główny temat, lekko arystokratyczny i dosłownie lekki, przemieszany jest z fragmentami pełnymi niepokoju. Ucho wielbiciela kina wychwyci być może motyw przypominający muzykę z Harrego Pottera – kto wie, może John Williams inspirował się włoskim autorem? Andante sostenuto, trzecie ogniwo Sinfonii to najprawdopodobniej tytułowa pieśń miłosna, a finał (Allegro impetuoso) stanowi żywiołowa, obłędna tarantella. Po osiągnięciu kulminacji, ruchliwy taniec ustępuje miejsca tematowi otwierającemu całą kompozycję, dzięki czemu zakończenie utworu nie wydaje się podane na tacy. Rota stawia tu raczej duży znak zapytania. Bo jako kompozytor, którego muzykę zna niemal każdy kulturalnie świadomy obywatel świata – może sobie pozwolić na mentalny pytajnik w miejscu, gdzie niejeden twórca dla większego efektu odpaliłby dźwiękowe fajerwerki.

Wojciech Rodek – dyrygent

Urodzony w 1977 roku w Brzegu. Gry na fortepianie uczył się od 8 roku życia w PSM I st. w Namysłowie i w PSM II st. we Wrocławiu u Jacka Gębskiego i Krystyny Puchały-Kajdasz. W latach 1998-2003 studiował dyrygenturę w klasie prof. Marka Pijarowskiego w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, gdzie debiutował w 2000 roku z Orkiestrą Symfoniczną AM. Ukończył również Filologię Słowiańską na Uniwersytecie Wrocławskim. Studiował w instytucie Języka Rosyjskiego im. Puszkina w Moskwie. W 2005 roku wygrał konkurs na stanowisko asystenta Antoniego Wita w Filharmonii Narodowej w Warszawie, gdzie pracował w latach 2005-2007. Prowadzi klasę dyrygentury w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Posiada tytuł doktora sztuki. Laureat II nagrody na III Przeglądzie Dyrygentów im. Witolda Lutosławskiego w Białymstoku (2002). W 2011 roku został wyróżniony Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury w kategorii: Najlepszy Dyrygent. W 2015 roku odznaczony medalem Zasłużony Kulturze-Gloria Artis.

Od 2005 roku związany z Filharmonią Lubelską jako dyrygent i dyrektor artystyczny, a obecnie dyrektor naczelny. Był kierownikiem muzycznym Gliwickiego Teatru Muzycznego, dyrektorem artystycznym Filharmonii Dolnośląskiej, dyrektorem artystyczny Teatru Wielkiego w Łodzi.

Dyrygował wieloma zespołami symfonicznymi m.in. Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Orkiestrą Sinfonia Varsovia, Narodową Orkiestrą Polskiego Radia w Katowicach, Polską Orkiestrą Radiową, Orkiestrą Sinfonia Iuventus, orkiestrami filharmonicznymi w Gdańsku, Koszalinie, Szczecinie, Poznaniu, Bydgoszczy, Białymstoku, Kielcach, Łodzi, Zielonej Górze, Wrocławiu, Opolu, Wałbrzychu, Katowicach, Rzeszowie, Krakowie, Lwowie, Weronie, orkiestrami w Toruniu, Płocku, Łomży, zespołami kameralnymi Capella Bydgostiensis, Capella Cracoviensis, Leopoldinum. Stale współpracuje z Ankara Presidential Symphony Orchestra, Antalya State Symphony Orchestra, Bursa Regional Symphony Orchestra, Izmir State Symphony Orchestra, European Johann Strauss Orchestra, INSO-Lviv, Lviv Philharmonic Orchestra, Royal Camerata Bucharest, Ostrava Janacek Philharmonic Orchestra. Występował z wybitnymi solistami (m.in. Rafał Blechacz, Konstanty A. Kulka, Tomasz Strahl, Idil Biret, Ingolf Wunder, Michael Vaiman, Olga Rusina, Alexandre Dubach, Krzysztof Jakowicz, Marcin Zdunik, Paweł Wakarecy, Gavriel Lipkind, Lukas Geniusas, Jakub Jakowicz, Johannes Moser, Soyoung Yoon, Gautier Capucon, Gulsin Onay, Alexander Markov).

Wojciech Rodek przygotowywał premiery dla Theatre Montansier w Wersalu (Mozart Apollo i Hiacynt), Teatru Muzycznego Capitol we Wrocławiu (Loewe My Fair Lady), festiwalu Wratislavia Cantans (Britten Mały Kominiarczyk), Gliwickiego Teatru Muzycznego (Lehar Wesoła wdówka, Strauss Noc w Wenecji, Rodgers The Sound of Music, Lippa The Addams Family – Teatralna Nagroda im. J. Kiepury 2015 za najlepszy spektakl), Teatru Wielkiego-Opery Narodowej (Zubel Oresteja), Teatru Wielkiego w Łodzi /Mozart Don Giovanni, Strauss Noc w Wenecji, Czajkowski Eugeniusz Oniegin, Moniuszko Halka, Chaczaturian Spartakus/. Występował w najważniejszych salach koncertowych Europy i Chin m.in. w: Bazylei, Bernie, Dreźnie, Hamburgu, Monachium, Salzburgu, Wiedniu, Zurichu, Pekinie, Szanghaju. Brał udział w renomowanych festiwalach: Wratislavia Cantans, Xanten Sommerfestspiele, Sinfonia Varsovia swojemu miastu, Wirtuozi we Lwowie, Międzynarodowym Festiwalu im P. Czajkowskiego i N. von Meck w Winnicy. Dyryguje w Teatrze Muzycznym w Poznaniu i Operze Wrocławskiej.

Dyskografia Wojciecha Rodka zawiera nagrania muzyki symfonicznej, filmowej i rozrywkowej /m. in. VII symfonia A. Illaramendi z Chórem i Orkiestry Filharmonii Narodowej w Warszawie; Koncert na głos i orkiestrę Witolda Friemanna z Orkiestrą Filharmonii Narodowej, sol. M. Rodek; I Koncert wiolonczelowy D. Szostakowicza z Orkiestrą Sinfonia Varsovia, sol. G. Lipkind; Koncert skrzypcowy A. Berga z NOSPR, sol. K. Jakowicz; Melodramat L. Zielińskiej z NOSPR, Zamiana, muz. M. Mirowski, The Film Harmony Orchestra; ENEN, muz. B. Gliński, Sinfonia Varsovia; City Island, muz. J.A.P. Kaczmarek, Polska Orkiestra Radiowa; Get Low, muz. J.A.P. Kaczmarek, Polska Orkiestra Radiowa; Kanapka z człowiekiem, muz. P. Gintrowski, Polska Orkiestra Radiowa.